เราได้พูดไปหลายครั้งเหลือเกินว่างานของพระเจ้าในยุคสุดท้ายนั้นกระทำไปเพื่อปรับเปลี่ยนวิญญาณของแต่ละบุคคล เพื่อเปลี่ยนแปลงดวงจิตของแต่ละบุคคล จนถึงขนาดที่หัวใจของพวกเขาที่ได้ทนทุกข์กับความชอกช้ำใหญ่หลวงมาแล้ว ได้รับการฟื้นฟู อันเป็นการช่วยกู้ดวงจิตของพวกเขาที่ถูกความบาปทำร้ายมาอย่างลึกล้ำเหลือเกิน มันเป็นไปเพื่อที่จะปลุกวิญญาณของผู้คนให้ตื่น เพื่อละลายหัวใจที่เย็นชาของพวกเขา และเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ฟื้นคืนกำลังขึ้นใหม่  นี่คือเจตนารมณ์อันยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้า  จงพักการพูดคุยถึงเรื่องที่ว่าชีวิตและประสบการณ์ต่างๆ ของมนุษย์นั้นสูงส่งหรือลุ่มลึกเพียงใดไว้ก่อน เมื่อหัวใจของผู้คนได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว เมื่อพวกเขาได้ถูกปลุกเร้าจากความฝันของพวกเขาและรู้ดีเต็มที่ถึงอันตรายที่พญานาคใหญ่สีแดงได้กอปรขึ้น งานพันธกิจของพระเจ้าก็จะได้ครบบริบูรณ์  วันที่งานของพระเจ้าแล้วเสร็จยังเป็นวันที่มนุษย์เริ่มต้นบนเส้นทางที่ถูกต้องแห่งการเชื่อในพระเจ้าอย่างเป็นทางการด้วย  ณ เวลานั้น พันธกิจของพระเจ้าจะได้มาถึงบทอวสาน กล่าวคือ  งานของพระเจ้าที่ทรงบังเกิดเป็นมนุษย์จะได้แล้วเสร็จโดยครบบริบูรณ์ และมนุษย์จะเริ่มต้นปฏิบัติหน้าที่ที่เขาควรจะปฏิบัติอย่างเป็นทางการ—เขาจะปฏิบัติกลุ่มงานของเขา  เหล่านี้คือขั้นตอนต่างๆ แห่งงานของพระเจ้า  ด้วยเหตุนี้เอง เจ้าควรจะควานหาเส้นทางของพวกเจ้าเพื่อเข้าสู่รากฐานแห่งการรู้จักสิ่งเหล่านี้  ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่พวกเจ้าควรจะเข้าใจ  การเข้าสู่ของมนุษย์จะปรับปรุงดีขึ้นก็ต่อเมื่อการเปลี่ยนแปลงทั้งหลายได้เกิดขึ้นลึกๆ ภายในหัวใจของเขาเท่านั้น เพราะงานของพระเจ้าคือความรอดที่ครบบริบูรณ์ของมนุษย์—มนุษย์ผู้ซึ่งได้รับการไถ่ ผู้ซึ่งยังคงใช้ชีวิตอยู่ภายใต้แรงกดดันของความมืด และผู้ซึ่งไม่เคยปลุกเร้าตัวเขาเอง—จากสถานที่รวมตัวของปีศาจทั้งหลายแห่งนี้ มันเป็นไปเพื่อที่มนุษย์อาจจะได้รับการปลดปล่อยเป็นอิสระจากหลายสหัสวรรษแห่งบาปและเป็นที่รักของพระเจ้า บดขยี้พญานาคใหญ่สีแดงจนคว่ำลงไปโดยสิ้นเชิง สถาปนาราชอาณาจักรของพระเจ้า และนำการหยุดพักมาสู่หัวใจของพระเจ้าเร็วขึ้น มันเป็นไปเพื่อระบายความเกลียดชังที่อัดแน่นอกของพวกเจ้าโดยไม่มีการสงวนไว้ เพื่อกำจัดเชื้อราเหล่านั้นให้หมดสิ้น เพื่อเปิดโอกาสให้พวกเจ้าผละจากชีวิตนี้ที่ไม่แตกต่างไปจากชีวิตของวัวหรือม้า เพื่อจะไม่เป็นทาสอีกต่อไป เพื่อจะไม่ถูกพญานาคใหญ่สีแดงเหยียบย่ำหรือออกคำสั่งตามใจชอบอีกต่อไป พวกเจ้าจะไม่เป็นส่วนหนึ่งของชนชาติที่ล้มเหลวนี้อีกต่อไป จะไม่เป็นของพญานาคใหญ่สีแดงที่ชั่วร้ายอีกต่อไป และเจ้าจะไม่ตกเป็นทาสของมันอีกต่อไป  รังของปีศาจจะถูกพระเจ้าทรงฉีกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน และพวกเจ้าจะยืนเคียงข้างพระเจ้า—พวกเจ้าเป็นของพระเจ้า และไม่ใช่เป็นของจักรวรรดิแห่งทาสนี้  พระเจ้าทรงเกลียดสังคมมืดนี้เข้ากระดูกดำมานานแล้ว