1 ในช่วงเวลาของการสร้าง เราเผยวจนะไว้ว่าในยุคสุดท้าย เราจะสร้างผู้คนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกับเรา  เราได้ทำนายไว้ว่าหลังจากสถาปนาบุคคลที่เป็นแบบอย่างบนแผ่นดินโลกในยุคสุดท้ายแล้ว เราก็คงจะกลับคืนสู่ที่พำนักของเรา  ทันทีที่มนุษย์ทั้งปวงได้ทำให้เราพึงพอใจ พวกเขาจะได้สัมฤทธิ์ในสิ่งที่เราขอจากพวกเขา และเราจะไม่พึงประสงค์ให้พวกเขาทำสิ่งใดอีกต่อไป  แทนที่จะเป็นเช่นนั้น มนุษย์กับเราจะแลกเปลี่ยนเรื่องราวครั้งวันวานกันแทน และหลังจากนั้นพวกเราจะแยกกันไปคนละทาง  เราหวังว่าหลังจากที่พวกเราแยกทางกัน มนุษย์จะสามารถพกพา “มรดก” ของเราสืบต่อไป และไม่ลืมคำสอนที่เราได้จัดเตรียมไว้ให้ในช่วงระหว่างชีวิตของเรา  เราหวังว่าพวกเขาจะไม่ทำสิ่งใดที่จะนำความเสื่อมเสียมาสู่นามของเรา และพวกเขาจะใส่ใจวจนะของเรา  เราหวังว่าเหล่ามนุษย์จะพยายามสุดความสามารถกันได้ทุกคนในอันที่จะทำให้เราสมดังใจหลังจากที่เราได้จากไปแล้ว เราหวังว่าพวกเขาจะใช้วจนะของเราเป็นรากฐานสำหรับชีวิตของพวกเขา และพวกเขาจะไม่ล้มเหลวในการดำเนินชีวิตไปตามความหวังของเรา เนื่องจากหัวใจของเรานั้นเป็นห่วงมนุษย์อยู่เสมอ และเราก็ผูกพันกับพวกเขาเสมอมา

2 มนุษย์กับเราเคยรวมตัวอยู่ด้วยกันครั้งหนึ่ง และบนแผ่นดินโลกนั้น พวกเราก็ได้ชื่นชมพระพรเดียวกันกับที่มีในฟ้าสวรรค์  เราดำรงชีวิตอยู่ร่วมกับเหล่ามนุษย์และพักอาศัยอยู่กับพวกเขา เหล่ามนุษย์นั้นรักเราเสมอมาและเราก็รักพวกเขาเสมอมา  พวกเรามีความสนิทสนมชอบพอในกันและกัน  เมื่อมองย้อนไปถึงกาลเวลาของเราที่มีร่วมกับมนุษย์ เราจำได้ว่าวันเวลาของพวกเรานั้นช่างเปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะและความชื่นบานยินดี และมีการทะเลาะวิวาทอยู่เช่นกัน  ไม่ว่าอย่างไร ความรักระหว่างพวกเราก็ก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานนี้ และการจัดการกันและกันของพวกเรานั้นไม่เคยรุนแรง  ท่ามกลางหลายปีที่พวกเราได้ติดต่อกันมา มนุษย์ได้ทิ้งความประทับใจอันลุ่มลึกไว้ให้เรา และเราก็ได้มอบสิ่งต่างๆ มากมายหลายอย่างให้มนุษย์ได้ชื่นชมยินดีเช่นกัน ซึ่งพวกเขาก็ได้รู้สึกสำนึกบุญคุณเป็นทวีคูณเสมอมา  ตอนนี้ การรวมตัวของพวกเราจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป ใครเล่าที่สามารถวิ่งหนีจากชั่วขณะนี้แห่งการพรากจากกันของพวกเราได้?  มนุษย์มีความเสน่หาอย่างลึกซึ้งให้เรา และเรามีความรักอันไม่รู้จบให้แก่พวกเขา—แต่จะทำอะไรได้เกี่ยวกับการนั้นเล่า?  ใครหรือที่จะกล้าฝ่าฝืนข้อพึงประสงค์ของพระบิดาผู้สถิตในสวรรค์?

3 เราจะกลับคืนสู่ที่พำนักของเรา ซึ่งเราจะทำงานอีกส่วนหนึ่งของเราให้เสร็จสิ้นที่นั่น  ชะรอยพวกเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง  เราหวังว่ามนุษย์จะไม่รู้สึกเศร้าโศกมากเกินไป และพวกเขาจะทำให้เราพึงพอใจบนแผ่นดินโลก วิญญาณของเราในสวรรค์จะมอบพระคุณให้พวกเขาบ่อยๆ  จงปล่อยให้สิ่งอันไม่น่ายินดีทั้งปวงที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเราถูกทิ้งไว้ในอดีตเถิด ขอให้มีความรักระหว่างพวกเราเสมอ  เราได้มอบความรักมากมายให้แก่เหล่ามนุษย์ และเพื่อจะรักเรา พวกเขาต้องตอบแทนด้วยราคามหาศาล  ดังนั้น เราหวังว่ามนุษย์จะถนอมคุณค่าความรักอันไร้ราคีและและมิได้ถูกทำให้เจือจางระหว่างพวกเรา เพื่อที่ความรักของพวกเราจะยื่นขยายไปทั่วทั้งโลกมนุษย์และได้รับการส่งต่อไปตลอดกาล  เมื่อพวกเราได้พบกันอีกครั้ง ขอให้พวกเรายังคงเชื่อมโยงกันด้วยความรัก เพื่อที่ความรักของเราอาจคงอยู่ต่อไปตราบชั่วนิรันดร์ และได้รับการสรรเสริญและเผยแพร่โดยผู้คนทั้งปวง  สิ่งนี้จะทำให้เราพึงพอใจ และเราจะแสดงให้มนุษย์เห็นใบหน้าอันยิ้มแย้มของเรา  เราหวังว่ามนุษย์จะจดจำคำเตือนสติทั้งหลายของเราเอาไว้

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 47