1 พระเจ้าไม่ทรงมีพระวจนะที่จะตรัสอีก แต่ผู้คนก็ไม่ได้ตามทันเลย พวกเขาได้ล้าหลังมากเกินไปแล้ว พวกเขาไม่สามารถอยู่ใกล้ในทุกก้าวย่าง และไร้ความสามารถที่จะติดตามย่างพระบาทของพระเมษโปดกได้อย่างใกล้ชิด สิ่งที่พวกเขาควรปฏิบัติตามพวกเขาก็ไม่ได้ปฏิบัติตาม สิ่งที่พวกเขาควรได้ปฏิบัติพวกเขาก็ไม่ได้ปฏิบัติ สิ่งที่พวกเขาควรได้อธิษฐานพวกเขาก็ไม่ได้อธิษฐาน สิ่งที่พวกเขาควรละวางไว้ก่อนพวกเขาก็ไม่ได้ละวางไว้ พวกเขาไม่ได้ทำสิ่งใดเหล่านี้เลย ดังนั้น เพราะฉะนั้น การพูดถึงการไปร่วมงานเลี้ยงนี้จึงเป็นการพูดอันว่างเปล่า มันไม่มีความหมายที่แท้จริงใดๆ และล้วนอยู่ในจินตนาการของพวกเขาทั้งนั้น อาจกล่าวได้ว่า เมื่อมองจากทุกวันนี้ ผู้คนยังไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาเลย ทุกอย่างได้ขึ้นอยู่กับการทรงกระทำและการตรัสสิ่งต่างๆ ของพระเจ้าพระองค์เอง หน้าที่ของมนุษย์นั้นเล็กน้อยเกินไปอย่างมากมาโดยตลอด ผู้คนเป็นขยะไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถร่วมมือกับพระเจ้าได้

2 พระเจ้าได้ตรัสพระวจนะนับหลายแสนคำ กระนั้นผู้คนก็ไม่ได้นำพระวจนะอันใดเหล่านั้นไปปฏิบัติ—ไม่ว่าจะเป็นการตัดขาดจากเนื้อหนัง การทิ้งมโนคติที่หลงผิด การถือปฏิบัติการเชื่อฟังพระเจ้าในทุกเรื่องในขณะที่พัฒนาวิจารณญาณและได้รับความรู้ความเข้าใจเชิงลึก การไม่ให้ผู้คนมีที่ในหัวใจของพวกเขา การกำจัดรูปเคารพในหัวใจของพวกเขาทิ้งไป การกบฏต่อเจตนาอันไม่ถูกต้องของพวกเขา การไม่ทำตามอารมณ์ การทำสิ่งต่างๆ อย่างเป็นธรรมและปราศจากอคติ การใส่ใจต่อผลประโยชน์ของพระเจ้าให้มากขึ้น รวมทั้งอิทธิพลของพวกเขาต่อผู้อื่นเมื่อพวกเขาพูด การทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อพระราชกิจของพระเจ้าให้มากขึ้น การใส่ใจการทำประโยชน์ต่อพระนิเวศของพระเจ้าในทุกสิ่งที่พวกเขาทำ การไม่ปล่อยให้อารมณ์ของพวกเขามาควบคุมพฤติกรรมของพวกเขา การทิ้งสิ่งที่สนองความต้องการของเนื้อหนังของพวกเขาเอง การกำจัดทิ้งมโนคติอันหลงผิดเก่าๆ ที่เห็นแก่ตัว เป็นต้น

3 พวกเขาเข้าใจข้อพึงประสงค์บางอย่างในข้อพึงประสงค์ทั้งหมดนี้ที่พระเจ้าทรงมีต่อมนุษย์อย่างแท้จริง แต่พวกเขาก็แค่ไม่เต็มใจที่จะนำข้อพึงประสงค์เหล่านั้นไปปฏิบัติ พระเจ้าจะทรงสามารถทำสิ่งอื่นใดได้เล่า และพระองค์จะทรงสามารถขับเคลื่อนพวกเขาโดยวิธีใดอื่นได้เล่า? บุตรแห่งการกบฏทั้งหลายในสายพระเนตรของพระเจ้ายังคงสามารถมีความกล้าที่จะนำพระวจนะของพระองค์ขึ้นมาชื่นชมได้อย่างไร? พวกเขากล้ากินพระกระยาหารของพระเจ้าได้อย่างไร? จิตสำนึกของผู้คนอยู่ที่ใดกัน? พวกเขาไม่แม้กระทั่งได้ปฏิบัติหน้าที่ในขั้นต่ำที่สุดที่พวกเขาน่าจะได้ปฏิบัติให้สำเร็จลุล่วงด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการทำหน้าที่ของพวกเขาจนสุดความสามารถ พวกเขากำลังใช้ชีวิตอยู่ในความฝันลมๆ แล้งๆ หรือมิใช่? การพูดเรื่องความเป็นจริงโดยปราศจากการปฏิบัตินั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นข้อเท็จจริงที่เห็นได้อย่างชัดแจ้ง!

ดัดแปลงจาก “จงมุ่งเน้นกับความเป็นจริงให้มากขึ้น” ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์