พระองค์ทรงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กระตือรือร้นที่จะเหยียบเจ้างูแก่ชั่วช้าที่ร้ายกาจตัวนี้ เพื่อให้มันไม่อาจมีวันลุกขึ้นมาได้อีกและจะไม่มีวันทารุณมนุษย์อีก พระองค์จะไม่ทรงให้การกระทำในอดีตของมันมีข้ออ้าง พระองค์จะไม่ทรงยอมผ่อนปรนให้กับการหลอกลวงมนุษย์ของมัน และพระองค์จะทรงชำระแค้นสำหรับบาปทุกประการของมันตลอดยุคทั้งหลาย  พระเจ้าจะไม่ทรงปล่อยหัวโจกของความชั่วทั้งหมด^[1]นี้หลุดรอดไปได้แม้แต่นิดเดียว  พระองค์จะทรงทำลายมันอย่างถึงที่สุด

ที่นี่เป็นแผ่นดินแห่งความโสมมมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว  มันสกปรกเหลือทน ความทุกข์ระทมดาษดื่น พวกผีวิ่งอาละวาดไปทั่วทุกแห่งหน ลวงล่อและหลอกลวง ตั้งข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล^[2] เหี้ยมโหดและชั่วช้า เหยียบย่ำเมืองผีนี้และทิ้งให้มันกลาดเกลื่อนไปด้วยศพ กลิ่นสาบสางของซากที่เสื่อมสลายปกคลุมแผ่นดินและตลบอบอวลในอากาศ และมันถูกพิทักษ์อย่างแน่นหนา^[3]  ผู้ใดจะสามารถมองเห็นพิภพเหนือโพ้นฟ้าได้?  มารมัดร่างของมนุษย์ทั้งหมดอย่างแน่นหนา มันคลุมดวงตาสองข้างของเขา และปิดผนึกริมฝีปากของเขาไว้แน่น  กษัตริย์แห่งพวกมารได้อาละวาดมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้วจนถึงทุกวันนี้ที่มันยังคงเฝ้าดูเมืองผีนี้อย่างใกล้ชิด ราวกับเป็นวังของพวกปีศาจที่ไม่อาจผ่านเข้าไปได้ ในขณะเดียวกัน สุนัขยามฝูงนี้ก็ถลึงตาจ้องเขม็ง เกรงกลัวอยู่ลึกๆ ว่าพระเจ้าจะทรงจับพวกมันโดยไม่ทันรู้ตัวและกวาดล้างพวกมันไปทั้งหมด ทิ้งให้พวกมันไม่มีสถานที่แห่งสันติสุขและความสุข  ผู้คนแห่งเมืองผีเช่นเมืองนี้จะเคยมองเห็นพระเจ้าได้อย่างไร?  พวกเขาเคยชื่นชมความน่ารักและความดีงามของพระเจ้าหรือ?  พวกเขาซึ้งคุณค่าอันใดในเรื่องราวของโลกมนุษย์?  พวกเขาคนใดสามารถเข้าใจเจตนารมณ์ที่กระตือรือร้นของพระเจ้า?  เช่นนั้นแล้วก็ไม่น่าฉงนนักที่พระเจ้าผู้ประสูติเป็นมนุษย์ยังคงซ่อนเร้นอย่างมิดชิด กล่าวคือ  ในสังคมมืดเช่นสังคมแห่งนี้ ที่ซึ่งพวกปีศาจไร้ความปรานีและไร้มนุษยธรรม กษัตริย์แห่งพวกมารที่ฆ่าผู้คนโดยไม่แสดงความรู้สึกใดจะสามารถทนยอมรับการดำรงอยู่ของพระเจ้าผู้ทรงดีงาม ทรงเมตตาและยังทรงบริสุทธิ์อีกด้วยได้อย่างไร?  มันจะสามารถปรบมือและแซ่ซ้องการเสด็จมาถึงของพระเจ้าได้อย่างไร?  ข้ารับใช้พวกนี้!  พวกมันตอบแทนความเมตตาด้วยความเกลียดชัง พวกมันเริ่มปฏิบัติต่อพระเจ้าประหนึ่งศัตรูมานานแล้ว พวกมันล่วงเกินพระเจ้า พวกมันป่าเถื่อนอย่างที่สุด พวกมันไม่เคารพพระเจ้าแม้แต่น้อย พวกมันจี้ปล้นและช่วงชิง พวกมันได้สูญเสียมโนธรรมทั้งหมด พวกมันต่อต้านมโนธรรมทั้งหมด และพวกมันทดลองผู้บริสุทธิ์ใจให้เข้าสู่ความสิ้นสำนึกรับรู้  เหล่าบรรพบุรุษแต่โบราณกาลหรือ?  บรรดาผู้นำผู้เป็นที่รักหรือ?  พวกเขาล้วนต่อต้านพระเจ้า!  การก้าวก่ายของพวกเขาได้ทำให้ทุกอย่างภายใต้ฟ้าสวรรค์อยู่ในสภาวะแห่งความมืดและความวุ่นวาย!  เสรีภาพทางศาสนาหรือ?  สิทธิ์และผลประโยชน์อันชอบด้วยกฎหมายของพลเมืองทั้งหลายหรือ?  