เหตุใดเจ้าจึงเข้าใจช้ายิ่งนัก?  เหตุใดเจ้าจึงด้านชายิ่งนัก?  การเตือนใจหลายครั้งหลายหนไม่ได้ปลุกให้พวกเจ้าตื่นขึ้นมา และนี่ทำให้เราเศร้าหมอง  เราไม่มีหัวใจที่จะเห็นบุตรทั้งหลายของเราเป็นเช่นนี้ได้อย่างแท้จริง หัวใจของเราจะสามารถทนกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?  อา!  เราต้องสอนพวกเจ้าด้วยมือของเราเอง  ฝีก้าวของเรายังคงเร่งเร็วขึ้นต่อไป  บุตรของเราเอ๋ย!  จงลุกขึ้นโดยเร็วและร่วมมือกับเรา  ผู้ใดเล่าจะสละตัวพวกเขาเองเพื่อเราอย่างจริงใจในตอนนี้?  ผู้ใดเล่าจะสามารถมอบอุทิศตัวพวกเขาเองได้อย่างเต็มที่โดยปราศจากคำพร่ำบ่นมากเช่นนี้?  พวกเจ้าด้านชาและปัญญาทึบเป็นอันมากเสมอ!  จะมีสักกี่คนที่สามารถคำนึงถึงความรู้สึกของเราได้ และผู้ใดเล่าที่สามารถจับความเข้าใจพระวิญญาณแห่งคำพูดของเราได้อย่างแท้จริง?  เท่าที่เราสามารถทำได้คือรอคอยและมีความหวังด้วยใจร้อนรน เมื่อได้เห็นว่าทุกการเคลื่อนไหวของพวกเจ้าไม่สามารถทำให้เราพึงพอใจได้ เราจะสามารถกล่าวอะไรได้เล่า?  บุตรของเราเอ๋ย!  ทุกสิ่งทุกอย่างที่พระบิดาของเจ้ากระทำในวันนี้ก็เพื่อบุตรของพระองค์  เหตุใดบุตรของเราจึงไม่เคยสามารถเข้าใจหัวใจของเราได้เลย และเหตุใดบุตรของเราจึงทำให้เรา พระบิดาของเจ้าเป็นกังวลอยู่เสมอเล่า?  เมื่อใดบุตรของเราจะเติบโตขึ้น ไม่เป็นเหตุให้เรากังวล และให้เราได้ผ่อนคลายเกี่ยวกับพวกเขาบ้าง?  เมื่อใดบุตรของเราจะสามารถใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระ ยืนหยัด และแบ่งเบาภาระบนพระอังศาของพระบิดาของพวกเขาได้?  เราหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ ให้กับบุตรของเรา และเราให้ทุกสิ่งทุกอย่างช่วยทำให้แผนการบริหารจัดการของพระเจ้าครบบริบูรณ์ และช่วยบรรดาบุตรของเรา บรรดาผู้เป็นที่รักของเราให้รอด  เราไม่มีทางเลือกอื่น

คำสัญญาของเราได้เกิดขึ้นแล้วและได้รับการสำแดงให้เห็นต่อหน้าต่อตาของพวกเจ้า  เหตุใดเจ้าจึงไม่สามารถคำนึงถึงของหัวใจของเราได้?  เพราะเหตุใด?  เพราะเหตุใด?  จวบจนกระทั่งถึงตอนนี้ เจ้าได้นับดูแล้วหรือยังว่า: เจ้าได้กระทำสิ่งต่างๆ ที่ทำให้เราพึงพอใจไปมากเท่าใดแล้ว  และเจ้าได้ทำสิ่งต่างๆ ที่บำรุงเลี้ยงและให้อาหารคริสตจักรไปมากเท่าใดแล้ว?  จงใคร่ครวญถึงการนี้อย่างรอบคอบ จงอย่าประมาท  จงอย่าปล่อยความจริงไปแม้เพียงประการเดียว  เจ้าไม่สามารถมุ่งเน้นแค่เรื่องการปรากฏและมองข้ามสาระสำคัญได้  เจ้าต้องตรวจสอบตลอดเวลาว่าทุกคำพูดและทุกการกระทำของเจ้าและทุกการขับเคลื่อนแต่ละครั้งของเจ้าได้ก้าวผ่านการพิพากษาต่อหน้าพระบัลลังก์ของพระคริสต์หรือไม่ และเจ้าได้แปลงสภาพไปสู่ภาพลักษณ์ของบุคคลใหม่แล้วหรือยัง—ไม่ใช่ในการเลียนแบบ แต่ตรงกันข้ามเป็นการเล็ดลอดมาจากส่วนลึกภายในด้วยการแสดงออกของชีวิต  จงอย่าทำให้ชีวิตของเจ้าล่าช้า เพื่อที่เจ้าอาจจะได้หลีกเลี่ยงการสูญเสียที่เป็นความทุกข์  จงเร่งรีบและแก้ไขสถานการณ์นี้ จงทำให้เราพึงพอใจ และจงพิจารณาหลักการของการประพฤติตัว กล่าวคือ จงกระทำสิ่งต่างๆ ด้วยความชอบธรรมและความซื่อตรง และทำให้เราพึงพอใจ  จงอย่าชะล่าใจ  เจ้าจะสามารถจดจำการนี้ได้หรือไม่?