เรากระวนกระวาย แต่กี่คนในหมู่พวกเจ้าสามารถเป็นหนึ่งใจและหนึ่งความคิดกับเรา?  เจ้าเอาแต่ไม่ใส่ใจในวจนะของเราเท่านั้น เพิกเฉยและล้มเหลวโดยสิ้นเชิงที่จะมุ่งความสนใจไปที่วจนะ แต่กลับมุ่งเน้นเพียงสิ่งที่ผิวเผินของเจ้าเองเท่านั้น  เจ้ามองการดูแลและความมานะอันอุตสาหะของเราว่าเป็นการสูญเปล่า มโนธรรมของพวกเจ้าไม่ถูกกล่าวโทษหรอกหรือ?  พวกเจ้าไม่รู้เท่าทันและขาดพร่องเหตุผล พวกเจ้าล้วนเป็นคนโง่และไม่สามารถทำให้เราพึงพอใจได้เลย  เรานั้นอยู่เพื่อพวกเจ้าอย่างครบถ้วน—พวกเจ้าสามารถอยู่เพื่อเราได้มากเพียงใด?  พวกเจ้าเข้าใจเจตนารมณ์ของเราผิดแล้ว และนี่คือความมืดบอดกับความไม่สามารถของพวกเจ้าในการมองสรรพสิ่งให้ทะลุปรุโปร่งอย่างแท้จริง ทำให้เรากังวลเกี่ยวกับพวกเจ้าและใช้เวลาอยู่กับพวกเจ้าเสมอ  บัดนี้พวกเจ้าสามารถสละและอุทิศเวลาของพวกเจ้าให้แก่เราได้มากเพียงใด?  พวกเจ้าควรถามคำถามเหล่านี้กับตัวพวกเจ้าเองให้บ่อยขึ้น

เจตนารมณ์ของเราล้วนเกี่ยวข้องกับพวกเจ้า—พวกเจ้าเข้าใจการนี้อย่างแท้จริงหรือไม่?  หากพวกเจ้าเข้าใจการนี้อย่างแท้จริง พวกเจ้าก็คงจะเข้าใจเจตนารมณ์ของเราและรู้จักคำนึงถึงภาระของเราไปนานแล้ว  จงอย่าประมาทอีก หาไม่แล้วพวกเจ้าจะไม่มีพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงพระราชกิจในตัวพวกเจ้า ซึ่งจะทำให้จิตวิญญาณของพวกเจ้าตายและตกลงสู่แดนคนตาย  นั่นไม่น่ากลัวเกินไปสำหรับพวกเจ้าหรือ?  ไม่มีความจำเป็นที่เราต้องเตือนความจำพวกเจ้าอีก  พวกเจ้าควรสำรวจค้นมโนธรรมของพวกเจ้าและถามตัวพวกเจ้าว่า เป็นอันว่าเราเสียใจกับพวกเจ้าทุกคนมากเกินไป หรือว่าพวกเจ้าเป็นหนี้เรามากเกินไปกันแน่?  จงอย่าเอาถูกไปสับสนกับผิด จงอย่าปราศจากสำนึกรับรู้!  บัดนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต่อสู้เพื่อพลังอำนาจและผลกำไร หรือเข้าร่วมในเล่ห์กล  ตรงกันข้าม พวกเจ้าต้องวางสิ่งที่เป็นภัยต่อชีวิตอย่างยิ่งเหล่านี้ไว้ก่อนอย่างรวดเร็ว และพยายามเข้าสู่ความเป็นจริง  พวกเจ้าช่างประมาทเหลือเกิน!  พวกเจ้าไม่สามารถเข้าใจหัวใจของเราหรือตระหนักในเจตนารมณ์ของเราได้  มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่ควรต้องกล่าว แต่พวกเจ้าก็เป็นผู้คนที่สับสนและไม่เข้าใจเยี่ยงนี้ ดังนั้นเราจึงต้องกล่าวสิ่งทั้งหลายครั้งแล้วครั้งเล่า และแม้ถึงขั้นนั้นแล้ว พวกเจ้าก็ยังคงไม่ทำให้หัวใจของเราพึงพอใจ

เมื่อนับจำนวนพวกเจ้าไปทีละคน มีพวกเจ้ากี่คนหรือที่สามารถคำนึงถึงหัวใจของเราได้อย่างแท้จริง?