ทั้งหมดนั้นคือเพทุบายเพื่อที่จะปิดบังบาป!  มีผู้ใดน้อมรับพระราชกิจของพระเจ้า?  มีผู้ใดสละชีวิตของพวกเขาหรือได้หลั่งเลือดเพื่อพระราชกิจของพระเจ้า?  รุ่นแล้วรุ่นเล่า จากบิดามารดาสู่ลูกหลาน มนุษย์ที่ตกเป็นทาสได้ทำให้พระเจ้าตกเป็นทาสไปด้วยอย่างไม่ไว้หน้า—การนี้จะไม่ยั่วยุโทสะได้อย่างไร?  หลายพันปีแห่งความเกลียดชังถูกทำให้เข้มข้นอยู่ภายในหัวใจ หลายสหัสวรรษแห่งความเปี่ยมบาปถูกจารึกอยู่บนหัวใจ—การนี้จะไม่กระตุ้นให้เกิดความเกลียดได้อย่างไร?  จงล้างแค้นให้พระเจ้า ดับศัตรูของพระองค์ให้สิ้น จงอย่ายอมให้มันวิ่งอาละวาดอีกต่อไป และจงอย่าอนุญาตให้มันปกครองเยี่ยงเผด็จการ!  บัดนี้ถึงเวลาแล้ว กล่าวคือ  มนุษย์ได้รวบรวมพละกำลังทั้งหมดของเขามานานแล้ว เขาได้อุทิศความพยายามทั้งหมดของเขาและได้จ่ายทุกราคาเพื่อการนี้ เพื่อฉีกใบหน้าอันน่าขยะแยงของมารตนนี้ออกมา และเปิดโอกาสให้ผู้คนที่ถูกทำให้มืดบอดและได้สู้ทนความทุกข์และความยากลำบากมาแล้วทุกรูปแบบ ได้ลุกขึ้นจากความเจ็บปวดของพวกเขาและต่อต้านมารชั่วที่แก่ชราตนนี้  เหตุใดจึงวางสิ่งที่ไม่อาจตีฝ่าเข้าไปได้เช่นนั้นเพื่อกีดขวางพระราชกิจของพระเจ้า?  เหตุใดจึงใช้เพทุบายต่างๆ นานาเพื่อหลอกลวงคนของพระเจ้า?  ไหนเล่าอิสรภาพที่แท้จริงและสิทธิ์กับผลประโยชน์อันชอบด้วยกฎหมาย?  ไหนเล่าความเป็นธรรม?  ไหนเล่าความชูใจ?  ไหนเล่าความอบอุ่น?  เหตุใดจึงใช้กลอุบายที่หลอกลวงเพื่อล่อหลอกประชากรของพระเจ้า?  เหตุใดจึงใช้กำลังบังคับเพื่อปราบปรามการเสด็จมาของพระเจ้า?  เหตุใดจึงไม่ยอมให้พระเจ้าทรงท่องไปอย่างอิสระบนแผ่นดินโลกที่พระองค์ได้ทรงสร้างขึ้น?  เหตุใดจึงไล่ล่าพระเจ้าจนกระทั่งพระองค์ไม่มีที่ใดให้พักพระเศียร?  ไหนเล่าความอบอุ่นท่ามกลางมนุษย์ทั้งหลาย?  ไหนเล่าการต้อนรับท่ามกลางผู้คน?  เหตุใดจึงทำให้พระเจ้าเกิดความโหยหาที่ท้อแท้สิ้นหวังเช่นนั้น?  เหตุใดจึงทำให้พระเจ้าทรงร้องเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า?  เหตุใดจึงบังคับให้พระเจ้าทรงกังวลถึงพระบุตรผู้เป็นที่รักของพระองค์?  ในสังคมมืดนี้ เหตุใดพวกสุนัขเฝ้าบ้านที่อยู่ในสภาพอันน่าสมเพชจึงไม่ยอมให้พระเจ้าเสด็จไปมาอย่างอิสระท่ามกลางโลกที่พระองค์ได้ทรงสร้างขึ้น?  เหตุใดมนุษย์จึงไม่เข้าใจ มนุษย์ผู้ซึ่งใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวดและความทุกข์?  พระเจ้าได้ทรงสู้ทนความทรมานใหญ่หลวงเพื่อประโยชน์ของพวกเจ้า พระองค์ได้ประทานพระบุตรผู้เป็นที่รักของพระองค์ เลือดเนื้อของพระองค์ มาให้พวกเจ้าด้วยความเจ็บปวดใหญ่หลวง—ดังนั้น เหตุใดพวกเจ้ายังคงทำเป็นไม่เห็น?  ต่อหน้าต่อตาทุกคน เจ้ากลับไม่ยอมรับการเสด็จมาถึงของพระเจ้า และปฏิเสธมิตรไมตรีของพระเจ้า  เหตุใดเจ้าจึงไร้จิตสำนึกถึงเพียงนี้?  พวกเจ้าเต็มใจที่จะสู้ทนความไม่เป็นธรรมในสังคมมืดเช่นสังคมนี้หรือ?  เหตุใด แทนที่จะเติมท้องของพวกเจ้าให้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เป็นปฏิปักษ์มานานหลายสหัสวรรษ พวกเจ้ากลับสวาปาม “มูล” ของราชาแห่งมารเข้าไป?

