ทุกวันนี้พวกเจ้าสามารถต้านทานบททดสอบใดได้บ้าง?  พวกเจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าพวกเจ้ามีรากฐาน เมื่อเผชิญการทดลอง พวกเจ้าตั้งมั่นได้หรือไม่?  ตัวอย่างเช่น การทดลองของการถูกซาตานไล่ล่าและข่มเหง หรือการทดลองของสถานะและเกียรติยศ ของการแต่งงาน หรือความมั่งคั่ง พวกเจ้าสามารถเอาชนะการทดลองเหล่านี้ได้หรือไม่?  (พวกเราย่อมจะเอาชนะได้บ้างไม่มากก็น้อย)  การทดลองมีอยู่กี่ระดับ?  และระดับใดที่พวกเจ้าสามารถผ่านได้?  ตัวอย่างเช่น เจ้าอาจไม่เกรงกลัวเมื่อได้ยินว่ามีคนถูกจับฐานเชื่อในพระเจ้า และเจ้าอาจไม่เกรงกลัวเมื่อเห็นคนอื่นถูกจับและถูกทรมาน—แต่เมื่อตัวเจ้าถูกจับกุม เมื่อเจ้าพบว่าตนเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เจ้าสามารถตั้งมั่นได้หรือไม่?  นี่คือการทดลองอันใหญ่หลวงไม่ใช่หรือ?  ตัวอย่างเช่น สมมุติว่าเจ้ารู้จักใครบางคนที่มีความเป็นมนุษย์ค่อนข้างดี มีความเชื่ออันแรงกล้าในพระเจ้า ยอมทิ้งครอบครัวและอาชีพการงานเพื่อปฏิบัติหน้าที่ของตนและเผชิญความทุกข์ยากมากมาย และแล้ววันหนึ่งพวกเขาก็พลันถูกจับและถูกตัดสินจำคุกเพราะพวกเขามีความเชื่อในพระเจ้า และเจ้าก็ได้ยินมาว่าพวกเขาถูกซ้อมจนตายในเวลาต่อมา  นี่ใช่การทดลองของเจ้าหรือไม่?  เจ้าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเจ้า?  เจ้าจะผ่านประสบการณ์กับการนี้อย่างไร?  เจ้าจะแสวงหาความจริงหรือไม่?  เจ้าจะแสวงหาความจริงอย่างไร?  ในระหว่างที่เผชิญการทดลองเช่นนี้ เจ้าจะทำให้ตนเองตั้งมั่น เข้าใจเจตนารมณ์ของพระเจ้า และได้รับความจริงจากการนี้อย่างไร?  เจ้าเคยคำนึงถึงเรื่องดังกล่าวบ้างหรือไม่?  การทดลองเช่นนี้เอาชนะได้ง่ายหรือไม่?  เป็นการทดลองที่ไม่ธรรมดาใช่หรือไม่?  ควรมีประสบการณ์กับสิ่งที่พิเศษและขัดแย้งกับมโนคติอันหลงผิดและความคิดฝันของมนุษย์อย่างไร?  หากเจ้าไม่มีหนทาง ตัวเจ้านั้นมีแนวโน้มที่จะพร่ำบ่นหรือไม่?  เจ้าสามารถแสวงหาความจริงในพระวจนะของพระเจ้าและมองเห็นแก่นแท้ของปัญหาได้หรือไม่?  เจ้าสามารถใช้ความจริงมาระบุชี้หลักธรรมที่ถูกต้องในการปฏิบัติได้หรือไม่?  นี่คือสิ่งที่ควรพบอยู่ในตัวผู้ที่ไล่ตามเสาะหาความจริงมิใช่หรือ?  เจ้าจะรู้จักพระราชกิจของพระเจ้าได้อย่างไร?  เจ้าควรมีประสบการณ์กับพระราชกิจอย่างไรเพื่อให้ได้ดอกผลของการพิพากษา การชำระให้บริสุทธิ์ ความรอด และการทำให้เพียบพร้อม?  ความจริงอันใดที่ควรเข้าใจเพื่อแก้ไขมโนคติอันหลงผิดและความคับข้องใจนับไม่ถ้วนที่ผู้คนมีต่อพระเจ้า?  สิ่งใดคือความจริงที่เป็นประโยชน์มากที่สุดซึ่งเจ้าควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความจริงเหล่านั้น และเป็นความจริงที่จะเปิดโอกาสให้เจ้าตั้งมั่นท่ามกลางบททดสอบต่างๆ ได้?  ตอนนี้พวกเจ้ามีวุฒิภาวะมากเพียงใด?  สามารถเอาชนะการทดลองระดับใดได้บ้าง?  พวกเจ้ารู้บ้างหรือไม่?  หากไม่รู้ ก็น่าสงสัย  พวกเจ้าเพิ่งบอกว่าสามารถ “เอาชนะได้บ้างไม่มากก็น้อย”  นี่เป็นคำพูดที่เลอะเลือน  พวกเจ้าต้องชัดเจนว่าวุฒิภาวะของตนเป็นเช่นไร พวกเจ้ามีความจริงอันใดติดตัวบ้าง เอาชนะการทดลองอันใดได้บ้าง ยอมรับบททดสอบเช่นใดได้ และพวกเจ้าควรมีความจริงข้อใดเมื่อเผชิญบททดสอบใด ควรรู้สิ่งใดเกี่ยวกับพระราชกิจของพระเจ้า และควรเลือกเส้นทางใดจึงจะทำให้พระเจ้าพอพระทัย—พวกเจ้าต้องรู้ทั้งหมดนี้เป็นอย่างดี  เมื่อเจ้าพบเจอสิ่งที่ไม่ตรงกับมโนคติอันหลงผิดและความคิดฝันของเจ้า เจ้าจะผ่านประสบการณ์กับสิ่งนั้นอย่างไร?  ในเรื่องดังกล่าว เจ้าควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความจริงอย่างไร—และเป็นความจริงในแง่มุมใด—เพื่อที่จะผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น โดยไม่เพียงแก้ไขมโนคติอันหลงผิดของเจ้าเท่านั้น แต่ยังได้รับความรู้ที่แท้จริงจากพระเจ้า—นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรแสวงหาหรอกหรือ?  ตามปกติแล้วพวกเจ้าผ่านประสบการณ์กับการทดลองเรื่องใด?  (สถานะ ชื่อเสียง ผลประโยชน์ เงินทอง ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง)  โดยพื้นฐานแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป  และด้วยวุฒิภาวะของพวกเจ้าในวันนี้ พวกเจ้าสามารถควบคุมตนเองและตั้งมั่นได้ในการทดลองใด?  พวกเจ้ามีวุฒิภาวะอันแท้จริงที่จะเอาชนะการทดลองเหล่านี้หรือไม่?  พวกเจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่าจะปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าอย่างถูกต้องเหมาะสม และไม่ทำสิ่งใดที่ละเมิดความจริง หรือก่อให้เกิดการหยุดชะงักและการก่อกวน หรือแข็งขืนและกบฏ หรือทำให้พระเจ้าไม่พอพระทัย?  (ไม่ได้)  ดังนั้น การที่จะปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าอย่างถูกต้องเหมาะสม เจ้าต้องทำสิ่งใดบ้าง?  สิ่งหนึ่งที่ต้องทำก็คือเจ้าต้องสำรวจตนเองในทุกสิ่ง เพื่อดูว่าการกระทำของเจ้าเป็นไปตามหลักธรรมความจริงหรือไม่ ดูว่าการกระทำของเจ้าสุกเอาเผากินหรือไม่ มีองค์ประกอบที่เป็นการกบฏหรือการต้านทานหรือไม่  หากมี เจ้าก็ต้องแสวงหาความจริงเพื่อแก้ไขสิ่งเหล่านั้น  ยิ่งไปกว่านั้น หากมีบางสิ่งที่เจ้าไม่รู้ เจ้าก็ต้องแสวงหาความจริงเพื่อแก้ไขสิ่งเหล่านั้น  หากเจ้าถูกตัดแต่ง เจ้าก็ควรยอมรับและนบนอบ  ตราบใดที่ผู้คนพูดจาตามข้อเท็จจริง ตราบนั้นเจ้าก็ไม่สามารถโต้เถียงและใช้เหตุผลวิบัติกับพวกเขาได้ เมื่อนั้นเท่านั้นเจ้าจึงจะรู้จักตนเองและกลับใจได้อย่างแท้จริง  ผู้คนควรสัมฤทธิ์ข้อกำหนดสองแง่มุมนี้ในสิ่งต่างๆ และมีการเข้าสู่ที่แท้จริง  เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจึงจะสามารถสัมฤทธิ์ความเข้าใจในความจริง เข้าสู่ความเป็นจริง และปฏิบัติหน้าที่ของตนในหนทางที่ได้มาตรฐาน

บางคนกล่าวว่า “ส่วนใหญ่แล้ว เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าจะแสวงหาความจริงอย่างไร และแม้ในยามที่ฉันแสวงหา ฉันก็หาคำตอบไม่พบ  ฉันอธิษฐาน ค้นหา และเฝ้ารอ แต่ก็ไม่เป็นผล  ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  ฉันอยากจะหาพระวจนะของพระเจ้าให้พบเพื่อแก้ปัญหานี้ แต่พระวจนะก็มีจำนวนมากมายเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าจะอ่านพระวจนะของพระเจ้าในส่วนใดจึงจะนำมาใช้แก้ปัญหานี้ได้”  เช่นนั้นแล้ว พวกเขาควรทำอย่างไร?  มีมาตรฐานขั้นต่ำสุดสำหรับการนี้อยู่ว่า เมื่อบางสิ่งเกิดขึ้นกับเจ้าและเจ้าไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร สิ่งพื้นฐานที่สุดที่เจ้าควรทำก็คือทำตามมโนธรรมของเจ้า นี่คือเครื่องช่วยชีวิต เป็นบรรทัดฐานที่ควรยึดถือเหนือสิ่งอื่นใด และเป็นหลักธรรมของการปฏิบัติอีกด้วย  แล้วมโนธรรมมีอำนาจมากเพียงใดในตัวคนแต่ละคน?  เมื่อบุคคลหนึ่งไม่เข้าใจความจริง มโนธรรมของพวกเขาจะสามารถแสดงบทบาทได้ยิ่งใหญ่เพียงใดนั้นขึ้นอยู่กับว่าความเป็นมนุษย์ของพวกเขาเป็นเช่นไร  หากบุคคลนี้ไม่เข้าใจความจริงและไม่กระทำการไปตามมโนธรรมของพวกเขา และเจ้าทั้งไม่สามารถมองเห็นแง่มุมอันใดที่คำนึงถึงเจตนารมณ์ของพระเจ้าในการกระทำของพวกเขา  และไม่สามารถมองเห็นหัวใจที่ยำเกรงพระเจ้าในตัวพวกเขา—หากเจ้าไม่อาจมองเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ เช่นนั้นแล้ว จะนับได้หรือไม่ว่าคนคนนี้มีมโนธรรมและความเป็นมนุษย์?  (ไม่ได้)  นี่เป็นคนประเภทใด?  แท้จริงแล้วมีการนิยามคนจำพวกนี้เอาไว้ว่าไม่มีความเป็นมนุษย์  เขาทำสิ่งทั้งหลายโดยไม่อยู่บนพื้นฐานของเหตุผลและไม่สอดคล้องกับมโนธรรม เกินเลยไปกว่าบรรทัดฐานของการประพฤติปฏิบัติตนของคนเรา  ผู้คนบางคนไม่ได้เข้าใจความจริงมากมาย พวกเขาไม่เข้าใจหลักธรรมทั้งหลายในสิ่งที่พวกเขาทำ และเมื่อพวกเขาเผชิญปัญหา พวกเขาก็ไม่รู้จักหนทางที่ถูกต้องเหมาะสมในการรับมือปัญหาเหล่านั้น  ในสถานการณ์นี้พวกเขาควรปฏิบัติอย่างไร?  มาตรฐานขั้นต่ำสุดคือการกระทำตามมโนธรรม—นี่คือบรรทัดฐาน  เจ้าควรกระทำการไปตามมโนธรรมอย่างไร?  