I

เราตระหนักรู้ว่าความจงรักภักดีของพวกเจ้าเป็นเพียงสิ่งชั่วคราว เช่นเดียวกับความจริงใจของพวกเจ้า มิใช่หรอกหรือที่ว่าความแน่วแน่ของพวกเจ้าและราคาที่พวกเจ้าจ่ายไปนั้น เป็นไปเพื่อชั่วขณะปัจจุบันเท่านั้น หาใช่เพื่ออนาคตไม่? พวกเจ้าต้องการเพียงทุ่มเทความพยายามเฮือกสุดท้ายเพื่อเพียรพยายามที่จะรักษาบั้นปลายอันสวยงามเอาไว้ ด้วยจุดมุ่งหมายในการต่อรองแลกเปลี่ยนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น พวกเจ้าไม่ได้พยายามครั้งนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการกลายเป็นหนี้ความจริงและยิ่งไม่ใช่เพื่อการชดใช้คืนให้แก่เราสำหรับราคาที่เราได้จ่ายไป กล่าวให้สั้นก็คือ พวกเจ้าเต็มใจแค่นำกุศโลบายอันฉลาดแยบยลมาใช้เพื่อให้ได้สิ่งที่พวกเจ้าต้องการ แต่จะไม่สู้รบแบบเปิดเผยเพื่อการนั้น เหล่านี้มิใช่ความคิดในใจลึก ๆ ของพวกเจ้าหรอกหรือ? พวกเจ้าต้องไม่อำพรางตัวเอง และต้องไม่เค้นสมองคิดถึงบั้นปลายของพวกเจ้าจนถึงขนาดที่พวกเจ้าไม่อยากอาหารหรือน้ำในตอนกลางวันและไม่สามารถนอนหลับอย่างสงบได้ในตอนกลางคืน ไม่จริงหรอกหรือว่าจุดจบของพวกเจ้าจะได้ถูกกำหนดพิจารณาไว้เรียบร้อยแล้วในตอนสุดท้าย?

II

พวกเจ้าแต่ละคนควรลุล่วงหน้าที่ของตนเองด้วยหัวใจที่เปิดกว้างและซื่อสัตย์ และเต็มใจจะจ่ายราคาใดก็ตามที่จำเป็น ดังที่พวกเจ้าได้พูดกันไว้ว่า เมื่อวันนั้นมาถึง พระเจ้าจะไม่ทรงบกพร่องต่อใครก็ตามที่ได้ทนทุกข์หรือได้ยอมจ่ายราคาเพื่อพระองค์ ความเชื่อมั่นเช่นนี้คือสิ่งที่ควรค่าแก่การยึดมั่นไว้ และถูกต้องแล้วที่พวกเจ้าไม่ควรมีวันลืมมันไป ในหนทางนี้เท่านั้น เราจึงจะสามารถสบายใจได้ในเรื่องเกี่ยวกับพวกเจ้า มิเช่นนั้น พวกเจ้าก็จะเป็นผู้คนที่ทำให้เราไม่อาจสบายใจได้เลยตลอดกาล และพวกเจ้าจะกลายเป็นวัตถุทั้งหลายที่เราไม่พิสมัยไปตลอดกาล หากพวกเจ้าทุกคนสามารถทำตามมโนธรรมของตัวเองและทำเพื่อเราอย่างสุดความสามารถโดยไม่เหลือเผื่อแรงเผื่อใจไปจากงานของเรา และอุทิศแรงกายแรงใจของพวกเจ้าให้กับงานข่าวประเสริฐของเราไปชั่วชีวิต เช่นนี้แล้ว มีหรือที่ใจของเราจะไม่ลิงโลดบ่อยครั้งเพราะพวกเจ้า? เช่นนี้แล้ว เราจะไม่สามารถโล่งใจอย่างถึงที่สุดในเรื่องของพวกเจ้าได้หรอกหรือ?

จาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, ว่าด้วยบั้นปลาย