อุปสรรคต่อพระราชกิจของพระเจ้ายิ่งใหญ่เพียงใด?  ผู้ใดเคยรู้หรือไม่?  ด้วยผู้คนที่ถูกขังอยู่ในสีสันแห่งความเชื่อเหนือธรรมชาติที่ฝังลึก ผู้ใดจะสามารถรู้จักพระพักตร์ที่แท้จริงของพระเจ้าได้?  ด้วยความรู้ทางวัฒนธรรมที่ล้าหลัง แสนตื้นเขินและไร้สาระเหลือเกินนี้ พวกเขาจะสามารถเข้าใจถ้อยคำที่พระเจ้าตรัสได้อย่างถ่องแท้ได้อย่างไร?  แม้กระทั่งเมื่อพวกเขาได้รับการตรัสด้วยแบบซึ่งหน้าและได้รับการบำรุงเลี้ยง ปากต่อปาก พวกเขาจะสามารถเข้าใจได้อย่างไร?  บางครั้งมันเป็นราวกับว่าพระวจนะของพระเจ้าก็ไม่ได้รับความสนใจไยดี กล่าวคือ  ผู้คนไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย พวกเขาสั่นหัวและไม่เข้าใจสิ่งใด  การนี้จะไม่น่ากังวลได้อย่างไร?  “ประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมและความรู้ทางวัฒนธรรมแบบโบราณที่ห่างไกล^[4]” นี้ได้เลี้ยงดูกลุ่มคนที่ไร้ค่าเช่นนี้มา  วัฒนธรรมโบราณ—มรดกล้ำค่านี้—คือกองขยะ!  มันได้กลายเป็นความอับอายนิรันดร์กาลมานานแล้ว และไม่มีค่าคู่ควรแก่การกล่าวถึง!  มันได้สอนเล่ห์เหลี่ยมและกลวิธีต่างๆ ในการต่อต้านพระเจ้าให้แก่ผู้คน และ “การนำที่อ่อนโยนและมีระเบียบ”^[5] ของการศึกษาแห่งชาติก็ทำให้ผู้คนยิ่งเป็นกบฏต่อพระเจ้ากันมากขึ้น  พระราชกิจแต่ละส่วนของพระเจ้าลำบากยากเย็นอย่างสุดขีด และทุกขั้นตอนแห่งพระราชกิจของพระองค์บนแผ่นดินโลกได้เป็นที่กลัดกลุ้มของพระองค์  พระราชกิจของพระองค์บนแผ่นดินโลกช่างยากลำบากนัก!  ขั้นตอนต่างๆ แห่งพระราชกิจของพระเจ้าบนแผ่นดินโลกเกี่ยวข้องกับความยากลำบากใหญ่หลวง  กล่าวคือ  สำหรับความอ่อนแอของมนุษย์ ความขาดตกบกพร่อง ความไม่รู้จักโต ความไม่รู้เท่าทัน และทุกสิ่งทุกอย่างของมนุษย์นั้น พระเจ้าทรงทำการวางแผนที่รัดกุมและการพิจารณาที่รอบคอบ  มนุษย์นั้นเหมือนกับเสือกระดาษที่คนคนหนึ่งไม่กล้าแหย่หรือยั่วยุ เพียงสัมผัสเบาที่สุดเขาจะกัดตอบ หรือไม่ก็จะล้มลงและหลงทาง และมันเป็นราวกับว่าเมื่อเสียสมาธิแม้แต่นิดเดียว เขาก็จะกลับสู่สภาพเดิม หรือไม่ก็เพิกเฉยต่อพระเจ้า หรือวิ่งไปหาบิดามารดาที่สกปรกและตะกละตะกลามของเขาเพื่อเกลือกกลั้วอยู่ในสิ่งต่างๆ ที่ไม่บริสุทธิ์แห่งร่างกายของพวกเขา  ช่างเป็นอุปสรรคขัดขวางที่ใหญ่หลวงอะไรเช่นนี้!  เกือบทุกขั้นตอนในงานของพระองค์ พระเจ้าทรงตกอยู่ภายใต้การทดสอบ และพระเจ้าทรงเสี่ยงอันตรายใหญ่หลวงในเกือบทุกขั้นตอน  พระวจนะของพระองค์จริงใจและซื่อสัตย์ และปราศจากการมุ่งร้าย แต่ทว่ามีผู้ใดบ้างที่เต็มใจยอมรับพระวจนะเหล่านั้น?  