จงกระทำด้วยความจริงใจ และ จงควรค่าแก่  พระเมตตาของพระเจ้า ควรค่าแก่การที่พระเจ้าประทานชีวิตนี้แก่เจ้า และควรค่าแก่โอกาสบรรลุความรอดที่พระเจ้าประทานมานี้  นั่นใช่ผลแห่งมโนธรรมของเจ้าหรือไม่?  ทันทีที่เจ้าทำได้ถึงมาตรฐานขั้นต่ำสุดนี้ เจ้าย่อมจะได้รับการคุ้มครอง และจะไม่ทำความผิดพลาดร้ายแรง  เมื่อนั้นเจ้าจะไม่ทำสิ่งทั้งหลายที่เป็นกบฏต่อพระเจ้าหรือล้มเลิกหน้าที่ของเจ้าอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ อีกทั้งเจ้าจะไม่หมิ่นเหม่ถึงเพียงนี้ในอันที่จะกระทำการในลักษณะสุกเอาเผากิน  เจ้าจะไม่โน้มเอียงไปในการวางอุบายเพื่อสถานะ ชื่อเสียง ผลประโยชน์  และอนาคตของเจ้าเองด้วยเช่นกัน  นี่คือบทบาทที่มโนธรรมมี  ความเป็นมนุษย์ของคนคนหนึ่งควรมีทั้งมโนธรรมและสำนึกเป็นส่วนประกอบ  สองสิ่งนี้คือรากฐานที่สำคัญที่สุด  คนประเภทใดที่ไม่มีมโนธรรมและไร้สำนึกตามความเป็นมนุษย์ที่ปกติ?  พูดโดยทั่วไปแล้ว พวกเขาก็คือคนที่ไร้ความเป็นมนุษย์ เป็นคนที่ด้อยความเป็นมนุษย์อย่างยิ่ง  เมื่อลงรายละเอียดมากขึ้น คนคนนี้มีลักษณะเช่นไรที่สำแดงให้เห็นว่าสูญเสียความเป็นมนุษย์?  ลองวิเคราะห์กันดูว่ามีลักษณะเฉพาะอันใดที่พบเห็นได้ในตัวผู้คนแบบนี้ และพวกเขาแสดงให้เห็นถึงการสำแดงสิ่งใดเป็นการเฉพาะ  (พวกเขาเห็นแก่ตัวและต่ำช้า)  ผู้คนที่เห็นแก่ตัวและต่ำช้าย่อมสุกเอาเผากินในการกระทำของพวกเขาและปลีกตัวห่างจากสิ่งใดก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเป็นการส่วนตัว  พวกเขาไม่ได้คำนึงถึงผลประโยชน์ของพระนิเวศของพระเจ้า และไม่ได้คำนึงถึงเจตนารมณ์ของพระเจ้า  พวกเขาไม่มีภาระใจเกี่ยวกับ  การปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาหรือเป็นพยานยืนยันแด่พระเจ้า และพวกเขาไม่มีสำนึกรับรู้แห่งความรับผิดชอบเลย  พวกเขาคิดถึงสิ่งใดกันเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาทำบางสิ่งบางอย่าง?  การกำหนดพิจารณาแรกของพวกเขาก็คือ “พระเจ้าจะทรงทราบหรือไม่หากฉันทำการนี้?  มันเป็นที่ประจักษ์แก่ตาต่อผู้คนอื่นๆ หรือไม่?  หากผู้คนอื่นๆ ไม่เห็นว่าฉันทุ่มเทความพยายามทั้งหมดนี้และทำงานอย่างอุตสาหะ และหากพระเจ้ามิได้ทอดพระเนตรเห็นด้วยเช่นกัน เช่นนั้นแล้วก็ไม่มีประโยชน์อันใดสำหรับการทุ่มเทความพยายามเช่นนั้นหรือการทนทุกข์เพื่อการนั้น”  นี่ไม่เห็นแก่ตัวอย่างที่สุดหรอกหรือ?  นี่คือความตั้งใจที่ต่ำช้าอย่างหนึ่งเช่นกัน  เมื่อพวกเขาคิดและกระทำการในหนทางนี้ มโนธรรมของพวกเขามีบทบาทบ้างหรือไม่?  ในการนี้ มโนธรรมของพวกเขาถูกประณามบ้างหรือไม่?  ไม่เลย มโนธรรมของพวกเขาไม่ได้มีบทบาทใดๆ ทั้งยังไม่ถูกประณามอีกด้วย  มีผู้คนบางคนที่ไม่รับผิดชอบใดๆ ไม่ว่าพวกเขากำลังปฏิบัติหน้าที่ใดอยู่  พวกเขาไม่รายงานปัญหาที่พวกเขาพบต่อผู้บังคับบัญชาของพวกเขาโดยทันทีอีกด้วย  เมื่อพวกเขาเห็นผู้คนเข้ามาขัดขวางและก่อกวน พวกเขาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น  เมื่อพวกเขาเห็นคนชั่วทำความชั่ว พวกเขาไม่พยายามห้ามคนพวกนั้น  พวกเขาไม่ปกป้อง  ผลประโยชน์แห่งพระนิเวศของพระเจ้า หรือคำนึงถึง  หน้าที่และความรับผิดชอบของพวกเขาเลย  เมื่อพวกเขาปฏิบัติหน้าที่ของตน ผู้คนแบบนี้ไม่ทำงานจริงจังใดๆ พวกเขาเป็นคนที่ชอบเอาใจผู้คนและลุ่มหลงในความสะดวกสบาย พวกเขาพูดและกระทำเพียงเพื่อความถือดี หน้าตา สถานะ และผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น และยินดีที่  จะอุทิศเวลาและความพยายามของตนเพื่อสิ่งต่างๆ  ที่เป็นประโยชน์ต่อพวกเขาเท่านั้น  การกระทำและเจตนาของใครบางคนเยี่ยงนั้นเป็นที่ชัดเจนต่อทุกคน กล่าวคือ พวกเขารีบออกมาเมื่อใดก็ตามที่มีโอกาสได้เสนอหน้า  หรือชื่นชมกับพระพรบางอย่าง  แต่เมื่อไม่มีโอกาสที่จะได้เสนอหน้า  หรือทันทีที่มีเวลาแห่งการทนทุกข์ พวกเขาก็จะอันตรธานหายไปจากสายตาเหมือนเต่าที่กำลังหดหัว  บุคคลประเภทนี้มีมโนธรรมและเหตุผลหรือไม่?  (ไม่)  บุคคลที่ไม่มีมโนธรรมและเหตุผลที่ประพฤติตนในหนทางนี้รู้สึกตำหนิติเตียนตนเองหรือไม่?  ผู้คนเช่นนี้ไม่มีสำนึกของการตำหนิติเตียนตนเอง มโนธรรมของบุคคลประเภทนี้ไม่มีประโยชน์อันใด  พวกเขาไม่มีวันรู้สึกถึงการถูกตำหนิติเตียนโดยมโนธรรมของตนเอง  ดังนั้นพวกเขาจะสามารถรู้สึกถึงการตำหนิติเตียนหรือการบ่มวินัยของพระวิญญาณบริสุทธิ์ได้หรือ?  ไม่ พวกเขาไม่สามารถรู้สึกได้

พระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์มีหลักธรรมและมีข้อกำหนดเบื้องต้น  ปกติแล้วพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจของพระองค์ในตัวบุคคลประเภทใด?  บุคคลหนึ่งต้องทำตามข้อกำหนดเบื้องต้นข้อใดให้ลุล่วงเพื่อที่จะได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์?  ผู้ที่เชื่อในพระเจ้าต้องเข้าใจสิ่งที่พวกเขาต้องมีเป็นอย่างน้อยที่สุดเพื่อให้ได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์  อย่างน้อยที่สุดพวกเขาต้องมีมโนธรรมและมีหัวใจที่ซื่อสัตย์ และมโนธรรมของพวกเขาต้องมีองค์ประกอบของความซื่อสัตย์  หัวใจของเจ้าต้องซื่อสัตย์และยอมรับการพินิจพิเคราะห์จากพระเจ้า  ผู้ที่ไม่กล้ายอมรับการพินิจพิเคราะห์จากพระเจ้าไม่ใช่คนซื่อสัตย์ และพวกเขาไม่ได้เชื่อในพระเจ้าด้วยความจริงใจ  ผู้คนกล่าวเสมอว่าพระเจ้าทรงพินิจพิเคราะห์ส่วนลึกที่สุดในหัวใจของผู้คน พระองค์ทรงเฝ้าสังเกตทุกสิ่ง  และมนุษย์ก็มองสิ่งที่อยู่ภายนอก ขณะที่พระเจ้าทรงมองหัวใจ ทว่าเหตุใดพวกเขาจึงไม่สามารถยอมรับการพินิจพิเคราะห์ของพระเจ้าได้?  เหตุใดพวกเขาจึงไม่สามารถรับฟังพระวจนะของพระเจ้าและนบนอบพระองค์ได้?  คำอธิบายก็คือ ผู้คนเข้าใจคำพูดและคำสอนเท่านั้น แต่ไม่รักความจริง  เหตุใดบางคนจึงไม่เคยได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ อยู่ในสภาวะที่เป็นลบและหดหู่ตลอดเวลา  ไร้ซึ่งความปีติยินดีหรือสันติสุข?  หากเจ้าตรวจสอบสภาวะของพวกเขาอย่างถี่ถ้วน โดยทั่วไปแล้วพวกเขาขาดความตระหนักรู้ในมโนธรรมของตน ไร้หัวใจที่ซื่อสัตย์ มีขีดความสามารถต่ำ และไม่พยายามทุ่มเทให้กับความจริง ดังนั้นสภาวะของพวกเขาจึงแทบไม่ปกติเอาเสียเลย  ผู้ที่รักความจริงนั้นต่างออกไป  พวกเขาพยายามทุ่มเทให้กับความจริงอยู่เสมอ สภาวะของพวกเขาดีขึ้นเมื่อพวกเขาเข้าใจความจริงในด้านต่างๆ และเมื่อเข้าใจความจริงในด้านต่างๆ แล้ว พวกเขาก็ย่อมจะสามารถแก้ไขปัญหาที่แท้จริงบางอย่างได้ เพราะฉะนั้นสภาวะของพวกเขาจึงดีขึ้นอย่างต่อเนื่องและเป็นปกติมากขึ้นเรื่อยๆ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา พวกเขาก็แทบจะไม่คิดลบ และพวกเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในการสถิตของพระเจ้าได้  ไม่ว่าจะผ่านช่วงประสบการณ์ใดไป  พวกเขาก็ได้ประโยชน์และความรู้อยู่เสมอ และสัมฤทธิ์ผลในการทำหน้าที่ของตนตลอดเวลา  พวกเขาสามารถชนะใจผู้คนเวลาประกาศข่าวประเสริฐ และไม่ว่าพวกเขาจะทำหน้าที่อันใด พวกเขาก็ย่อมทำหน้าที่นั้นตามหลักธรรม  ประโยชน์เหล่านี้มาจากไหน?  ประโยชน์เหล่านี้เป็นผลสัมฤทธิ์จากการอ่านพระวจนะของพระเจ้าอยู่บ่อยๆ และได้รับความรู้แจ้ง ความกระจ่าง และความเข้าใจในความจริง อันเป็นผลที่สัมฤทธิ์ผ่านทางพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์  มีเพียงเมื่อเจ้ามีหัวใจที่ซื่อสัตย์ มีมโนธรรมและเหตุผลที่มนุษยชาติพึงมีเท่านั้นที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงปฏิบัติพระราชกิจของพระองค์ในตัวเจ้าได้  พวกเจ้าทุกคนสำนึกรู้กฎเกณฑ์เกี่ยวกับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่?  พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจของพระองค์ในตัวคนประเภทใด?  โดยปกติแล้วพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจของพระองค์ในตัวผู้คนที่มีหัวใจอันซื่อสัตย์  พระองค์ทรงพระราชกิจในตัวผู้คนเมื่อพวกเขามีความยากลำบากและแสวงหาความจริง  พระเจ้าไม่ใส่พระทัยคนที่ไม่มีความเป็นมนุษย์ ไม่มีมโนธรรมหรือสำนึกแต่อย่างใด  หากใครบางคนเป็นคนที่ซื่อสัตย์ แต่หัวใจของพวกเขาออกห่างจากพระเจ้าไปชั่วขณะ ไม่อยากพยายามเป็นคนที่ดีขึ้น ติดอยู่ในสภาวะที่เป็นลบ อีกทั้งไม่อธิษฐานและไม่แสวงหาความจริงเพื่อแก้ไขทั้งหมดนี้ ไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ—ในสภาวะที่เป็นความมืดมนชั่วครู่ ความเสื่อมถอยชั่วคราวนี้ พระวิญญาณบริสุทธิ์ย่อมไม่ทรงพระราชกิจ  แล้วกับคนที่โดยพื้นฐานแล้วไม่ตระหนักรู้ความเป็นมนุษย์ พระองค์ก็จะยิ่งไม่ทรงพระราชกิจโดยสิ้นเชิงใช่หรือไม่?  