1 เราได้ท่องเดินทางไปตามเทือกเขาและลุ่มน้ำ ผ่านประสบการณ์การขึ้นและลงของโลกแห่งพวกมนุษย์ ท่ามกลางพวกเขาที่เราได้ท่องตระเวนไป และท่ามกลางพวกเขาที่เราได้ใช้ชีวิตมาหลายปี แม้กระนั้นก็ปรากฏว่าอุปนิสัยของมนุษยชาติได้เปลี่ยนไปนิดเดียว และราวกับว่าธรรมชาติเดิมของผู้คนได้หยั่งรากและแตกหน่อภายในพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่เคยมีความสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงธรรมชาติเดิมนั้นได้เลย พวกเขาก็แค่ปรับปรุงมันให้ดีขึ้นบ้างบนรากฐานดั้งเดิม ดังที่ผู้คนพูดกัน แก่นแท้ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่รูปแบบนั้นได้เปลี่ยนไปมาก ผู้คนทั้งหมดดูเหมือนกำลังพยายามหลอกเรา จนพวกเขาอาจจะหลุดพ้นจากปัญหาและได้รับความซาบซึ้งของเรา

2 ขณะที่พวกมนุษย์ล้วนเป็นพวกเคราะห์ร้ายไร้ค่าผู้ซึ่งไม่รักตัวเอง และผู้ซึ่งไม่ทะนุถนอมตัวเองเอาเสียเลย แล้วเหตุใดเล่า พวกเขาจึงถึงขั้นจำเป็นต้องให้เราแสดงความปรานีและความรักอีกครั้ง? โดยไม่มีข้อยกเว้น พวกมนุษย์ทั้งไม่รู้จักตัวเองและไม่รู้แค่ว่าพวกเขามีคุณค่ามากเพียงใด พวกเขาจึงควรวางตัวเองบนตาชั่งเพื่อชั่งน้ำหนักเสีย นี่ไม่บรรยายถึงพวกเจ้า ประชากรของเราหรอกหรือ? ใครกันในหมู่พวกเจ้าที่ได้ตั้งปณิธานต่อหน้าเราและไม่ทิ้งขว้างปณิธานเหล่านั้นในภายหลัง? ผู้ใดหรือที่ได้ตั้งปณิธานระยะยาวต่อหน้าเราแทนที่จะตั้งจิตของเจ้าไปที่สิ่งต่างๆ อยู่บ่อยๆ? พวกมนุษย์ได้ตั้งปณิธานทั้งหลายต่อหน้าเราในยามที่กำลังสบาย แล้วจากนั้นก็ลบปณิธานเหล่านั้นทิ้งไปในยามทุกข์ยาก แล้วจากนั้นพวกเขาก็เก็บความแน่วแน่ของพวกเขาขึ้นมาใหม่และมาตั้งไว้ตรงหน้าเราในเวลาต่อมา

3 เราไม่น่านับถือถึงขนาดที่เราจะยอมรับของทิ้งแล้วนี้ที่มนุษยชาติได้เก็บขึ้นมาจากกองขยะเอาไว้อย่างสบายๆ อย่างนั้นหรือ? มีพวกมนุษย์ไม่กี่คนที่ยึดมั่นในปณิธานของพวกเขา ไม่กี่คนที่บริสุทธิ์ และไม่กี่คนที่ถวายสิ่งทั้งหลายซึ่งล้ำค่าที่สุดต่อพวกเขาในการพลีอุทิศให้กับเรา พวกเจ้าทั้งหมดไม่เหมือนกันหรอกหรือ? หากเจ้าไร้ความสามารถที่จะรักษาหน้าที่ของเจ้าเองในฐานะสมาชิกของประชากรของเราในราชอาณาจักรแล้วไซร้ เจ้าก็จะถูกเรารังเกียจและปฏิเสธไปเลย!

ดัดแปลงจาก “บทที่ 14” ของ พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์