มีผู้ใดบ้างที่เต็มใจยอมตามทุกประการ?  มันทำให้พระทัยของพระเจ้าแตกสลาย  พระองค์ทรงตรากตรำทั้งวันทั้งคืนเพื่อมนุษย์ พระองค์ทรงถูกรุมเร้าด้วยความวิตกกังวลต่อชีวิตมนุษย์ และพระองค์เห็นพระทัยความอ่อนแอของมนุษย์  พระองค์ได้ทรงสู้ทนความคดเคี้ยวและความพลิกผันในแต่ละขั้นตอนแห่งพระราชกิจของพระองค์ อันเป็นเพราะพระวจนะทุกคำที่พระองค์ตรัส พระองค์ทรงอยู่ในสถานการณ์หนีเสือปะจระเข้ และทรงนึกถึงความอ่อนแอ ความเป็นกบฏ ความไม่รู้จักโตและเปราะบางของมนุษย์… ตลอดเวลาครั้งแล้วครั้งเล่า  ผู้ใดเคยรู้การนี้?  พระองค์จะสามารถปรับทุกข์กับผู้ใดได้บ้าง?  ผู้ใดจะสามารถเข้าใจได้?  ตลอดมานั้นพระองค์ทรงเกลียดบาปของมนุษย์ และการขาดพร่องความกล้า และการไร้ความเข้มแข็งของมนุษย์ และตลอดมานั้นพระองค์ทรงกังวลกับความเปราะบางของมนุษย์ และทรงใคร่ครวญถึงเส้นทางที่ทอดอยู่ข้างหน้ามนุษย์  ขณะที่พระองค์ทรงเฝ้าสังเกตคำพูดและความประพฤติของมนุษย์นั้น พระองค์ทรงเต็มไปด้วยความปรานี และความกริ้วเสมอ และภาพของสิ่งเหล่านี้ก็นำความเจ็บปวดมาสู่พระทัยของพระองค์เสมอ  ในที่สุด บรรดาผู้ที่บริสุทธิ์ใจนั้นก็ได้มึนชามากยิ่งขึ้น เหตุใดพระเจ้าต้องทรงทำให้สิ่งต่างๆ ลำบากยากเย็นสำหรับพวกเขาอยู่เสมอ?  มนุษย์ที่อ่อนแอสูญสิ้นความเพียรพยายามโดยสิ้นเชิง เหตุใดพระเจ้าจึงควรมีความกริ้วอันคงที่เช่นนั้นต่อเขาอยู่เสมอ?  มนุษย์ที่อ่อนแอและไร้พลังอำนาจไม่มีกำลังวังชาอีกต่อไปแม้แต่น้อย เหตุใดพระเจ้าจึงควรดุว่าเขาอยู่เสมอเรื่องความเป็นกบฏของเขา?  ผู้ใดสามารถทนทานการข่มขู่ของพระเจ้าในสวรรค์ได้?  ไม่ว่าอย่างไร มนุษย์ก็บอบบาง และอยู่ในสภาวะที่เป็นทุกข์ยิ่ง พระเจ้าได้ทรงผลักความกริ้วของพระองค์ลึกลงไปในพระทัยของพระองค์ เพื่อที่มนุษย์อาจจะทบทวนตัวเองอย่างช้าๆ  ถึงกระนั้นมนุษย์ซึ่งอยู่ในความลำบากใหญ่หลวง ก็ไม่ได้ซาบซึ้งในเจตนารมณ์ของพระเจ้าแม้แต่น้อย มนุษย์ได้ถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าของกษัตริย์แก่ของพวกมาร แต่ทว่าเขาไม่ตระหนักรู้โดยสิ้นเชิง เขาตั้งตัวต่อต้านพระเจ้าอยู่เสมอ หรือมิฉะนั้นเขาก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับพระเจ้า  พระเจ้าได้ตรัสพระวจนะมากมายยิ่งนัก แต่ทว่าผู้ใดเคยได้พิจารณาพระวจนะเหล่านั้นอย่างจริงจัง?  