แน่นอนว่าพระองค์จะไม่ทรงพระราชกิจด้วย  พระเจ้าทรงทำเช่นไรกับคนประเภทนี้ที่ไม่มีทั้งมโนธรรมและเหตุผล และไม่รักความจริงเลย?  พระองค์ไม่ทรงใส่ใจพวกเขา  สำหรับคนเหล่านี้มีความหวังอยู่บ้างหรือไม่?  มีความหวังอยู่เสี้ยวหนึ่ง  ทางออกเพียงทางเดียวสำหรับพวกเขาคือการกลับใจอย่างแท้จริงและกลายเป็นคนที่ซื่อสัตย์ เมื่อนั้นเท่านั้นที่พวกเขาจะสามารถได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์  คนเราจะกลายเป็นคนที่ซื่อสัตย์ได้อย่างไร?  ก่อนอื่นเลยเจ้าต้องเปิดใจให้พระเจ้าและแสวงหาความจริงจากพระองค์ และเมื่อเจ้าเข้าใจความจริงแล้ว เจ้าต้องสามารถนำความจริงไปปฏิบัติและนบนอบการจัดการเตรียมการของพระเจ้า ซึ่งทั้งหมดนั้นก็คือการมอบหัวใจของเจ้าให้แก่พระเจ้า  เมื่อนั้นเท่านั้นเจ้าจึงจะสามารถได้รับการยอมรับจากพระเจ้า  เจ้าต้องขัดขืนเนื้อหนังของตนเสียก่อน ล้มเลิกความไร้แก่นสารและความหยิ่งยโสของเจ้าเอง ยอมทิ้งผลประโยชน์ของเจ้า ทุ่มเททั้งร่างกายและจิตใจให้กับหน้าที่ ทำหน้าที่ของเจ้าด้วยหัวใจที่นบนอบ และเชื่ออยู่ในหัวใจของเจ้าว่าตราบใดที่เจ้าทำให้พระเจ้าพอพระทัย ก็ไม่สำคัญว่าเจ้านั้นทนทุกข์กับสิ่งใด  หากเจ้าเผชิญความยากลำบาก แล้วเจ้าอธิษฐานถึงพระเจ้าและแสวงหาความจริง ดูว่าพระเจ้าทรงนำเจ้าอย่างไร ดูว่าในหัวใจของเจ้ามีสันติสุขและความปีติยินดีหรือไม่ ว่าเจ้ามีข้อพิสูจน์นี้หรือไม่  หากเจ้าอยากได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ ก่อนอื่นเจ้าต้องกลับใจอย่างแท้จริง ยอมมอบตนเองให้พระเจ้า เปิดใจของเจ้าในการสถิตของพระองค์ และยอมทิ้งขยะที่เจ้ามองว่าล้ำค่านักหนา เช่น ชื่อเสียง ผลประโยชน์ และสถานะ  หากเจ้าไล่ตามไขว่คว้าสิ่งเหล่านี้ต่อไป แต่ยังอยากเรียกร้องพรอันยิ่งใหญ่จากพระเจ้า พระองค์จะทรงยอมรับรู้เจ้าหรือไม่?  พระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์มีข้อกำหนดเบื้องต้นอยู่  พระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงเกลียดชังความชั่ว และพระองค์คือพระเจ้าผู้ทรงบริสุทธิ์  หากผู้คนไล่ตามไขว่คว้าชื่อเสียง ผลประโยชน์ และสถานะอยู่เสมอ และไม่สามารถล้มเลิกสิ่งเหล่านี้ได้ตั้งแต่ต้นจนจบ หากหัวใจของพวกเขาไม่เปิดให้พระเจ้า หากพวกเขาไม่กล้าเปิดใจให้พระองค์ หากพวกเขาปฏิเสธพระราชกิจและการทรงนำของพระองค์อยู่เสมอ เช่นนั้นแล้ว พระองค์ย่อมไม่ทำสิ่งใด  พระเจ้าไม่ต้องทรงพระราชกิจในตัวคนทุกคน คอยบังคับให้เจ้าทำนั่นหรือทำนี่  พระเจ้าไม่ทรงบังคับเจ้า  มีเพียงวิญญาณชั่วเท่านั้นที่บังคับให้ผู้คนทำนั่นหรือทำนี่ ถึงกับใช้พลังเข้าครอบงำคนเพื่อควบคุมพวกเขา  พระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์นั้นอ่อนโยนเป็นพิเศษ ถึงขั้นที่เวลาพระองค์ทรงดลใจเจ้า เจ้ากลับไม่รู้สึกถึงการนั้นด้วยซ้ำ  เจ้าจะคิดไปว่าเจ้าเข้าใจและตื่นรู้โดยไม่รู้ตัว  นี่คือการดลใจผู้คนของพระวิญญาณบริสุทธิ์  ดังนั้นหากใครบางคนอยากได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ พวกเขาต้องกลับใจโดยแท้และให้ความร่วมมืออย่างแท้จริง

เจ้าจะเริ่มมอบหัวใจของเจ้าให้พระเจ้าอย่างไร?  เมื่อมีสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นกับเจ้า เจ้าควรทูลบอกพระเจ้าว่าเจ้าจะไม่พึ่งพาตนเอง  การมอบหัวใจให้พระเจ้าหมายถึงการยอมให้พระเจ้าเป็นองค์เจ้านายในบ้านของเจ้า  นอกจากนี้ เจ้าต้องล้มเลิกสิ่งต่างๆ ที่ขวางไม่ให้เจ้าปฏิบัติความจริง เช่น ความมีหน้ามีตา สถานะ ความทะนงตน และความหยิ่งยโส เจ้าต้องยอมให้พระเจ้าทรงนำเจ้า ยอมให้หัวใจของเจ้านบนอบพระองค์ ยอมให้พระเจ้าทรงปกครองหัวใจของเจ้า และกระทำการตามพระวจนะของพระองค์  เมื่อเจ้าสามารถล้มเลิกสิ่งต่างๆ อันเป็นที่สุขสำราญของเนื้อหนังได้ และพระเจ้าทรงมองเห็นว่าเจ้าไม่ได้แบกภาระเอาไว้อีกต่อไป แต่มาเฉพาะพระพักตร์พระองค์ด้วยหัวใจที่นบนอบ เต็มใจที่จะฟังพระวจนะของพระองค์และนบนอบการจัดการเตรียมการและแผนการของพระองค์ ยอมให้พระองค์กระทำการ ยอมให้พระองค์ทรงนำ—เมื่อพระเจ้าทรงเห็นว่าเจ้าจริงใจดังนี้แล้ว เมื่อนั้นพระวิญญาณบริสุทธิ์ก็จะทรงพระราชกิจ  ก่อนอื่นเจ้าต้องกลับใจอย่างแท้จริง หันหัวใจของเจ้าเข้าหาพระเจ้า แสดงความคำนึงถึงเจตนารมณ์ของพระองค์ และทุ่มเทพยายามให้กับความจริง  เจ้าไม่สามารถทำตัวคิดลบหรือเกียจคร้านได้ และยิ่งไม่สามารถทำตัวดื้อรั้น  หากเจ้าอยากกำกับควบคุม เป็นนายใหญ่ในบ้านของเจ้าเอง และกระทำการตามความชื่นชอบของเจ้าอยู่เสมอ นี่คือท่าทีประเภทใด?  นี่คือสภาวะประเภทใด?  นี่คือการกบฏและการต้านทาน  เจ้าคิดหรือว่าพระเจ้าต้องทรงช่วยเจ้าให้รอด ว่าพระองค์ไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีเจ้า?  เจ้าคิดเช่นนี้หรือไม่?  เหตุใดพระราชกิจของพระเจ้าในยุคสุดท้ายจึงหันไปหาพวกต่างชาติ?  เหตุใดพระองค์ไม่ทรงพระราชกิจนี้ในอิสราเอล?  เหตุใดพระองค์ไม่ทรงพระราชกิจนี้ในโลกศาสนา?  นั่นเป็นเพราะพวกเขากบฏและต้านทานพระเจ้ามากเกินไปจนพระองค์หันพระราชกิจนี้ไปหาพวกต่างชาติ  พระเจ้าทรงมองเรื่องนี้อย่างไร?  พระเจ้าทรงช่วยผู้ที่ยอมรับความจริงให้รอด  ไม่สำคัญว่าพวกเขาเปลี่ยนความเชื่อมาจากโลกศาสนาหรือเป็นผู้ไม่มีความเชื่อที่ยอมรับพระราชกิจนี้—พระเจ้าย่อมเปี่ยมพระคุณและทรงช่วยผู้ที่ยอมรับความจริงให้รอด  พวกเจ้าทุกคนเข้าใจเรื่องเหล่านี้ชัดเจนหรือไม่?  ทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงทำย่อมมีความหมายอย่างที่สุด รวมทั้งมีพระอุปนิสัยและพระปัญญาของพระเจ้าอยู่ภายใน  แน่นอนว่าเมื่อผู้คนเข้าใจความปรารถนาของพระเจ้าหรือนบนอบการจัดการเตรียมการของพระองค์ พวกเขาย่อมไม่มีอะไรให้โอ้อวด  จงอย่าคิดว่าเจ้าฉลาดหลักแหลม หรือเจ้ารักความจริง หรือแข็งแกร่งกว่าผู้อื่นอยู่มาก  เพียงเพราะเจ้าฉลาดหลักแหลมในเรื่องหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจำเป็นจะต้องฉลาดหลักแหลมในอีกเรื่องหนึ่ง ดังนั้นเจ้าต้องอธิษฐานและแสวงหาความจริงในทุกสิ่งบ่อยๆ  เจ้าต้องตรวจสอบทุกการกระทำของตนเพื่อดูว่าเจ้ามีหัวใจที่ยำเกรงพระเจ้าหรือไม่ สอดคล้องกับความจริงหรือไม่ และสามารถสนองเจตนารมณ์ของพระเจ้าได้หรือไม่

ไม่ว่าความเป็นมนุษย์ของพวกเจ้าจะได้มาตรฐาน หรือถึงเกณฑ์มาตรฐานของมโนธรรมและสำนึกที่ปกติหรือไม่ พระเจ้าก็พอพระทัยในตัวผู้คนที่ไล่ตามเสาะหาความจริงเท่านั้น  การไล่ตามเสาะหาความจริงและการเข้าสู่ชีวิตไม่มีจุดสิ้นสุด  หากใครบางคนเพียงแต่มีมโนธรรมและกระทำการตามมโนธรรมของตน หลักธรรมนี้ก็ไม่ได้มาตรฐานของความจริง  พวกเขาต้องจ่ายราคาเพื่อที่จะทุ่มเทพยายามให้กับความจริง ประพฤติปฏิบัติตนตามข้อกำหนดของพระเจ้า และทำหน้าที่ของตนให้ดีตามข้อกำหนดของพระองค์ด้วย  ด้วยการไล่ตามเสาะหาในหนทางนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะสามารถสัมฤทธิ์การเข้าสู่ชีวิต เข้าใจและได้รับความจริง อีกทั้งสนองเจตนารมณ์ของพระเจ้าได้  มีผู้คนที่มีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง มีมโนธรรมและสำนึกอยู่บ้าง ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่า “การทำหน้าที่ของฉันตามมโนธรรมของตนเองย่อมจะคู่ควรกับพระเจ้า”  นี่ถูกต้องหรือไม่?  มาตรฐานของมโนธรรมสามารถแทนที่ความจริงได้หรือไม่?  เจ้าจะสามารถนบนอบพระเจ้าด้วยการกระทำตามมโนธรรมของตนได้หรือไม่?  เจ้าจะสามารถทำตามน้ำพระทัยของพระเจ้าได้หรือไม่?  เจ้าจะสามารถเกลียดชังและขัดขืนซาตานได้หรือไม่?  เจ้าจะสามารถรักพระเจ้าได้โดยแท้หรือไม่?  เจ้าจะสามารถทำให้ซาตานอับอายได้หรือไม่?  การกระทำตามมโนธรรมของเจ้าใช่คำพยานที่แท้จริงหรือไม่?  ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ไม่อาจสัมฤทธิ์ได้  มาตรฐานของมโนธรรมประกอบด้วยสิ่งใดบ้าง?  