Verse 1

พระองค์ตรัสถามว่าข้าพระองค์จะติดตามพระองค์นานเพียงใด

ข้าพระองค์พูดว่า ข้าพระองค์จะมอบวัยเยาว์ของข้าพระองค์และอยู่กับพระองค์ตลอดไป

เสียงพึมพำมาจากส่วนลึกของหัวใจของข้าพระองค์

เขย่าแผ่นดินโลกและแกว่งภูเขาไปมา

ข้าพระองค์สาบานคำปฏิญญาของข้าพระองค์ด้วยแก้มที่นองน้ำตา

แต่ไม่ได้รู้จักความหน้าซื่อใจคดของข้าพระองค์เอง

เมื่อเวลาผ่านไป การเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงทำให้ความรู้สึกเหล่านี้เจือจาง

และคำปฏิญญาซึ่งข้าพระองค์สาบานต่อพระองค์กลายเป็นคำโกหก

Pre-chorus

ในที่สุดแล้วข้าพระองค์เข้าใจสิ่งเล็กน้อยซึ่งข้าพระองค์ได้มอบไป

ทั้งหมดซึ่งข้าพระองค์ชดใช้คืนพระองค์คือคำพูดว่างเปล่าเท่านั้น

Chorus

เมื่อตื่นขึ้นจากความฝันของข้าพระองค์ ข้าพระองค์เป็นห่วงตัวข้าพระองค์เอง

จะฟื้นคืนความรอดที่สูญหายได้อย่างไร?

เมื่อตื่นขึ้นจากความฝันของข้าพระองค์ ข้าพระองค์เป็นห่วงตัวข้าพระองค์เอง

จะฟื้นคืนความรอดที่สูญหายได้อย่างไร?

Verse 2

เมื่อเราพบกัน ข้าพระองค์เป็นกบฏต่อพระองค์

ข้าพระองค์ไม่ต้องการที่จะจดจำฉากเหตุการณ์เดิมๆ เหล่านั้น

การทุ่มเทอุทิศของข้าพระองค์โดยปราศจากความจงรักภักดี

ได้นำพาความเจ็บปวดที่ใหญ่หลวงขึ้นไปอีกมาสู่พระองค์

ในวัยเยาว์ของข้าพระองค์ พระองค์ทรงพระราชกิจหนักยิ่งนักเพื่อข้าพระองค์

แต่ไม่ได้ทรงรับการจ่ายคืนความรู้สึกขอบคุณอันใดเลย

ปีเหล่านั้นผ่านข้าพระองค์ไปอย่างรวดเร็ว และข้าพระองค์ก็ได้รับเล็กน้อย

ข้าพระองค์สามารถบอกใครได้ถึงความสำนึกผิดภายใน?

Pre-chorus

ในที่สุดแล้วข้าพระองค์เข้าใจสิ่งเล็กน้อยซึ่งข้าพระองค์ได้มอบไป

ทั้งหมดซึ่งข้าพระองค์ชดใช้คืนพระองค์คือคำพูดว่างเปล่าเท่านั้น

Chorus

เมื่อตื่นขึ้นจากความฝันของข้าพระองค์ ข้าพระองค์เป็นห่วงตัวข้าพระองค์เอง

จะฟื้นคืนความรอดที่สูญหายได้อย่างไร?

เมื่อตื่นขึ้นจากความฝันของข้าพระองค์ ข้าพระองค์เป็นห่วงตัวข้าพระองค์เอง

จะฟื้นคืนความรอดที่สูญหายได้อย่างไร?

Outro

รีบเร่งมาตรงนี้ รีบเร่งไปตรงนั้น

ไม่มีความสามารถที่จะเชื่อมโยงกับพระหทัยของพระองค์ได้

ครั้งหนึ่งเราพบกันโดยบังเอิญ แต่ข้าพระองค์จำพระองค์ไม่ได้

ทิ้งให้ข้าพระองค์เสียใจมากยิ่งขึ้นไปอีก