มนุษย์ไม่เข้าใจพระวจนะของพระเจ้า ถึงกระนั้นเขายังคงเย็นใจอยู่ และไม่มีการโหยหา และไม่เคยได้รู้จักแก่นแท้ของพญามารแก่อย่างแท้จริง  ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในแดนคนตาย ในนรก แต่เชื่อว่าพวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในวังแห่งพื้นทะเล พวกเขาถูกพญานาคใหญ่สีแดงข่มเหง แต่กระนั้นก็คิดว่าตัวพวกเขาเองเป็นที่ “โปรดปราน”^[6] ของประเทศ พวกเขาถูกมารเยาะเย้ยถากถาง แต่ยังคิดว่าพวกมันชื่นชมสุดยอดงานศิลป์แห่งเนื้อหนัง  พวกเขาช่างเป็นพวกวายร้ายต่ำต้อยที่สกปรกอะไรเช่นนี้!  มนุษย์ได้พบกับโชคร้าย แต่เขาไม่รู้ตัว และในสังคมมืดนี้เขาทนทุกข์กับเคราะห์ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า^[7] แต่ทว่าเขาไม่เคยตื่นขึ้นมาเข้าใจการนี้  เมื่อใดเขาจะทำให้ตัวเขาเองเป็นอิสระจากความเมตตาสงสารตนเองและอุปนิสัยเยี่ยงทาสของเขา?  เหตุใดเขาจึงไม่แยแสพระทัยของพระเจ้าเช่นนี้?  เขาเห็นดีเห็นงามอย่างเงียบๆ กับการกดขี่และความยากลำบากนี้กระนั้นหรือ?  เขาไม่ปรารถนาวันที่เขาสามารถเปลี่ยนความมืดเป็นความสว่างได้หรอกหรือ?  เขาไม่ปรารถนาที่จะเยียวยาความคับข้องหมองใจให้กลายเป็นความยุติธรรมและความจริงอีกครั้งหรอกหรือ?  เขาเต็มใจที่จะเฝ้าดูและไม่ทำสิ่งใดขณะที่ผู้คนละทิ้งความจริงและบิดเบือนข้อเท็จจริงกระนั้นหรือ?  เขาเป็นสุขที่จะสู้ทนการทารุณนี้ต่อไปกระนั้นหรือ?  เขาเต็มใจที่จะเป็นทาสกระนั้นหรือ?  เขาเต็มใจที่จะพินาศด้วยพระหัตถ์ของพระเจ้าไปพร้อมกันกับทาสทั้งหลายแห่งรัฐที่ล้มเหลวนี้กระนั้นหรือ?  ไหนเล่าความแน่วแน่ของเจ้า?  ไหนเล่าความทะเยอทะยานของเจ้า?  ไหนเล่าศักดิ์ศรีของเจ้า?  ไหนเล่าความซื่อสัตย์สุจริตของเจ้า?  ไหนเล่าอิสรภาพของเจ้า?  เจ้าเต็มใจที่จะสละทั้งชีวิตของเจ้า^[8]เพื่อพญานาคใหญ่สีแดง ราชาแห่งพวกมารกระนั้นหรือ?  เจ้าเป็นสุขที่จะปล่อยให้มันทรมานเจ้าจนตายกระนั้นหรือ?  ผิวของทะเลที่ลึกนั้นวุ่นวายและมืด ในขณะที่คนทั่วไปซึ่งทนทุกข์กับความทุกข์ร้อนเช่นนั้นร้องต่อสวรรค์และพร่ำบ่นต่อแผ่นดินโลก  เมื่อใดเล่ามนุษย์จะสามารถเชิดหน้าของเขาได้?  มนุษย์นั้นผอมแห้งและแรงน้อย เขาจะสามารถต่อกรกับมารที่ดุร้ายและเผด็จการนี้ได้อย่างไร?  เหตุใดเขาไม่มอบชีวิตของเขาให้แก่พระเจ้าทันทีที่เขาสามารถทำได้?  เหตุใดเขายังคงหวั่นไหว?  เมื่อใดเขาจะสามารถทำให้พระราชกิจของพระเจ้าแล้วเสร็จได้?  เมื่อถูกรังแกและกดขี่อย่างไร้จุดหมายดังนี้ ในท้ายที่สุดทั้งชีวิตของเขาจะถูกใช้ไปโดยสูญเปล่า เหตุใดเขาจึงรีบเร่งที่จะมาถึงเช่นนั้น และเร่งรุดที่จะจากไปเช่นนั้น?  เหตุใดเขาจึงไม่เก็บรักษาบางสิ่งบางอย่างที่ล้ำค่าไว้เพื่อถวายพระเจ้า?  เขาได้ลืมหลายสหัสวรรษแห่งความเกลียดชังไปแล้วหรือ?