มโนธรรมคือความรู้สึกในหัวใจของใครบางคน เป็นการตัดสินของหัวใจ และแสดงถึงการเลือกตามความเป็นมนุษย์ที่ปกติ  มาตรากฎหมายและมโนคติทางศีลธรรมจำนวนมากมักจะตั้งอยู่บนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีทางมโนธรรม  ดังนั้นความรู้สึกทางมโนธรรมจึงใช้มาตราต่างๆ ทางกฎหมายและมโนคติทางศีลธรรมมาเป็นมาตรฐานได้ง่าย  เพราะฉะนั้น ความรู้สึกของมโนธรรมจึงห่างไกลจากมาตรฐานของความจริงอยู่มาก และยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ภายใต้การบีบคั้นทางอารมณ์ หรือถูกคำพูดที่ฟังรื่นหูหลอกลวงหรือชักนำไปในทางที่ผิด ซึ่งก่อให้เกิดการเบี่ยงเบนมากมาย  หากผู้คนไม่เข้าใจความจริง เช่นนั้นแล้วพวกเขาย่อมตกอยู่ภายใต้การหลอกหลวงของพวกมาร และเปิดโอกาสให้ซาตานเอารัดเอาเปรียบตน  ดังนั้น การทำตามมโนธรรมของเจ้าจึงห่างไกลจากข้อกำหนดของพระเจ้ามากนัก  เจ้าต้องทุ่มเทพยายามกับความจริงด้วย  ต่อเมื่อเจ้าเข้าใจความจริงและทำหน้าที่ของตนตามหลักธรรมแล้วเท่านั้น เจ้าจึงจะสามารถลุล่วงตามข้อกำหนดของพระเจ้าได้  มาตรฐานของความจริงเหนือกว่ามาตรฐานของมโนธรรมมาก  หากเจ้าเพียงทำหน้าที่ของตนตามมโนธรรมของเจ้า เช่นนั้นแล้วเจ้าจะสามารถได้รับความเห็นชอบจากพระเจ้ากระนั้นหรือ?  เจ้าย่อมจะไม่สามารถ  เนื่องจากมโนธรรมไม่อาจแทนที่ความจริงได้ และยิ่งแทนที่ข้อกำหนดของพระเจ้าไม่ได้ เจ้าจึงไม่สามารถรู้สึกพึงพอใจกับการทำหน้าที่ตามมโนธรรมของตน  นี่ย่อมไม่สามารถทำให้เจ้าได้รับการเห็นชอบจากพระเจ้า

เพื่อที่จะไล่ตามเสาะหาความจริง เจ้าต้องตรวจสอบตนเองในทุกสิ่งเพื่อดูว่าเจ้ายังไม่มีความจริงประการใดซึ่งกีดกันเจ้าจากการนบนอบพระเจ้าโดยสมบูรณ์ จากการยำเกรงพระองค์และหลบเลี่ยงความชั่ว และจากการทำหน้าที่ของเจ้าด้วยการอุทิศตน  จากนั้นเจ้าต้องทำให้ตนเองพร้อมรับความจริงที่ขาดไปโดยเร็ว เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่เพียงประพฤติปฏิบัติตนในหนทางที่ได้มาตรฐานเท่านั้น แต่ขณะเดียวกันเจ้าก็จะทำหน้าที่ของตนจนถึงจุดที่ได้มาตรฐานอีกด้วย  บางคนเป็นพวกที่ชอบตามใจผู้อื่น ไม่รายงานหรือเปิดโปงผู้อื่นเมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นทำสิ่งที่ไม่ดี  พวกเขาเข้ากับผู้อื่นและโอนอ่อนตามได้ง่าย  พวกเขาเชื่อฟังผู้นำเทียมเท็จและศัตรูของพระคริสต์ที่ก่อกวนงานของคริสตจักร ไม่ล่วงเกินผู้ใด และประนีประนอมอยู่เสมอ ไม่เอนเอียงไปทั้งทางขวาและทางซ้าย  ดูจากภายนอก พวกเขาเหมือนมีสภาวะความเป็นมนุษย์—พวกเขาไม่ทำเกินกว่าเหตุ ทั้งยังมีมโนธรรมและเหตุผลอยู่เล็กน้อย—แต่โดยมากแล้วพวกเขาเอาแต่เงียบและไม่แสดงแนวคิดของตนออกมา  เจ้าคิดว่าคนเช่นนี้เป็นอย่างไร?  พวกเขาลื่นไหลและหลอกลวงมิใช่หรือ?  ผู้คนที่หลอกลวงเป็นเช่นนี้เอง  เมื่อมีบางสิ่งเกิดขึ้น พวกเขากลับไม่พูดออกมาหรือแสดงทัศนะโดยง่าย เอาแต่เงียบอยู่เสมอ  นี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขามีเหตุผล ในทางกลับกัน นี่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาอำพรางตนค่อนข้างดี พวกเขามีสิ่งที่แอบซ่อนเอาไว้ และความเฉลียวฉลาดของพวกเขานั้นไหลลึก  หากเจ้าไม่เปิดใจให้ใครเลย เจ้าจะสามารถเปิดใจให้พระเจ้าได้หรือไม่?  และหากเจ้าไม่จริงใจแม้แต่กับพระเจ้า และไม่สามารถเปิดใจให้พระองค์ได้ เช่นนั้นแล้วเจ้าจะสามารถมอบหัวใจของตนให้แก่พระองค์ได้หรือไม่?  แน่นอนว่าไม่ได้  เจ้าจะไม่สามารถมีหัวใจที่เป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า แต่กลับเก็บหัวใจของเจ้าไว้ห่างจากพระองค์!  พวกเจ้าสามารถเปิดอกพูดถึงสิ่งที่อยู่ในหัวใจของพวกเจ้าโดยแท้เวลาสามัคคีธรรมกับผู้อื่นหรือไม่?  หากใครบางคนพูดถึงสิ่งที่อยู่ในหัวใจของตนโดยแท้อยู่เสมอ หากพวกเขาพูดจาซื่อสัตย์  หากพวกเขาพูดจาเรียบง่าย หากพวกเขาจริงใจ และไม่สุกเอาเผากินแต่อย่างใดเวลาปฏิบัติหน้าที่ของตน และหากพวกเขาสามารถปฏิบัติความจริงที่พวกเขาเข้าใจ เช่นนั้นแล้วบุคคลผู้นี้ก็มีหวังที่จะได้รับความจริง  หากบุคคลผู้หนึ่งปิดบังตนเองและปกปิดหัวใจของตนเพื่อมิให้ผู้ใดสามารถมองเห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน หากพวกเขาสร้างภาพจำที่เทียมเท็จเพื่อหลอกลวงผู้อื่น เช่นนั้นแล้วพวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายที่ร้ายแรง พวกเขากำลังเดือดร้อนหนัก และเป็นการยากมากที่พวกเขาจะได้รับความจริง  เจ้าสามารถเห็นได้จากชีวิตประจำวันของใครบางคน จากคำพูดและการกระทำของพวกเขาว่า จุดหมายปลายทางในอนาคตของพวกเขาจะเป็นเช่นใด  หากบุคคลผู้นี้เสแสร้งตลอดเวลา วางท่าตลอดเวลา เช่นนั้นแล้วบุคคลผู้นี้ก็ไม่ใช่ใครบางคนที่ยอมรับความจริง และพวกเขาจะถูกเปิดเผยและถูกกำจัดออกไปไม่ช้าก็เร็ว  พวกเจ้าทั้งหลายกำลังเดินอยู่บนเส้นทางใด?  การเดินบนเส้นทางของคนที่ซื่อสัตย์ไม่เคยเป็นสิ่งที่ผิดพลาด!  บางคนอาจกล่าวว่า “เมื่อคุณสามัคคีธรรมถึงความจริงกับพี่น้องชายหญิง เหตุใดคุณจึงเล่าสิ่งที่คิดอยู่ในใจให้พวกเขาฟัง?  นั่นไม่โง่เขลาหรอกหรือ?” หรือ “ด้วยการเปิดโปงคนชั่วและผู้ไม่เชื่อ คุณกำลังล่วงเกินผู้คนอยู่มิใช่หรือ?  ผู้เชื่อในพระเจ้าจะโง่เขลาอย่างนั้นไม่ได้!”  หลังจากที่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไร?  เจ้าควรกล่าวว่า “การเป็นคนที่ซื่อสัตย์ พูดความจริง และยึดมั่นในหลักธรรมย่อมฉลาด ไม่ใช่เรื่องที่โง่เขลาอย่างแน่นอน  นี่คือความจริงที่บรรดาผู้ที่เข้าหาพระเจ้าควรปฏิบัติ  ผู้เชื่อในพระเจ้าต้องนบนอบและทำให้พระเจ้าพอพระทัยในทุกสิ่ง  การสามัคคีธรรมเกี่ยวกับความจริงและเปิดใจของตนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง  เวลาสามัคคีธรรมเกี่ยวกับความจริง คุณต้องพูดถึงสภาวะที่แท้จริงของคุณเอง  นั่นจะช่วยเหลือคนอื่นอย่างสร้างสรรค์และเป็นประโยชน์ต่อตัวคุณ  การเปิดโปงคนชั่วและผู้ไม่เชื่อเป็นความรับผิดชอบของประชากรที่พระเจ้าทรงเลือกสรร  หากคุณกลัวที่จะล่วงเกินผู้อื่น คุณจะสามารถทำหน้าที่ของตนได้ดีกระนั้นหรือ?  ประชากรที่พระเจ้าทรงเลือกสรรควรยึดมั่นในหลักธรรมความจริง เปิดโปงคนชั่ว และเปิดโปงผู้ไม่เชื่อ  การเป็นคนที่ซื่อสัตย์คือการปฏิบัติความจริงและยึดมั่นในหลักธรรม  คนที่ไม่ปฏิบัติความจริงไม่ใช่คนที่ซื่อสัตย์ แล้วคนที่ไม่ยึดมั่นในหลักธรรมก็ไม่ใช่คนที่ซื่อสัตย์”  เจ้าคิดอย่างไรกับข้อโต้แย้งนี้?  ไม่ว่าผู้อื่นจะคิดอย่างไร ผู้เชื่อในพระเจ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนจากการเป็นคนที่ซื่อสัตย์หรือจากเส้นทางของการไล่ตามเสาะหาความจริงได้  พวกเขาไม่สามารถถูกบีบคั้นหรือได้รับอิทธิพลจากผู้นำเทียมเท็จ ศัตรูของพระคริสต์ หรือผู้ไม่เชื่อได้  พวกเขาต้องติดตามพระเจ้าและฟังพระวจนะของพระองค์ รวมถึงเป็นคนที่ซื่อสัตย์ตามข้อกำหนดของพระเจ้าตลอดเวลา  นี่คือสิ่งที่ถูกต้อง  คนเราควรปฏิบัติอย่างไรจึงจะกลายเป็นคนที่ซื่อสัตย์?  พวกเขาต้องทบทวนตนเองบ่อยๆ เพื่อดูว่ามีเรื่องใดที่พวกเขาอาจจะยังเปิดเผยอุปนิสัยที่โกหก คดโกง และหลอกลวงออกมา  ด้วยการรู้จักตนเอง รู้เจตนาที่จะโกหกของตน และรู้จักอุปนิสัยอันเสื่อมทรามที่เต็มไปด้วยเล่ห์ลวงของตนเท่านั้น พวกเขาจึงจะสามารถขบถต่อเนื้อหนังและค่อยๆ กลายเป็นคนที่ซื่อสัตย์ได้  ผู้คนที่ไม่เคยเปิดหัวใจของพวกเขา พยายามซ่อนเร้นและปกปิดสิ่งทั้งหลายอยู่เสมอ เสแสร้งตลอดเวลาว่าตนน่าเคารพนับถือ  ต้องการให้ผู้คนคิดว่าพวกเขาสูงส่งอยู่เสมอ ไม่เปิดโอกาสให้ผู้อื่นประเมินพวกเขาอย่างเต็มที่  และพวกเขาก็อยากให้ผู้คนมาเลื่อมใสตน—ผู้คนเหล่านี้โง่เขลามิใช่หรือ?  ผู้คนเช่นนี้เป็นพวกโง่เขลาที่สุด!  นั่นเป็นเพราะความจริงเกี่ยวกับผู้คน  ย่อมจะถูกเปิดโปงออกมาไม่ช้าก็เร็ว  ด้วยการประพฤติปฏิบัติตนเช่นนี้ พวกเขาเดินอยู่บนเส้นทางใด?  นี่คือเส้นทางของพวกฟาริสี  พวกคนหน้าซื่อใจคดมีภัยหรือไม่?  นี่คือผู้คนที่พระเจ้าทรงรังเกียจอย่างที่สุด ดังนั้นเจ้าคิดว่าพวกเขามีภัยกันหรือไม่?  ทุกคนที่เป็นพวกฟาริสีย่อมเดินอยู่บนเส้นทางที่นำไปสู่การทำลายล้างทั้งสิ้น!

