1

หลังจากที่เชื่อในพระเจ้าเป็นเวลาหลายปียิ่งนัก เหตุใดเล่าเจ้าจึงยังคงเป็นเยี่ยงนี้?

เจ้าหลบหนีจากการพิพากษาและการตีสอนราวกับว่าเจ้าไม่ใส่ใจเสียด้วยซ้ำ

ใบหน้าอันเสื่อมลงของเจ้าแสดงท่าทีอันไม่ระมัดระวังของเจ้า

ราวกับว่าเจ้าได้ทนทุกข์กับความอยุติธรรมอันใหญ่หลวง และไม่มีหัวใจที่จะติดตามพระเจ้าอีกต่อไป

เจ้า บุตรน้อยหลงหายผู้ล่มสลาย—เจ้ามุ่งหน้าไปที่ใดกันหรือด้วยความดื้อดึงเช่นนั้น?

เจ้าดูเหมือนว่านบนอบต่อการจัดวางเรียบเรียงของพระเจ้าโดยไม่ตัดสินใจด้วยตัวเจ้าเองเลย

เจ้าประวิงอยู่ตรงทางแยก และได้สูญเสีย “ความเชื่อ” ที่เจ้าเคยมีตั้งแต่แรกเริ่มไปแล้ว

เจ้ามองความตายตรงหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว และเดินหน้าสู่อนาคตที่ไม่ชัดเจน

2

ในความมึนงง เจ้าดูเหมือนว่าครอง “ความเชื่ออันยิ่งใหญ่”

โดยเชื่อว่าพระเจ้าจะไม่ทรงทอดทิ้งเจ้า ดังนั้นแล้ว เจ้าจึงดำเนินต่อไปอย่างที่เจ้าชอบ

ความอยากอันฟุ้งเฟ้อเข้าแทนที่ความพยายามเชิงอัตวิสัยของเจ้า

เจ้าแบกรับความคิดลบมากเกินไปและเจ้ายังคงไม่ได้มีความสามารถที่จะลุกกลับขึ้นมาได้

มโนธรรมและเหตุผลของเจ้าไปอยู่ที่ใดกันเล่า?  แม้กระทั่งตอนนี้เจ้าก็ยังคงไม่ได้ตื่นขึ้น

จริงๆ แล้วเจ้าไร้ประโยชน์และไร้ความสามารถยิ่งนัก

เจ้าคิดว่าบุคลิกลักษณะอันสูงศักดิ์ของเจ้านั้นศักดิ์สิทธิ์และมิอาจล่วงละเมิดได้

แม้กระทั่งพระเจ้าผู้ทรงปรากฏในรูปมนุษย์ก็ทรงถ่อมพระทัย ดังนั้นแล้ว มนุษย์ที่เสื่อมทรามจะสามารถสูงศักดิ์เช่นนั้นได้อย่างไร?

3

โศกนาฏกรรมก็คือ ฉันไม่รู้จักตัวฉันเองแต่อย่างใดเลย

ภายนอกอันสง่างามของฉันมีบุคคลถ่อยสถุลแฝงตัวอยู่ภายใน

ฉันซึ่งโอหังและทะนง และขาดพร่องความจริง ทำให้ตัวฉันเองอับอาย

ฉันจะสามารถพูดถึงการทำหน้าที่ของฉันได้อย่างไร เมื่ออุปนิสัยอันเสื่อมทรามยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย?

ฉันจะสามารถได้รับความจริงและชีวิตได้อย่างไรโดยไม่ได้ก้าวผ่านการพิพากษา?

พระราชกิจของพระเจ้าจะมาถึงปลายทางในไม่ช้า และฉันก็หวาดกลัว

ฉันกลัวว่าจะร่วงลงสู่ความวิบัติ โดยมีความสามารถที่จะคร่ำครวญและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของฉันได้เท่านั้น

เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันจะสงบจิตสงบใจและยอมรับการพิพากษาและการตีสอนของพระเจ้า เมื่อนั้นเท่านั้นฉันจึงจะหลักแหลม