บางที ผู้คนมากมายเกลียดพระวจนะบางคำของพระเจ้า หรือบางทีพวกเขาอาจจะทั้งไม่ได้เกลียดและทั้งไม่มีความสนใจใดๆ ในพระวจนะเหล่านั้น  ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงไม่สามารถกลายเป็นการใช้เหตุผลที่ไร้สาระได้ ไม่มีผู้ใดอาจกล่าวคำพูดที่ขัดกับข้อเท็จจริงได้  พระเจ้าได้ทรงบังเกิดเป็นมนุษย์ครั้งนี้เพื่อทำงานเช่นนั้น เพื่อสรุปปิดตัวพระราชกิจที่พระองค์ยังไม่ได้ทำให้ครบบริบูรณ์ เพื่อปิดตัวยุคนี้ลง เพื่อพิพากษายุคนี้ เพื่อช่วยคนบาปหนาอย่างล้ำลึกให้รอดจากโลกของทะเลแห่งความทุกข์และแปลงสภาพพวกเขาโดยสิ้นเชิง  ชาวยิวได้ตอกตรึงพระเจ้ากับกางเขน ด้วยเหตุนี้จึงเป็นการสิ้นสุดการเดินทางของพระเจ้าในยูเดีย  ไม่นานหลังจากนั้น พระเจ้าก็ได้มาอยู่ท่ามกลางมนุษย์ด้วยพระองค์เองอีกครั้ง ด้วยการเสด็จมาถึงอย่างเงียบๆ ในประเทศแห่งพญานาคใหญ่สีแดง  แท้จริงแล้ว ชุมชนศาสนาของรัฐยิวได้แขวนพระฉายาของพระเยซูบนผนังของพวกเขามานานแล้ว และผู้คนได้ร้องจากปากของพวกเขาว่า “องค์พระเยซูคริสต์เจ้า”  น้อยนักที่พวกเขาจะรู้ว่าพระเยซูได้ยอมรับพระบัญชาของพระบิดาของพระองค์ที่จะเสด็จกลับมาท่ามกลางมนุษย์เพื่อทรงทำช่วงระยะที่สองแห่งพระราชกิจที่ยังไม่ครบบริบูรณ์ของพระองค์ให้แล้วเสร็จมานานแล้ว  ผลก็คือ ผู้คนต้องประหลาดใจเมื่อพวกเขาได้เพ่งมองพระองค์  กล่าวคือ  พระองค์ได้ประสูติมาท่ามกลางโลกที่ได้ผ่านไปหลายยุคสมัยแล้ว และพระองค์ได้ทรงปรากฏท่ามกลางมนุษย์ด้วยภาพลักษณ์ของผู้ที่ธรรมดาสามัญอย่างยิ่ง  แท้จริงแล้ว ขณะที่ยุคต่างๆ ได้ผ่านพ้นไป การแต่งกายและการทรงปรากฏทั้งหมดทั้งมวลของพระองค์ได้เปลี่ยนแปลงไป ราวกับว่าพระองค์ได้ประสูติอีกครั้ง  ผู้คนจะสามารถรู้ได้อย่างไรว่าพระองค์ทรงเป็นองค์พระเยซูคริสต์เจ้าพระองค์เดียวกันกับผู้ที่ลงมาจากกางเขนและได้คืนพระชนม์?  พระองค์ไม่ทรงมีร่องรอยของการบาดเจ็บแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับที่พระเยซูไม่ทรงมีความละม้ายเหมือนพระยาห์เวห์เลย  พระเยซูในวันนี้ไม่ทรงมีความเกี่ยวพันกับกาลเวลาที่ผ่านไปมานานแล้ว  ผู้คนจะสามารถรู้จักพระองค์ได้อย่างไร?  “โธมัส” ผู้หลอกลวงนี้สงสัยอยู่เสมอในเรื่องที่พระองค์ทรงเป็นพระเยซูที่คืนพระชนม์ และต้องการที่จะเห็นแผลเป็นจากตะปูบนพระหัตถ์ของพระเยซูอยู่เสมอก่อนที่เขาจะสามารถหยุดกังวลได้ หากไม่ได้เห็นแผลเป็นเหล่านั้น เขาก็คงจะยืนอยู่บนเมฆแห่งความระแวงสงสัยอยู่เสมอ และไม่มีความสามารถที่จะวางเท้าของเขาบนพื้นดินที่หนักแน่นมั่นคงและติดตามพระเยซูได้  “โธมัส” ที่น่าสงสาร—เขาจะสามารถรู้ได้อย่างไรว่าพระเยซูได้เสด็จมาแล้วเพื่อทรงพระราชกิจที่พระเจ้าพระบิดาได้ทรงบัญชามา?  เหตุใดพระเยซูจึงจำเป็นต้องทรงมีแผลเป็นจากการตรึงกางเขน?  แผลเป็นจากการตรึงกางเขนเป็นเครื่องหมายของพระเยซูกระนั้นหรือ?  