พระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ตรัสว่า “เพื่อประโยชน์ของชะตากรรมของตัวพวกเจ้าเอง พวกเจ้าควรแสวงหาความเห็นชอบจากพระเจ้า กล่าวคือ ในเมื่อพวกเจ้ารับรู้แล้วว่าพวกเจ้าคือสมาชิกคนหนึ่งในพระนิเวศของพระเจ้า เมื่อนั้นพวกเจ้าก็ควรที่จะนำพาสันติสุขในจิตใจมาสู่พระเจ้า และทำให้พระองค์พึงพอพระทัยในทุกสรรพสิ่ง พูดอีกอย่างก็คือ เจ้าจะต้องมีหลักธรรมในการกระทำต่างๆ ของเจ้า และจะต้องปฏิบัติอย่างประจวบพ้องกับความจริงในการกระทำเหล่านั้น หากนี่เป็นสิ่งซึ่งเกินกว่าที่เจ้าจะทำได้ เช่นนั้นเจ้าก็จะถูกพระเจ้ารังเกียจและปฏิเสธ และถูกบอกปัดจากมนุษย์ทุกคน ทันทีที่เจ้าตกไปอยู่ในสภาวะลำบากใจดังกล่าว เจ้าย่อมไม่สามารถถูกนับรวมเข้าไปอยู่ท่ามกลางพระนิเวศของพระเจ้า นี่เองที่เป็นความหมายตรงตัวของการไม่ได้รับความเห็นชอบโดยพระเจ้า” (“การตักเตือนสามประการ” ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์) ส่วนนี้ของพระวจนะของพระเจ้าขยายความความจริงที่สำคัญประการหนึ่ง กล่าวคือ ในการเชื่อในพระเจ้าของเจ้า หากเจ้าต้องการที่จะได้รับการรับรองโดยพระเจ้า เจ้าต้องสัมฤทธิ์การมีความสามารถที่จะ “นำพาสันติสุขในจิตใจมาสู่พระเจ้า และทำให้พระองค์พึงพอพระทัยในทุกสรรพสิ่ง พูดอีกอย่างก็คือ เจ้าจะต้องมีหลักธรรมในการกระทำต่างๆ ของเจ้า และจะต้องปฏิบัติอย่างประจวบพ้องกับความจริงในการกระทำเหล่านั้น” มีเพียงการนี้เท่านั้นที่เป็นมาตรฐานของการได้รับการช่วยให้รอดและการทำให้เพียบพร้อมในการเชื่อในพระเจ้าของเจ้า

หนังสือเล่มนี้แสดงรายการหลักธรรมหนึ่งร้อยเจ็ดสิบประการเกี่ยวกับการปฏิบัติความจริง และพาดพึงถึงแง่มุมต่างๆ ของการนำความจริงไปปฏิบัติเมื่อเชื่อในพระเจ้า เหล่านี้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการเข้าสู่ชีวิตของผู้ที่พระเจ้าทรงเลือกสรร ในประสบการณ์ชีวิตของเจ้า หากเจ้าสามารถเรียนรู้ที่จะใช้ประโยชน์จากหลักธรรม 170 ประการเหล่านี้ เช่นนั้นแล้ว เจ้าย่อมจะมีเวลาที่ง่ายดายในการปฏิบัติความจริง หลักธรรมเหล่านี้ส่วนใหญ่สามารถย่อให้เหลือสี่ประการ—ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ตราบเท่าที่เจ้าสามารถปฏิบัติความจริงในลักษณะนี้ได้ เจ้าย่อมสามารถไปถึงที่ที่เจ้าปฏิบัติตนไปตามหลักธรรมได้ เมื่อประสบการณ์ของผู้คนลึกซึ้งขึ้น พวกเขาสามารถรวบรวมหลักธรรมที่เป็นรูปธรรมกว่า ถูกต้องกว่า และเพียบพร้อมกว่าเสียด้วยซ้ำ นี่คือเส้นทางของการเข้าสู่ความเป็นจริงของความจริง