จงตื่นเถิด พี่ชายน้องชายทั้งหลาย!  จงตื่นเถิด พี่สาวน้องสาวทั้งหลาย!  วันของเราจะไม่ถูกทำให้ล่าช้า เวลาคือชีวิต และการนำเวลากลับมาก็คือการช่วยชีวิตให้รอด!  เวลาอยู่ไม่ไกลแล้ว!  หากพวกเจ้าล้มเหลวในการสอบเข้าวิทยาลัย พวกเจ้าสามารถเรียนซ้ำได้  อย่างไรก็ดี วันของเราจะไม่ล่าช้าอีกต่อไป  จงจำไว้!  จงจำไว้!  เหล่านี้คือวจนะแห่งการกระตุ้นเตือนอันเมตตาของเรา  บทอวสานของโลกได้เปิดเผยคลี่คลายออกมาต่อหน้าต่อตาของพวกเจ้าแล้ว และมหันตภัยใหญ่หลวงก็จะมาถึงในไม่ช้า  สิ่งใดสำคัญกว่า: ชีวิตของพวกเจ้า หรือการนอนหลับของพวกเจ้า อาหารและเครื่องดื่มและเสื้อผ้าของพวกเจ้า?  ถึงเวลาที่พวกเจ้าต้องชั่งน้ำหนักสิ่งเหล่านี้แล้ว!  อย่ากังขาอีกต่อไป เจ้าหวาดกลัวเกินกว่าจะรับฟังเรื่องเหล่านี้อย่างจริงจังใช่หรือไม่?

ช่างน่าเวทนายิ่งนัก!  ช่างต่ำต้อยยิ่งนัก!  ช่างมืดบอดยิ่งนัก!  ผู้คนช่างโหดร้ายยิ่งนัก!  พวกเจ้าทำหูทวนลมใส่วจนะของเราโดยแท้—นี่เราพูดกับพวกเจ้าโดยสูญเปล่าหรือ?  พวกเจ้ายังคงเลินเล่อเหลือเกิน—เพราะเหตุใด?  เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?  พวกเจ้าไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นเลยจริงๆ หรือ?  เราพูดสิ่งเหล่านี้เพื่อใครเล่า?  จงเชื่อในเรา!  เราคือพระผู้ช่วยให้รอดของพวกเจ้า!  เราคือองค์หนึ่งเดียวผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ของพวกเจ้า!  จงคอยดู!  จงคอยดู!  เวลาที่เสียไปจะไม่มีวันกลับมาอีกครั้ง—จงจำการนี้ไว้!  ไม่มีเวชกรรมใดในโลกที่จะรักษาความเสียดายได้!  ดังนั้น เราควรพูดกับพวกเจ้าอย่างไร?  วจนะของเราไม่คู่ควรต่อการพิจารณาซ้ำๆ อย่างใส่ใจของพวกเจ้าหรอกหรือ?  พวกเจ้าช่างไม่เอาใจใส่ต่อวจนะของเรา และขาดความรับผิดชอบต่อชีวิตพวกเจ้าเหลือเกิน  เราจะทนการนั้นได้อย่างไร?  เราจะทนได้อย่างไร?

เหตุใด ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ชีวิตในคริสตจักรที่เหมาะสมจึงไม่สามารถเกิดขึ้นท่ามกลางพวกเจ้าได้?  เพราะว่าพวกเจ้าขาดพร่องความเชื่อ พวกเจ้าไม่เต็มใจจะจ่ายราคา ไม่เต็มใจจะมอบถวายตัวเอง ไม่เต็มใจจะทุ่มเทตัวเองที่เบื้องหน้าเรา  จงตื่นเถิด บุตรทั้งหลายของเรา!  จงเชื่อในเรา  บุตรทั้งหลายของเรา!  ผู้เป็นที่รักของเรา เหตุใดพวกเจ้าจึงจะไม่พิจารณาดูว่าสิ่งใดอยู่ในหัวใจเรา?