พระองค์ได้เสด็จมาเพื่อทรงพระราชกิจให้น้ำพระทัยของพระบิดาของพระองค์ เหตุใดพระองค์จะทรงมาโดยนุ่งห่มและตกแต่งพระองค์เหมือนคนยิวจากหลายพันปีก่อนเล่า?  รูปร่างที่พระเจ้าทรงใช้ในเนื้อหนังสามารถขัดขวางพระราชกิจของพระเจ้าได้กระนั้นหรือ?  นี่เป็นทฤษฎีของผู้ใด?  เมื่อพระเจ้าทรงพระราชกิจ เหตุใดจึงต้องสอดคล้องกับจินตนาการของมนุษย์?  พระเจ้าทรงมุ่งเน้นไปที่สิ่งเดียวเท่านั้นในพระราชกิจของพระองค์นั่นก็คือเพื่อให้พระราชกิจนั้นมีผล  พระองค์ไม่ทรงปฏิบัติตามธรรมบัญญัติ และไม่มีกฎเกณฑ์ใดในพระราชกิจของพระองค์—มนุษย์จะสามารถหยั่งลึกพระราชกิจนั้นได้อย่างไร?  มนุษย์จะสามารถเจาะผ่านไปถึงพระราชกิจของพระเจ้าโดยถ้วนทั่วด้วยการอาศัยมโนคติที่หลงผิดและจินตนาการของเขาได้อย่างไร?  ดังนั้นพวกเจ้าควรจะลงหลักปักฐานอย่างถูกต้องเหมาะสมเป็นดีที่สุด กล่าวคือ  จงอย่าเอะอะกับเรื่องหยุมหยิม และจงอย่าทำสิ่งต่างๆ ที่ใหม่สำหรับเจ้าให้เป็นเรื่องใหญ่ นี่จะหยุดเจ้าไม่ให้ทำตัวเองให้เป็นตัวตลกและหยุดผู้คนจากการหัวเราะเยาะเจ้า  เจ้าได้เชื่อในพระเจ้ามาตลอดหลายปีนี้ แม้กระนั้นเจ้าก็ยังคงไม่รู้จักพระเจ้า  ในท้ายที่สุด เจ้าก็ถูกผลักเข้าสู่การตีสอน เจ้าผู้ซึ่งถูกจัดให้เป็น “สุดยอดในชั้นเรียน”^[9] ถูกลงความเห็นให้อยู่ในกลุ่มของผู้ที่ถูกตีสอน  เจ้าไม่ควรจะใช้วิธีการฉลาดๆ เพื่ออวดเล่ห์เหลี่ยมกระจ้อยร่อยของเจ้าเป็นดีที่สุด  ความสายตาสั้นของเจ้าสามารถล่วงรู้อย่างแท้จริงถึงพระเจ้าผู้ทรงมองทะลุจากชั่วกัลปาวสานถึงชั่วกัลปาวสานได้หรือ?  ประสบการณ์ผิวเผินของเจ้าสามารถทำให้เจ้ามองทะลุถึงเจตนารมณ์ของพระเจ้าได้หมดกระนั้นหรือ?  จงอย่าทะนงตน  ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พระเจ้าไม่ทรงเป็นของโลกนี้—ดังนั้น พระราชกิจของพระองค์จะสามารถเป็นอย่างที่เจ้าคาดหวังได้อย่างไร?

เชิงอรรถ:

1. “หัวโจกของความชั่วทั้งหมด” หมายถึง มารแก่  วลีนี้แสดงออกถึงความไม่ชอบสุดขีด

2. “ตั้งข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล” อ้างอิงถึงวิธีการที่มารใช้เพื่อทำอันตรายผู้คน

3. “พิทักษ์อย่างแน่นหนา” บ่งบอกว่า วิธีการที่มารใช้ก่อความทุกข์ร้อนให้ผู้คนนั้นชั่วช้าเป็นพิเศษ และควบคุมผู้คนมากเสียจนพวกเขาไม่มีที่ให้ขยับ

4. “ที่ห่างไกล” ใช้อย่างเย้ยหยัน

5. “การนำที่อ่อนโยนและมีระเบียบ” ใช้อย่างเย้ยหยัน

6. “โปรดปราน” ใช้เพื่อเย้ยหยันผู้คนที่ดูเหมือนท่อนไม้แล้วยังไม่รู้ตัว

7. “ทนทุกข์กับเคราะห์ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า” บ่งบอกว่า ผู้คนเกิดในแผ่นดินแห่งพญานาคใหญ่สีแดง และพวกเขาไร้ความสามารถที่จะเชิดหน้าชูตาได้

8. “สละทั้งชีวิตของเจ้า” มีความหมายในทางสบประมาท

9. “สุดยอดในชั้นเรียน” ใช้เพื่อเยาะเย้ยพวกที่ไล่ตามเสาะหาพระเจ้าอย่างเร่าร้อน