ในตอนที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจที่จะให้ความรู้แจ้งแก่เจ้า  เพื่อให้เจ้าสามารถเข้าใจบางสิ่ง บางคราวเรื่องนั้นก็เกิดขึ้นเร็วมาก ในขณะที่เวลาอื่นๆ พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงทำให้เจ้าผ่านประสบการณ์ไปสักระยะหนึ่งก่อน แล้วจึงค่อยๆ เปิดโอกาสให้เจ้าเข้าใจประสบการณ์นั้น  ไม่ใช่ว่าไม่มีสิ่งใดให้เจ้าต้องมีประสบการณ์ด้วย หรือว่าพระองค์ทรงเสร็จสิ้นพระราชกิจแล้วหลังจากที่ทรงเปิดโอกาสให้เจ้าเข้าใจวาจาและคำสอน  พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจโดยใช้หลักธรรมใดบ้าง?  พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจด้วยการจัดเตรียมสภาพแวดล้อมให้เจ้า และจัดเตรียมผู้คน เหตุการณ์ และสิ่งทั้งหลาย เปิดโอกาสให้เจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ผ่านทางผู้คน เหตุการณ์ และสิ่งเหล่านี้ และค่อยๆ เข้าใจความจริงผ่านทางสิ่งทั้งหมดนี้และประสบการณ์เหล่านี้  เมื่อพระองค์ทรงให้พระวจนะเรียบง่ายไม่กี่คำแก่เจ้าเพื่อที่จะดลใจ  หรือให้ความรู้แจ้งแก่เจ้า  จัดเตรียมความสว่างเล็กน้อยให้แก่เจ้านั้น  พระองค์ยังมิได้ทรงเสร็จสิ้นพระราชกิจ  ในทางกลับกัน พระองค์ทรงเปิดโอกาสให้เจ้าเรียนรู้บทเรียน และค่อยๆ เติบโตขึ้นโดยผ่านทางการได้รับประสบการณ์กับทุกเรื่อง สภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน และผู้คน เหตุการณ์ และสิ่งทั้งหลายที่แตกต่างกัน เพื่อให้เจ้าสามารถสัมฤทธิ์การค่อยๆ เข้าใจความจริงและการเข้าสู่ความเป็นจริง  เพราะฉะนั้น พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจตามหลักธรรมที่เป็นธรรมชาติอย่างมาก พระองค์ทรงพระราชกิจให้สอดคล้องกับรูปแบบตามธรรมชาติแห่งพัฒนาการของมนุษย์ทุกประการ ไม่ได้ใช้การกดดันแต่อย่างใด  ตามหลักธรรมและขอบเขตแห่งพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์แล้ว หากบุคคลหนึ่งไม่มีเหตุผลและมโนธรรมขั้นต่ำสุดของมนุษย์ดังที่พวกเขาควรมี เช่นนั้นแล้ว พวกเขาจะสามารถได้รับพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่?  พวกเขาจะสามารถได้รับการทรงนำและความรู้แจ้งจากพระเจ้าหรือไม่?  แน่นอนที่สุดว่าไม่สามารถ  การที่เรากล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?  ผู้คนกล่าวเสมอว่าพวกเขาไล่ตามเสาะหาความจริง ว่าพวกเขาต้องเข้าใจความจริงให้ดีขึ้น แต่พวกเขากลับมองข้ามบางสิ่งไป ซึ่งก็คือพวกเขาต้องมอบหัวใจของตนให้แก่พระเจ้า  พวกเขาคิดว่า “ไม่ว่าความเป็นมนุษย์ของฉันจะเป็นเช่นไร ไม่ว่าฉันจะมีมโนธรรมหรือไม่ ไม่ว่าฉันจะยอมยกหัวใจของตนให้พระเจ้าหรือไม่ ฉันก็จะไล่ตามเสาะหาความจริงให้มากขึ้น ฟังคำเทศนาให้มากขึ้น อ่านพระวจนะของพระเจ้าให้มากขึ้น และสามัคคีธรรมเกี่ยวกับความจริงให้บ่อย  และแล้วเวลาทำหน้าที่ ฉันก็จะพยายามทุ่มเทให้มากขึ้นและทนทุกข์ให้มากขึ้น แบบนั้นย่อมจะใช้ได้”  แต่บุคคลเช่นนั้นไม่ได้ตระหนักและไม่รู้จักสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด  ตอนนี้พวกเจ้าเข้าใจหรือยัง ว่าหากบุคคลหนึ่งต้องการที่จะเข้าใจและได้รับความจริง อย่างน้อยที่สุดพวกเขาควรมีสิ่งใด?  (มีมโนธรรมและเหตุผล)  กล่าวให้ง่ายก็คือ อย่างน้อยที่สุดบุคคลหนึ่งต้องมีหัวใจที่ซื่อสัตย์  มีเพียงผู้ที่มีหัวใจอันซื่อสัตย์เท่านั้นที่สามารถยอมรับความจริง นบนอบแผนการของพระเจ้า ทำหน้าที่ของพวกเขาตามข้อกำหนดของพระเจ้าได้  หากเจ้าไร้ซึ่งหัวใจที่ซื่อสัตย์ เช่นนั้นแล้วเจ้าย่อมจะไม่สามารถลุล่วงตามข้อกำหนดของพระเจ้า และไม่สามารถทำหน้าที่ของสิ่งมีชีวิตทรงสร้างได้ดี  ถ้าเจ้าไม่มีหัวใจที่ซื่อสัตย์ เจ้าย่อมเป็นอะไรไปแล้ว?  นี่หมายความว่าเจ้าไม่มีสภาวะความเป็นมนุษย์—เจ้าคือมาร  สิ่งที่สำแดงถึงการมีหัวใจที่ซื่อสัตย์คืออะไร?  อย่างน้อยที่สุดคนคนหนึ่งต้องมีความเป็นมนุษย์ที่ดี  เมื่อคนคนหนึ่งมีความเป็นมนุษย์ที่ดี หัวใจที่แท้จริง มโนธรรม และสำนึก เหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ว่างเปล่าหรือคลุมเครือซึ่งไม่สามารถเห็นหรือสัมผัสได้ แต่กลับเป็นสิ่งที่สามารถค้นพบได้ทุกที่ในชีวิตประจำวันเสียมากกว่า สิ่งเหล่านี้คือทุกสรรพสิ่งแห่งความเป็นจริง  สมมุติว่าบุคคลหนึ่งนั้นยิ่งใหญ่และเพียบพร้อม นั่นคือบางสิ่งที่เจ้าสามารถมองเห็นกระนั้นหรือ?  เจ้าไม่สามารถมองเห็น สัมผัส หรือแม้กระทั่งจินตนาการได้ว่าการมีความเพียบพร้อมหรือยิ่งใหญ่นั้นเป็นเช่นไร  แต่หากเจ้าพูดว่าใครคนหนึ่งเห็นแก่ตัว เจ้าสามารถมองเห็นการกระทำของบุคคลนั้นหรือไม่—และเขาสอดรับกับคำบรรยายนั้นหรือไม่?  หากพูดกันว่าใครคนหนึ่งซื่อสัตย์ด้วยหัวใจที่แท้จริง เจ้าสามารถมองเห็นพฤติกรรมนี้หรือไม่?  หากพูดกันว่าใครคนหนึ่งหลอกลวง คดโกง และต่ำช้า เจ้าสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นหรือไม่?  จากสิ่งที่พวกเขาพูดและวิธีปฏิบัติตนของพวกเขา ต่อให้เจ้าหลับตา  ก็รับรู้ได้ว่าความเป็นมนุษย์ของคนคนนั้นเป็นปกติหรือน่ารังเกียจ  เพราะฉะนั้น “ความเป็นมนุษย์ดีหรือแย่” จึงไม่ใช่วลีที่ว่างเปล่า  ตัวอย่างเช่น ความเห็นแก่ตัวและความต่ำช้า ความคดโกงและความหลอกลวง ความโอหังและการเห็นว่าตนเองชอบธรรมเสมอ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เจ้าสามารถรับรู้ได้ในชีวิตเมื่อเจ้ามาติดต่อบุคคลหนึ่ง เหล่านี้คือองค์ประกอบด้านลบของความเป็นมนุษย์  ด้วยเหตุนี้ องค์ประกอบด้านบวกของความเป็นมนุษย์ที่ผู้คนควรมี—เช่น ความซื่อสัตย์และความรักในความจริง—สามารถรับรู้ได้ในชีวิตประจำวันหรือไม่?  ไม่ว่าใครบางคนจะมีความรู้แจ้งของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่ ไม่ว่าพวกเขาจะสามารถได้รับการทรงนำจากพระเจ้าหรือไม่ ไม่ว่าพวกเขาจะมีพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่—เจ้าสามารถมองเห็นทั้งหมดนี้ได้หรือไม่?  เจ้าสามารถแยกแยะทั้งหมดนี้ได้หรือไม่?  คนคนหนึ่งต้องมีภาวะเช่นใดจึงจะได้รับความรู้แจ้งจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ ได้รับการทรงนำจากพระเจ้า และปฏิบัติตนสอดคล้องกับหลักธรรมความจริงในทุกสิ่ง?  พวกเขาต้องมีหัวใจที่ซื่อสัตย์ รักความจริง แสวงหาความจริงในทุกสิ่ง และสามารถปฏิบัติความจริงได้ในทันทีที่พวกเขาเข้าใจความจริง  การมีภาวะเหล่านี้หมายถึงการมีความรู้แจ้งของพระวิญญาณบริสุทธิ์ สามารถเข้าใจพระวจนะของพระเจ้า และสามารถนำความจริงไปปฏิบัติได้อย่างง่ายดาย  หากใครบางคนมิใช่บุคคลที่ซื่อสัตย์ และไม่รักความจริงในหัวใจของพวกเขา  พวกเขาย่อมจะมีพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ยาก และต่อให้เจ้าสามัคคีธรรมถึงความจริงกับพวกเขา ก็จะไม่เกิดผล  เจ้าจะบอกได้อย่างไรว่าใครบางคนเป็นบุคคลที่ซื่อสัตย์หรือไม่?  เจ้าต้องไม่เพียงแค่ดูว่าพวกเขาโกหกและฉ้อโกงหรือไม่เท่านั้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือต้องดูว่าพวกเขาสามารถยอมรับความจริงและนำความจริงไปปฏิบัติได้หรือไม่ด้วย  นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด พระนิเวศของพระเจ้ากำจัดผู้คนออกไปตลอดเวลา และถึงตอนนี้ก็มีหลายคนแล้วที่ถูกกำจัดออกไป  พวกเขาไม่ใช่ผู้คนที่ซื่อสัตย์ พวกเขาล้วนหลอกลวง  รักสิ่งที่ไม่ชอบธรรม พวกเขาไม่รักความจริงเลย  ไม่ว่าพวกเขาจะเชื่อในพระเจ้ามากี่ปีแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าใจความจริงหรือเข้าไปสู่ความเป็นจริงได้  ผู้คนที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างจริงแท้ยิ่งมีน้อยกว่านั้นเสียอีก  เพราะฉะนั้น การที่พวกเขาถูกกำจัดออกไปจึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้  เวลาที่เจ้าเข้าไปติดต่อบุคคลผู้หนึ่ง เจ้าดูที่สิ่งใดเป็นอันดับแรก?  จงดูที่คำพูดและความประพฤติของเขาเพื่อดูว่าพวกเขาเป็นคนซื่อสัตย์หรือไม่ พวกเขารักความจริงหรือไม่ และพวกเขาสามารถยอมรับความจริงได้หรือไม่  สิ่งเหล่านี้สำคัญอย่างยิ่งยวด  โดยพื้นฐานแล้วเจ้าสามารถเห็นแก่นแท้ของบุคคลผู้หนึ่งได้ตราบใดที่เจ้าสามารถกำหนดได้ว่าพวกเขาเป็นบุคคลที่ซื่อสัตย์หรือไม่ พวกเขาสามารถยอมรับความจริงและนำความจริงไปปฏิบัติได้หรือไม่  หากปากของบุคคลหนึ่งเต็มไปด้วยคำพูดที่ไพเราะเสนาะหู แต่พวกเขาไม่ทำสิ่งใดที่เป็นจริงเลย—เมื่อถึงเวลาทำบางสิ่งที่เป็นจริง พวกเขาก็คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ไม่เคยคิดถึงผู้อื่น—เช่นนี้คือความเป็นมนุษย์ประเภทใด?  (เป็นความเห็นแก่ตัวและต่ำช้า  เขาไม่มีความเป็นมนุษย์)  ง่ายหรือไม่ที่คนที่ไม่มีความเป็นมนุษย์จะได้รับความจริง?  ย่อมเป็นการยากสำหรับพวกเขา  เมื่อพวกเขาเผชิญความทุกข์ช่วงระยะหนึ่งหรือจำต้องจ่ายราคาบ้าง พวกเขาก็คิดว่า “พวกคุณล่วงหน้าไปก่อนเลยในเรื่องความทุกข์ทั้งหมดนี้และการจ่ายราคา และหลังจากที่สัมฤทธิ์ผลลัพธ์ได้ค่อนข้างมากแล้ว ฉันจึงจะมาร่วมด้วย”  นี่คือความเป็นมนุษย์แบบใด?  พฤติกรรมเช่นนี้รู้จักกันโดยรวมว่า “ไม่มีความเป็นมนุษย์”  ทุกคนมีอุปนิสัยอันเสื่อมทราม แต่เมื่อเผชิญประเด็นปัญหา มโนธรรมของผู้คนบางคนกลับเข้ามามีบทบาทและพวกเขารู้สึกตำหนิติเตียนตนเอง ดังนั้น พวกเขาจึงสามารถปฏิบัติตนตามมโนธรรมของตนได้  ถึงแม้พวกเขาไม่ได้พูด  ว่า “ฉันกำลังไล่ตามเสาะหาความจริงและต้องเป็นคนดี” แต่พวกเขาก็เริ่มต้นด้วยการมีมโนธรรมที่ใช้การได้ และสามารถกล่าวโดยพึ่งพามโนธรรมของตนว่า  “ฉันต้องควรค่าแก่พระคุณและการคัดสรรของพระเจ้า”  ดังนั้นเมื่อมโนธรรมของพวกเขาส่งผล เมื่อนั้นพวกเขาจะสามารถปฏิบัติความจริงได้หรือไม่?  ไม่จำเป็น แต่อย่างน้อยหากพวกเขามีความเต็มใจเช่นนี้อยู่ ก็ย่อมง่ายที่พวกเขาจะปฏิบัติความจริง ซึ่งเป็นรากฐานขั้นพื้นฐานที่สุดในการที่ผู้คนจะได้รับความจริง  เมื่อเผชิญอันตราย บางคนห่วงแต่จะหลบซ่อนเท่านั้น  บางคนปกป้องผู้อื่นและไม่ห่วงตนเอง  เมื่อมีบางสิ่งเกิดขึ้นกับพวกเขา บางคนสู้ทน และบางคนก็สู้กลับ  เหล่านี้คือความแตกต่างในสภาวะความเป็นมนุษย์  แล้วบุคคลประเภทใดที่น่าจะได้รับความจริง?  ผู้คนมากมายกล่าวคำปณิธานอันตั้งมั่นเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าและมีการถวายคำปฏิญาณ  ที่จะมอบทั้งชีวิตของพวกเขาแก่พระองค์  สละตนเพื่อพระองค์ และ  ไม่แสวงหาสิ่งใดเป็นการตอบแทน  อย่างไรก็ตาม ผู้คนที่มีความเป็นมนุษย์ย่ำแย่นั้นต่อสู้เพื่อผลกำไรอยู่เสมอ ไม่เคยอ่อนข้อหรืออดกลั้น และไม่เคยกระทำการไปตามมโนธรรม  เป็นการง่ายหรือไม่ที่ใครบางคนเยี่ยงนี้จะได้รับความจริง?  เป็นการง่ายหรือไม่ที่พวกเขาจะได้รับการทำให้เพียบพร้อมโดยพระเจ้า?  (ไม่)  การได้รับการทำให้เพียบพร้อมจากพระเจ้าและได้มาซึ่งความจริงย่อมเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนแบบใด?  (ผู้คนที่มีความเป็นมนุษย์ที่ดี)  การมีความเป็นมนุษย์ที่ดีจำต้องมีมาตรฐาน นี่ไม่เกี่ยวข้องกับการใช้ทางสายกลาง การไม่ติดอยู่กับหลักการทั้งหลาย การอุตสาหะพยายามที่จะไม่ทำให้ใครก็ตามขุ่นเคือง การประจบประแจงในทุกหนแห่งที่เจ้าไป การลื่นไหลและแนบเนียนไปกับทุกคนที่เจ้าพบ และการทำให้ทุกคนพูดถึงเจ้าในทางที่ดี  นี่ไม่ใช่มาตรฐาน  ดังนั้น สิ่งใดคือมาตรฐาน?  คือการสามารถที่จะนบนอบ  พระเจ้าและความจริง  เป็นการมีท่าทีต่อหน้าที่ของคนเรา ผู้คน เหตุการณ์ และสิ่งต่างๆ ทุกรูปแบบตามหลักธรรมและสำนึกรับผิดชอบ  ทุกคนมองเห็นเรื่องนี้ได้ง่าย ทุกคนชัดเจนเกี่ยวกับการนี้ในหัวใจของพวกเขา  ยิ่งไปกว่านั้น พระเจ้าทรงพินิจพิเคราะห์หัวใจของผู้คน และทรงรู้ถึงสถานการณ์ของพวกเขาทุกคน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร ก็ไม่มีผู้ใดหลอกลวงพระเจ้าได้ บางคนมักจะอวดตัวอยู่เสมอว่าพวกเขามีความเป็นมนุษย์ที่ดี ไม่เคยว่าร้ายผู้อื่น ไม่เคยทำให้ผลประโยชน์ของผู้อื่นเสียหาย  และอ้างว่าไม่เคยละโมบในทรัพย์สินของผู้อื่น  เมื่อมีการโต้เถียงเกี่ยวกับผลประโยชน์ พวกเขาก็ถึงกับเลือกที่จะทุกข์ทนกับการสูญเสียมากกว่าจะเอาเปรียบผู้อื่น และทุกคนก็คิดว่าพวกเขาเป็นคนดี  อย่างไรก็ตาม ขณะปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาในพระนิเวศของพระเจ้า พวกเขาเจ้าเล่ห์เพทุบายและลื่นไหล โดยสร้างอุบายเพื่อตัวพวกเขาเองเสมอ  พวกเขาไม่คิดถึงผลประโยชน์ของพระนิเวศของพระเจ้าเลย พวกเขาไม่ปฏิบัติเสมือนเป็นเรื่องเร่งด่วนต่อสิ่งที่พระเจ้าทรงปฏิบัติต่อเสมือนเป็นเรื่องเร่งด่วน หรือคิดอย่างที่พระเจ้าทรงดำริเลย และพวกเขาไม่สามารถวางผลประโยชน์ของพวกเขาเองไว้ก่อนเพื่อที่จะปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาเลย  พวกเขาไม่ละทิ้งผลประโยชน์ของพวกเขาเองเลย  แม้ในยามที่พวกเขาเห็นคนชั่วกำลังทำความชั่ว พวกเขาก็ไม่เปิดโปงคนเหล่านั้น พวกเขาไม่มีหลักธรรมแต่อย่างใด  นี่คือความเป็นมนุษย์เช่นใด?  นี่ไม่ใช่ความเป็นมนุษย์ที่ดี  จงอย่าสนใจสิ่งที่ผู้คนเช่นนั้นพูด เจ้าต้องดูว่าพวกเขาใช้ชีวิตตามสิ่งใด พวกเขาเปิดเผยสิ่งใด และท่าทีของพวกเขาเป็นอย่างไรเมื่อพวกเขาปฏิบัติหน้าที่ของตน  ตลอดจนสภาวะภายในของพวกเขาเป็นอย่างไรและพวกเขารักสิ่งใด  หากความรักที่พวกเขามีต่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ของตนเองมีมากกว่าความจงรักภักดีต่อพระเจ้า หากความรักในชื่อเสียงและผลประโยชน์ของพวกเขาเองมีมากกว่าผลประโยชน์แห่งพระนิเวศของพระเจ้า หรือหากว่าความรักที่พวกเขามีต่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ของตนเองมีมากกว่าการคำนึงถึงพระเจ้า เช่นนั้นแล้ว ผู้คนดังกล่าวมีความเป็นมนุษย์หรือไม่?  พวกเขาย่อมไม่ใช่คนที่มีความเป็นมนุษย์  พฤติกรรมของพวกเขาสามารถมองเห็นได้โดยผู้อื่นและโดยพระเจ้า  จึงลำบากยากเย็นอย่างยิ่งสำหรับผู้คนเช่นนั้นที่จะได้รับความจริง

ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนเข้าใจหรือยังว่าผู้คนประเภทใดที่สามารถได้รับความจริง?  ทุกคนเต็มใจที่จะไล่ตามเสาะหาความจริง พวกเขาล้วนเชื่อในพระเจ้า เข้าชุมนุมและฟังคำเทศนา ทำหน้าที่ของตน รวมทั้งสามัคคีธรรมความจริง แต่เหตุใดหลังจากผ่านไปไม่กี่ปีบางคนก็สามารถพูดถึงคำพยานจากประสบการณ์ของตนและเป็นพยานยืนยันแก่พระเจ้าได้ ขณะที่บางคนไร้ซึ่งคำพยานจากประสบการณ์และไม่สามารถทำหน้าที่ใดๆ ให้ดีได้เลย?  อะไรคือความแตกต่าง?  แท้จริงแล้วความแตกต่างอยู่ที่ความเป็นมนุษย์ที่ต่างกันของพวกเขา  บางคนมีมโนธรรมและเหตุผลในขณะที่คนอื่นไม่มี บางคนรักความจริงขณะที่คนอื่นไม่เป็นเช่นนั้น  ดังนั้นแล้วคนประเภทใดที่สามารถได้รับความจริงได้โดยง่าย?  (ผู้คนที่จริงใจต่อพระเจ้า ผู้ที่ซื่อสัตย์ ผู้ที่มีความเป็นมนุษย์ รวมถึงผู้ที่มีมโนธรรมและเหตุผล)  เรื่องนี้สำคัญมาก  ตอนนี้พวกเจ้าเข้าใจเรื่องนั้นแล้ว พวกเจ้าก็ควรพิจารณาว่า การเข้าใจและได้รับความจริงเกี่ยวข้องกับรูปลักษณ์ ขีดความสามารถ ระดับการศึกษา ภูมิหลังทางด้านชาติกำเนิด อายุ สภาพแวดล้อมทางครอบครัว จุดแข็ง หรือทักษะในสายงานที่พวกเขาเชี่ยวชาญหรือไม่?  เจ้าอาจกล่าวว่าโดยพื้นฐานแล้วสิ่งเหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกัน  บางคนมีขีดความสามารถค่อนข้างอ่อนด้อย แต่ตัวพวกเขาเองก็ติดดินมาก  พวกเขาทุ่มเทแรงกำลังเท่าที่มี ไม่ทำตัวกลับกลอกและหลอกลวง ทั้งยังมีมโนธรรมและมีความรับผิดชอบต่อสิ่งต่างๆ  หากพวกเขาทำผิดพลาด พวกเขาก็สามารถยอมรับความจริงและปฏิบัติตามหลักธรรมได้ เมื่อมีเรื่องยากลำบาก พวกเขาก็สามารถแสวงหาความจริง  ผลการปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาจึงดีขึ้นเรื่อยๆ และถึงแม้คนที่มีพรสวรรค์จะดูถูกพวกเขา พระเจ้ากลับโปรดคนประเภทนี้  เมื่อพระเจ้าประทานพระคุณให้แก่ผู้คนและทรงอนุญาตให้พวกเขาเข้าใจความจริง พระองค์ไม่ทรงดูที่รูปลักษณ์ภายนอก ระดับการศึกษา ระดับขีดความสามารถ หรือความสามารถในการพูดของพวกเขา—พระเจ้าไม่ทรงดูที่สิ่งเหล่านี้เลย  บางคนกล่าวว่า “ฉันเป็นคนพูดจาเชื่องช้าตะกุกตะกัก แต่ฉันเห็นคนที่มีทักษะด้านการพูดอย่างมาก  ฉันไม่สูงและหน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร  ฉันไม่มีการศึกษา แถมขีดความสามารถของฉันก็ไม่ได้ดีนัก  นั่นหมายความว่าฉันหมดโอกาสแล้วมิใช่หรือ?”  นี่เป็นความคิดแบบใด?  นี่เป็นการเข้าใจพระเจ้าผิดมิใช่หรือ?  หมายความว่าเจ้าไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของพระเจ้ามิใช่หรือ?  (ใช่)  ผู้คนที่มีมุมมองเช่นนี้ย่อมเป็นกบฏมิใช่หรือ?  พวกเขาไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของพระเจ้าเลย  คิดไปว่าคนที่พระเจ้าทรงช่วยให้รอดและทำให้เพียบพร้อม หรือคนที่พระองค์ประทานความรู้แจ้งและชี้นำ ล้วนมีพรสวรรค์ หรืออภิปรายได้ดีมากกันทุกคน หรือมีการศึกษาและความรู้เป็นเลิศ หรือล้วนเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษ พวกเขานึกว่าผู้คนเช่นนี้ต่างหากที่พระเจ้าโปรด  นี่เป็นการกล่าวร้ายพระเจ้ามิใช่หรือ?  พวกเขาไม่เข้าใจพระทัยของพระเจ้าเลย!  ผู้คนมักกล่าวเสมอว่าพระเจ้าทรงชอบธรรมและพระองค์ทรงมองเข้าไปในหัวใจที่ลึกที่สุดของมนุษย์ แต่เมื่อสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นกับพวกเขา พวกเขากลับเข้าใจพระเจ้าผิด  ตอนนี้เจ้าเข้าใจดีขึ้นเล็กน้อยแล้วใช่หรือไม่?  เมื่อพระเจ้าทอดพระเนตรมองผู้คน พระองค์ทรงเห็นสิ่งใดเป็นส่วนใหญ่?  พระองค์ทรงเห็นหัวใจของพวกเขา  ทุกสิ่งที่ผู้คนพูดและทำต่างควบคุมโดยหัวใจของพวกเขาทั้งสิ้น  หากหัวใจของเจ้าซื่อสัตย์ เช่นนั้นเจ้าจะมีความเป็นมนุษย์ที่ดี  เจ้าจะค่อยๆ สามารถเข้าใจความจริง สามารถทำตามข้อกำหนดของพระเจ้าได้ในระดับหนึ่ง รวมถึงเจ้าจะสามารถแสดงความคำนึงถึงเจตนารมณ์ของพระเจ้า  หากหัวใจของเจ้าหลอกลวงมากเกินไป ปิดกั้น และดื้อแพ่ง หากเจ้าเห็นแก่ตัวและสนใจแต่ตนเอง ไม่มีความเป็นมนุษย์ที่ดี และยึดติดในมโนคติอันหลงผิดเสมอ นึกภาพเอาว่าพระเจ้าควรกระทำการเช่นนี้หรือเช่นนั้น หากเจ้าเผชิญกับสิ่งที่ไม่ตรงตามมโนคติอันหลงผิดของตน หากเจ้าเข้าใจพระเจ้าผิดและไม่เคยทำความเข้าใจเจตนารมณ์ของพระองค์ เช่นนั้นเจ้าจะสามารถได้รับความจริงหรือไม่?  ไม่ เจ้าจะไม่ได้รับความจริงนั้น  ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเจ้าไม่สามารถได้รับความจริง เจ้าจะตำหนิตนเอง ตำหนิผู้อื่น หรือพร่ำบ่นพระเจ้าโดยกล่าวว่าพระองค์ทรงไม่เป็นธรรม?  (พวกเราจะตำหนิตนเอง)  ถูกต้อง เจ้าจะตำหนิตนเอง  แล้วคนที่เป็นเช่นนี้ควรทำอย่างไรเพื่อให้ได้รับความจริง?  พวกเขาต้องแสวงหาความจริงและนำความจริงไปปฏิบัติ รวมถึงต้องประพฤติตนและปฏิบัติในหนทางเฉพาะ  หากพวกเขาเข้าใจโดยไม่มีการปฏิบัติ พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถได้รับความจริง  เมื่อมีความเห็นแก่ตัวและอุบายเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนของเจ้าเกิดขึ้นในตัวเจ้า และเจ้าตระหนักในเรื่องนี้ เจ้าควรอธิษฐานถึงพระเจ้าและแสวงหาความจริงเพื่อจัดการแก้ไข  สิ่งแรกที่เจ้าควรตระหนักก็คือ โดยแก่นแท้แล้ว การกระทำในหนทางนี้เป็นการละเมิดหลักธรรมความจริง ทำความเสียหายให้แก่งานของคริสตจักร เป็นพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัวและน่าดูหมิ่น และไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนซึ่งมีมโนธรรมและเหตุผลพึงกระทำ  เจ้าควรละวางผลประโยชน์ส่วนตนและความเห็นแก่ตัวของตนเอง และควรคำนึงถึงงานของคริสตจักร—นี่จึงตรงตามเจตนารมณ์ของพระเจ้า  หลังจากอธิษฐานและทบทวนตนเองแล้ว หากเจ้าตระหนักอย่างแท้จริงว่าการกระทำเช่นนั้นเห็นแก่ตัวและน่าดูหมิ่น ก็ย่อมง่ายที่เจ้าจะละวางความเห็นแก่ตัวของตน  ครั้นเจ้าละวางความเห็นแก่ตัวและอุบายเพื่อผลประโยชน์ของตนลงแล้ว เจ้าจะรู้สึกมั่นคง เจ้าจะมีสันติสุข ปีติยินดี และรู้สึกว่าบุคคลที่มีมโนธรรมและเหตุผลควรคำนึงถึงงานของคริสตจักร พวกเขาไม่ควรยึดติดอยู่กับผลประโยชน์ส่วนตนซึ่งจะเป็นการเห็นแก่ตัว น่าดูหมิ่น และไร้ซึ่งมโนธรรมหรือเหตุผลเป็นอย่างยิ่ง  การไม่เห็นแก่ตัวและสามารถคำนึงถึงงานของคริสตจักรได้เวลากระทำการ และการทำสิ่งต่างๆ เพื่อให้พระเจ้าพอพระทัยโดยเฉพาะ ย่อมมีเกียรติ เที่ยงธรรม และจะทำให้การดำรงอยู่ของเจ้ามีคุณค่า  เมื่อดำเนินชีวิตบนแผ่นดินโลกในหนทางนี้ เจ้าย่อมเที่ยงธรรมและตรงไปตรงมา เจ้ากำลังใช้ชีวิตตามความเป็นมนุษย์ที่ปกติและตามสภาพเสมือนมนุษย์ที่แท้จริง ไม่เพียงแต่เจ้าจะมีมโนธรรมที่ชัดเจนเท่านั้น เจ้ายังคู่ควรกับทุกสิ่งที่พระเจ้าประทานแก่เจ้าอีกด้วย  ยิ่งใช้ชีวิตเช่นนี้มากเท่าไร เจ้าก็จะยิ่งรู้สึกมั่นคงมากขึ้น มีสันติสุขและปีติยินดีมากขึ้น  และรู้สึกสว่างไสวมากขึ้นเท่านั้น  ดังนั้นแล้ว เจ้าจะไม่ก้าวเดินไปบนครรลองที่ถูกต้องแห่งความเชื่อในพระเจ้าหรอกหรือ?

ไม่ว่าอุปนิสัยอันเสื่อมทรามของมนุษย์ในเรื่องความเห็นแก่ตัว ความน่ารังเกียจ ความหลอกลวง และคำโกหกจะสามารถแก้ไขได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาสามารถยอมรับความจริงได้หรือไม่  บรรดาผู้ที่สามารถยอมรับความจริงได้ล้วนเกลียดอุปนิสัยอันเสื่อมทรามของตน พวกเขาเกลียดความเห็นแก่ตัวและความน่ารังเกียจ รวมถึงความหลอกลวงและคำโกหกของตนเอง  พวกเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้สิ่งเหล่านี้มาปนเปื้อนหรือบีบคั้นพวกเขา  ตราบใดที่ผู้ที่รักความจริงได้รู้จักอุปนิสัยอันเสื่อมทรามของตนเอง พวกเขาก็ย่อมละทิ้งขยะและสิ่งสกปรกที่เป็นลบนี้ได้โดยง่าย  ส่วนผู้ที่ไม่รักความจริงย่อมปฏิบัติต่อสิ่งที่เป็นลบเหล่านี้ราวกับขุมทรัพย์  พวกเขารักผลประโยชน์ของตนเองมากเกินไป  ไม่เต็มใจที่จะขัดขืนเนื้อหนัง และพวกเขาก็ดื้อแพ่งเกินไป  ผลลัพธ์ก็คือพวกเขาไม่มีวันที่จะเข้าใจได้ว่าเจตนารมณ์ของพระเจ้าเป็นเช่นไร  และไม่สามารถนบนอบพระองค์ได้  นี่เป็นเพราะผู้คนไม่รักหรือยอมรับความจริงว่าพวกเขาเชื่อในพระเจ้าในหนทางที่เลอะเลือนมานานหลายปี  เมื่อถึงเวลาที่จะเป็นคำพยาน พวกเขาก็น้ำท่วมปากและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้  ผู้คนได้ฟังคำเทศนาเกี่ยวกับความจริงมานานหลายปีและได้เห็นพระอุปนิสัยของพระเจ้าอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นผู้ที่ไล่ตามเสาะหาความจริงจึงควรเข้าใจเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ผู้ที่ไม่รักความจริงย่อมไม่เต็มใจจะเปิดใจตนเองเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า  พวกเขาไม่เต็มใจที่จะวางมือจากความชื่นชอบทางเนื้อหนัง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเปิดใจเฉพาะพระพักตร์โดยตรง  พวกเขาเพียงต้องการที่จะชื่นชมพระคุณที่พระเจ้าประทานให้แก่มนุษย์ได้อย่างเสรี แต่ไม่ต้องการที่จะปฏิบัติความจริงเพื่อให้พระเจ้าพึงพอพระทัย  พระเจ้าตรัสว่า “หากเจ้าอยากได้พระคุณจากเรา หากเจ้าอยากได้รับความจริงเหล่านี้ ก็มีเพียงเงื่อนไขเดียว—เจ้าต้องละทิ้งผลประโยชน์ของตนเอง และมอบหัวใจที่แท้จริงของเจ้าให้แก่เรา”  ผู้คนไม่สามารถแม้แต่จะทำตามเงื่อนไขหนึ่งเดียวนี้ได้ด้วยซ้ำ แต่พวกเขาก็ยังต้องการเรียกร้องพระคุณจากพระเจ้า เรียกร้องสันติสุขและความปีติยินดีและต้องการได้รับความจริง แต่พวกเขาไม่ต้องการมอบหัวใจที่แท้จริงของตนให้แก่พระเจ้า เช่นนั้นแล้วพวกเขาเป็นคนประเภทใด?  พวกเขาเป็นจำพวกของซาตานมิใช่หรือ?  พวกเขาสามารถทำทั้งสองสิ่งในเวลาเดียวกันได้หรือไม่?  ที่จริงแล้วพวกเขาไม่สามารถทำได้  ไม่ว่าเจ้าเข้าใจเจตนารมณ์ของพระเจ้าหรือไม่ พระอุปนิสัยของพระองค์ได้รับการเปิดเผยให้ผู้คนรู้จักอยู่เสมอ  หากคนคนหนึ่งไม่เคยยอมรับความจริง หรือหากพวกเขาเข้าใจความจริงโดยไม่นำความจริงไปปฏิบัติ เช่นนั้นก็เป็นเพราะพวกเขาดื้อแพ่งมากเกินไปและไม่ได้มอบหัวใจของพวกเขาให้แก่พระเจ้า  ด้วยเหตุนั้นพวกเขาจึงไม่มีวันสามารถได้รับความจริงและไม่สามารถมารู้จักพระอุปนิสัยของพระเจ้าได้  นี่ไม่ใช่เพราะพระเจ้าทรงปฏิบัติต่อผู้คนอย่างไม่เป็นธรรม  ผู้คนมักอ้างถึงคำตรัสของพระเจ้าที่ว่า “พระเจ้าจะประทานพระคุณแก่ใครก็ตามแล้วแต่พระทัยของพระองค์” แต่พวกเขาไม่เข้าใจความหมายของวลีนี้  ในทางกลับกันพวกเขาเข้าใจพระเจ้าผิด  พวกเขาคิดว่าพระคุณมาจากพระเจ้า คิดว่าพระองค์ประทานพระคุณแก่ผู้ที่พระองค์พอพระทัย และพระองค์ทรงดีต่อผู้ที่พระองค์พอพระทัย  เป็นเช่นนั้นหรือไม่?  นี่คือมโนคติอันหลงผิดและความคิดฝันของมนุษย์มิใช่หรือ?  