1 เมื่อความเดือดดาลอันเต็มไปด้วยความโกรธของเราทำให้ภูเขาและแม่น้ำทั้งหลายสั่นสะเทือน เราจะไม่มอบรูปแบบต่างๆ ของการช่วยเหลือเหล่านี้ให้กับเขาอีกต่อไป เพราะความขี้ขลาดของมนุษย์ ในเวลานี้ เราจะโกรธมากขึ้น จะไม่ยอมให้สิ่งมีชีวิตทั้งปวงได้โอกาสกลับใจและ ทอดทิ้งความหวังทั้งหมดของเราต่อมนุษย์เสีย เราจะตวงการลงทัณฑ์อันสาสมตามที่เขาสมควรได้รับอย่างเต็มที่มาก ในเวลานี้ เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบจะส่องแสงวาบและคำรามกึกก้อง ดุจคลื่นในมหาสมุทรที่โหมกระหน่ำด้วยโทสะ เช่นเดียวกับภูเขานับหมื่นนับพันลูกที่พังทลายลงมา เพราะการเป็นกบฏของเขา มนุษย์จึงถูกทำให้ล้มลงโดยเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบ และสรรพสิ่งที่เราสร้างอื่นๆ จะถูกทำลายล้างในการกระหน่ำเล่นงานของเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบ

2 และทั้งจักรวาลจะลงมาสู่ความอลหม่านอย่างฉับพลันทันที และสิ่งสร้างจะไร้ความสามารถที่จะฟื้นฟูลมหายใจของชีวิตดั้งเดิมได้ กลุ่มมนุษย์จำนวนนับหมื่นแสนจะไม่สามารถหลีกหนีเสียงคำรามกึกก้องของฟ้าร้องได้ ในท่ามกลางแสงวาบของฟ้าแลบ มนุษย์กลุ่มใหญ่กลุ่มแล้วกลุ่มเล่า ล้มลงสู่กระแสน้ำที่ไหลมาโดยฉับพลัน ถูกพัดพาไปโดยกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่ตกลงมาจากภูเขา ทันใดนั้นเอง โลกของ “พวกมนุษย์” ก็มาบรรจบกันในสถานที่ซึ่งเป็น “บั้นปลาย” ของมนุษย์ ซากศพมากมายไหลลงสู่ผิวน้ำของมหาสมุทร มนุษยชาติทั้งมวลไปห่างไกลจากเราเพราะความโกรธเคืองของเรา ด้วยว่ามนุษย์ได้กระทำบาปต่อแก่นแท้แห่งวิญญาณของเรา และการกบฏของเขาทำให้เราขุ่นเคือง แต่ในสถานที่ต่างๆ ที่ไม่มีน้ำ มนุษย์คนอื่นๆ ยังคงชื่นชมคำสัญญาที่เราได้มอบให้กับพวกเขาท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงเพลง

ดัดแปลงจาก “บทที่ 17” ของ พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์