1 มนุษย์ได้มีประสบการณ์กับความอบอุ่นของเรา มนุษย์ได้ปรนนิบัติเราอย่างจริงจังจริงใจ และมนุษย์ได้นบนอบเบื้องหน้าเราอย่างจริงจังจริงใจ โดยทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเราในการสถิตของเรา  แม้กระนั้นนี่ก็ไม่อาจสัมฤทธิ์ได้โดยผู้คนของวันนี้ พวกเขาไม่ทำสิ่งใดนอกจากร่ำไห้ในจิตวิญญาณของพวกเขาราวกับว่าพวกเขาได้ถูกหมาป่าหิวโหยคว้าไป และพวกเขาสามารถเพียงแค่มองมาที่เราอย่างหมดหนทาง ร้องเรียกเราไม่หยุด  แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาก็ไร้ความสามารถที่จะหลีกหนีจากฐานะลำบากของพวกเขาได้

2 เราคิดย้อนกลับไปถึงวิธีที่ผู้คนในอดีตได้ให้คำสัญญาในการสถิตของเรา โดยสาบานต่อสวรรค์และแผ่นดินโลกในการสถิตของเราเพื่อตอบแทนความเมตตาของเราด้วยความรักใคร่ของพวกเขา  พวกเขาได้ร่ำไห้อย่างโศกเศร้าเบื้องหน้าเรา และเสียงร้องไห้ของพวกเขาชวนให้หัวใจสลาย ยากที่จะทนรับ  เพราะความแน่วแน่ของพวกเขา เราย่อมจะจัดเตรียมความช่วยเหลือให้แก่ผู้คนบ่อยครั้ง  หลายครั้งนับไม่ถ้วน ผู้คนได้มาเบื้องหน้าเราเพื่อนบนอบต่อเรา กิริยาดีงามของพวกเขายากที่จะลืม  หลายครั้งนับไม่ถ้วน พวกเขาได้รักเรา ไม่หวั่นไหวในความจงรักภักดีของพวกเขา ไม่หวั่นไหวในความจริงจังจริงใจที่น่าเลื่อมใสของพวกเขา

3 หลายครั้งนับไม่ถ้วน พวกเขาได้รักเราจนถึงจุดที่ยอมพลีอุทิศชีวิตของพวกเขาเอง พวกเขาได้รักเรามากกว่าตัวของพวกเขาเอง—และเมื่อเห็นความจริงใจของพวกเขา เราก็ได้ยอมรับความรักของพวกเขาเอาไว้  หลายครั้งนับไม่ถ้วน พวกเขาได้มอบถวายตัวพวกเขาเองในการสถิตของเรา เพื่อประโยชน์แห่งเราโดยไม่แยแสการเผชิญหน้าความตาย และเราได้คลายความกังวลไปจากคิ้วของพวกเขาและประเมินสีหน้าของพวกเขาอย่างรอบคอบ  มีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่เราได้รักพวกเขาเหมือนสมบัติล้ำค่าที่เราทะนุถนอม และมีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่เราได้เกลียดชังพวกเขาในฐานะศัตรูของเราเอง  ถึงกระนั้นก็ตาม สิ่งที่อยู่ในจิตใจของเรายังคงอยู่พ้นวิสัยการจับความเข้าใจของมนุษย์

4 เมื่อผู้คนเศร้าใจ เรามาชูใจพวกเขา และเมื่อพวกเขาอ่อนแอ เราก็มาช่วยพวกเขาไปตลอดทาง  เมื่อพวกเขาหลงทาง เราบอกทิศทางแก่พวกเขา  เมื่อพวกเขาร่ำไห้ เราเช็ดน้ำตาของพวกเขา  แต่เมื่อเราเศร้าใจ ผู้ใดจะสามารถชูใจเราด้วยหัวใจของพวกเขาได้?  เมื่อเรากังวลอย่างที่สุด ผู้ใดจะคำนึงถึงความรู้สึกของเรา?  เมื่อเราโศกเศร้า ผู้ใดจะสามารถเยียวยาบาดแผลในหัวใจของเราได้?  เมื่อเราจำเป็นต้องมีใครสักคน ผู้ใดอาสาที่จะร่วมมือกับเรา?  เป็นไปได้ไหมว่าท่าทีแต่ก่อนของผู้คนต่อเราบัดนี้สูญหายไป ไม่มีวันกลับมา?  เหตุใดจึงไม่มีท่าทีนั้นหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของพวกเขาเลย?  ผู้คนได้ลืมสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดได้อย่างไร?  ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะมวลมนุษย์ถูกศัตรูของเขาทำให้เสื่อมทรามหรอกหรือ?

ดัดแปลงจาก “บทที่ 27” ของ พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์