พระเจ้าทรงปฏิบัติต่อผู้คนตามแก่นแท้ของพวกเขา  เมื่อผู้คนสามารถคำนึงถึงเจตนารมณ์ของพระเจ้าและยอมรับความจริงได้ พวกเขาก็ย่อมได้รับพรจากพระเจ้า  หากผู้คนไม่ยอมรับความจริงและต้านทานพระเจ้า เช่นนั้นผลลัพธ์ย่อมต่างกัน  ในความเป็นจริงพระเจ้าทรงเป็นธรรมต่อทุกคนและปฏิบัติต่อพวกเขาตามหลักธรรม เพียงเพราะมีมนุษย์จำนวนหนึ่งที่มีหัวใจที่แข็งกร้าวจนเกินไป พระเจ้าจึงต้องทรงปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างออกไป  สิ่งต่างๆ ที่พระเจ้าทรงทำต่อคนแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน ซึ่งอธิบายได้ว่าพระองค์ทรงทำสิ่งต่างๆ ตามหลักธรรม  พระเจ้าทรงชอบธรรมต่อทุกคน  ตัวอย่างเช่น มีผู้คนมากมายที่ไม่มาเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าเพื่อแสวงหาความจริง  พวกเขาเพียงต้องการพึ่งพาสองมือของตนในการสร้างชีวิตและอนาคตที่ดีสำหรับพวกเขา  พวกเขาต้องการเป็นผู้ควบคุมโชคชะตาและอนาคตของตนเอง ทั้งยังคิดว่าการควบคุมโชคชะตานั้นอยู่ในกำมือของพวกเขาเอง  พวกเขาไม่ยอมรับอธิปไตยหรือแผนการของพระเจ้า ไม่นบนอบพระองค์ ทั้งยังต้องการให้พระเจ้าทำให้พวกเขาพึงพอใจ  เวลาสะดุดและล้มลง พวกเขาก็พร่ำบ่นว่าพระเจ้าทรงไม่เป็นธรรม  นี่สมเหตุสมผลหรือไม่?  พวกเขาไม่รู้ความและดื้อแพ่งจนเกินไป  ทว่าพวกเขายังคิดอยู่เสมอว่าตนฉลาดหลักแหลม  พวกเขาคิดว่า “บางคนละทิ้งครอบครัวของตนและไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น  พวกเขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดของตนให้กับการทำหน้าที่ มอบหัวใจที่แท้จริงของพวกเขาให้กับพระเจ้า แล้วพวกเขาได้อะไรตอบแทน?  พวกเขาไม่รู้ว่าพระเจ้าจะทรงทำสิ่งใดในอนาคต แต่พวกเขาก็มอบทุกอย่างโดยไม่เหลือทางออกให้ตนเองเลย  คนพวกนี้โง่เขลาเหลือเกิน!  ดูเอาเถิดว่าฉันฉลาดหลักแหลมแค่ไหน ฉันทำตามหนทางนี้ คือการเหยียบเรือทั้งสองแคม  ฉันไม่ต้องละทิ้งสิ่งใดและไม่ต้องเลื่อนอะไรออกไปก่อนเลย ในที่สุดฉันก็จะได้รับการช่วยให้รอดเช่นกัน”  คนคนนี้ฉลาดหลักแหลมหรือว่าเป็นคนโง่กันแน่?  (พวกเขาเป็นคนโง่)  แน่นอนว่าพวกเขาเป็นคนโง่  เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คนฉลาดหลักแหลมกับคนที่ไม่รู้ความและดื้อแพ่งนั้นต่างกันที่ความเป็นมนุษย์ของพวกเขา  คนที่ฉลาดหลักแหลมมีความเป็นมนุษย์ที่ดี ขณะที่คนดื้อรั้นและไม่รู้ความนั้นมีความเป็นมนุษย์ที่ไม่ดี  คนที่ฉลาดหลักแหลมย่อมยอมรับความจริง ในขณะที่คนดื้อรั้นและไม่รู้ความไม่ยอมรับความจริง และจุดจบสุดท้ายของพวกเขาก็จะแตกต่างกัน

โดยทั่วไปแล้ว ผู้คนที่ทำหน้าที่ของตนมีอยู่สองประเภทใหญ่ๆ  หนึ่งคือประเภทที่สละตนเพื่อพระเจ้าอย่างจริงใจ ขณะที่อีกประเภทหนึ่งคือผู้เผื่อทางออกไว้ให้ตนเองเสมอ  พวกเจ้าคิดว่าพระเจ้าจะทรงเห็นชอบและช่วยคนประเภทใดให้รอด?  (บรรดาคนที่สละตนเพื่อพระเจ้าอย่างจริงใจ)  พระเจ้าประสงค์ที่จะได้มาซึ่งผู้คนที่สละตนเพื่อพระองค์อย่างจริงใจ  แท้จริงแล้วพระเจ้าไม่ทรงมีข้อกำหนดสำหรับผู้คนมากมายนัก  พระองค์เพียงประสงค์ให้ผู้คนทำหน้าที่ของตนอย่างจริงใจเท่านั้น พระองค์ไม่ประสงค์จะพรากผลประโยชน์ส่วนตัวของเจ้าไป  พระเจ้าได้ประทานโอกาสให้พวกเจ้าได้ฝึกฝนในการทำหน้าที่ของพวกเจ้า และได้พัฒนาความสามารถพิเศษทุกรูปแบบของพวกเจ้าให้ดีขึ้น และสิ่งที่พระองค์ประสงค์คือความจริงใจของผู้คน  ไม่ว่าเจ้าทำหน้าที่อยู่ที่ไหนหรือหน้าที่ของเจ้าคืออะไร พระเจ้าย่อมประทานพื้นที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อให้เจ้าพัฒนาความสามารถพิเศษและทักษะของตน และในท้ายที่สุดพระเจ้าก็ประสงค์ที่จะเปิดโอกาสให้เจ้าได้รับความจริงในหน้าที่และสภาพแวดล้อมทุกรูปแบบ ให้เข้าใจเจตนารมณ์ของพระองค์ และใช้ชีวิตตามสภาพเสมือนมนุษย์  นี่คือเจตนารมณ์ของพระเจ้า  พระเจ้าไม่ประสงค์ที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเจ้า ในทางกลับกัน พระองค์ประสงค์ที่จะทำให้ทุกสิ่งครบถ้วนบริบูรณ์สำหรับเจ้า—พระองค์ประสงค์ที่จะประทานทุกสิ่งแก่เจ้า  บางคนมีจิตใจคับแคบอยู่เสมอ ระหว่างที่พวกเขาได้ศึกษาความรู้ทางวิชาชีพบางอย่างในทางโลก พวกเขาก็คิดว่าหากพวกเขาทำหน้าที่ของตน พวกเขาคงจะต้องละเลยความรู้ทางวิชาชีพทั้งหมดไป  ต่อให้ความรู้เหล่านั้นถูกทิ้งร้างไป นั่นจะนับเป็นการสูญเสียจริงๆ หรือ?  ด้วยการทำหน้าที่ของเจ้าในตอนนี้ เจ้าจะได้รับความจริงและชีวิต  เมื่อเปรียบเทียบดูแล้ว สิ่งใดที่ล้ำค่ามากกว่ากัน ระหว่างความรู้เล็กน้อยที่ถูกเพิกเฉยและไร้ประโยชน์ หรือความจริงและชีวิต?  ยังไม่นับสิ่งทั้งหลายที่เป็นประโยชน์อย่างแท้จริงซึ่งเจ้าได้เรียนรู้นั้นสามารถพัฒนาและนำไปใช้ประโยชน์ในการทำหน้าที่ของเจ้าได้  หากเจ้าได้ใช้สิ่งเหล่านี้ในการทำหน้าที่ของตน ความจำของเจ้าต่อสิ่งเหล่านี้จะไม่แม่นยำขึ้นหรือ?  การจดจำสิ่งที่เจ้าไม่ได้ใช้ย่อมเป็นเรื่องกวนใจและไม่สะดวก เพราะฉะนั้นการปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นถูกทิ้งร้างจึงแทบไม่น่าเสียดายเลย  ขณะนี้ งานอดิเรกและทักษะของพวกเจ้าพัฒนาไปพร้อมกับการทำหน้าที่ของพวกเจ้า  ระหว่างเวลานี้  พวกเจ้าทำหน้าที่ของตนในฐานะสิ่งมีชีวิตทรงสร้าง สามารถเข้าใจความจริงและเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้องของชีวิตได้อีกด้วย  ช่างเป็นเหตุการณ์ที่น่ายินดี เป็นพรอันยิ่งใหญ่เหลือเกิน!  ไม่ว่าพวกเจ้าจะมองเรื่องนี้อย่างไร นี่ก็ไม่ใช่การสูญเสีย  ขณะที่พวกเจ้าติดตามพระเจ้า พาตัวออกห่างจากสถานที่อันเป็นบาป และออกห่างจากกลุ่มคนเลว อย่างน้อยที่สุดความคิดและหัวใจของพวกเจ้าก็จะไม่ทนทุกข์กับความเสื่อมทรามและการเหยียบย่ำของซาตานอีกต่อไป  เจ้าได้มาถึงดินแดนบริสุทธิ์ มาเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า  นี่เป็นพรอันไพศาลมิใช่หรือ?  จนถึงกาลปัจจุบัน ผู้คนกลับมาเกิดใหม่รุ่นแล้วรุ่นเล่า แล้วพวกเขามีโอกาสเช่นนั้นมากเพียงใด?  มีเพียงผู้ที่เกิดในยุคสุดท้ายเท่านั้นที่ได้รับโอกาสนี้มิใช่หรือ?  ช่างเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!  นี่ไม่ใช่เรื่องของการสูญเสีย แต่เป็นพรอันยิ่งใหญ่ที่สุด  เจ้าควรมีความสุขอย่างยิ่ง!  ในฐานะสิ่งมีชีวิตทรงสร้างที่อยู่ท่ามกลางสิ่งทรงสร้างทั้งปวง ท่ามกลางผู้คนไม่กี่พันล้านคนบนแผ่นดินโลก  มีกี่คนที่มีโอกาสเป็นพยานยืนยันให้แก่กิจการของพระผู้สร้างในอัตลักษณ์ของสิ่งมีชีวิตทรงสร้าง ได้ทำหน้าที่และความรับผิดชอบของตนท่ามกลางพระราชกิจของพระเจ้า?  ผู้ใดมีโอกาสเช่นนั้นบ้าง?  ผู้คนเช่นนั้นมีมากมายหรือไม่?  มีน้อยเสียเหลือเกิน!  มีสัดส่วนอย่างไร?  หนึ่งในหมื่นเช่นนั้นหรือ?  ไม่เลย น้อยกว่านั้นเสียอีก!  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเจ้าที่สามารถใช้ทักษะและความรู้ที่ได้ศึกษามาในการทำหน้าที่ของตน พวกเจ้าย่อมได้รับพรอย่างมากมายมิใช่หรือ?  เจ้าไม่เป็นพยานยืนยันแก่มนุษย์ และสิ่งที่เจ้าทำไม่ใช่อาชีพการงาน—พระองค์เดียวที่เจ้ารับใช้คือพระผู้สร้าง  นี่คือสิ่งที่งดงามและมีคุณค่ามากที่สุด!  พวกเจ้าควรรู้สึกภูมิใจมิใช่หรือ?  (พวกเราควรรู้สึกเช่นนั้น)  ขณะทำหน้าที่ของตน พวกเจ้าย่อมได้รับการให้น้ำและการจัดเตรียมจากพระเจ้า  ด้วยสภาพแวดล้อมและโอกาสอันดีเช่นนั้น หากเจ้าไม่ได้รับสิ่งที่เป็นแก่นสารเลย หากเจ้าไม่ได้รับความจริง เช่นนั้นเจ้าย่อมจะรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตมิใช่หรือ?  ดังนั้น พวกเจ้าต้องฉวยโอกาสในการทำหน้าที่ของตนไว้ให้มั่น และไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นผ่านเจ้าไป ขณะที่เจ้าทำหน้าที่ของตน จงตั้งใจไล่ตามเสาะหาความจริงและได้รับความจริงนั้น  นี่คือสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดที่เจ้าสามารถทำได้ เป็นชีวิตที่มีความหมายที่สุด!  ท่ามกลางสิ่งมีชีวิตทรงสร้างทั้งปวง ไม่มีบุคคลหรือคนกลุ่มใดได้รับพรเกินกว่าพวกเจ้าทุกคนแล้ว  ผู้ไม่มีความเชื่อมีชีวิตเพื่ออะไร?  พวกเขามีชีวิตเพื่อกลับมาเกิดใหม่ และเพื่อความตื่นเต้นจากสิ่งทางโลก  พวกเจ้าทุกคนมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?  พวกเจ้ามีชีวิตอยู่เพื่อทำหน้าที่ของสิ่งมีชีวิตทรงสร้าง  คุณค่าของชีวิตเช่นนี้ช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน!  ดังนั้นพวกเจ้าจึงไม่ควรดูแคลนหน้าที่ที่เจ้าทำ ยิ่งไม่ควรทอดทิ้งหน้าที่นั้น  จงทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีและทำพระบัญชาของพระเจ้าให้เสร็จสิ้น—นั่นคือสิ่งเดียวที่มีคุณค่าและมีความหมายมากที่สุด

29 มิถุนายน ค.ศ. 2015