เราได้เริ่มดำเนินการเพื่อลงโทษพวกที่กระทำชั่ว และพวกที่ใช้อำนาจ ตลอดจนผู้ที่ข่มเหงบุตรทั้งหลายของพระเจ้า  จากนี้ไปหัตถ์แห่งประกาศกฤษฎีกาบริหารของเราจะอยู่บนพวกที่โต้แย้งเราอยู่ในหัวใจของพวกเขาตลอดไป  จงรู้ไว้!  นี่คือการเริ่มต้นแห่งการพิพากษาของเรา และจะไม่มีการแสดงความกรุณาแก่ผู้ใด จะไม่มีผู้ใดได้รับการยกเว้น เพราะเราคือพระเจ้าที่ปราศจากอคติซึ่งปฏิบัติความชอบธรรม  และจะเป็นการดีที่พวกเจ้าทั้งมวลจะตระหนักในข้อนี้เอาไว้

ไม่ใช่ว่าเราปรารถนาจะลงโทษบรรดาผู้ที่กระทำชั่ว แต่นี่คือผลตอบแทนที่พวกเขาได้นำมาสู่ตัวพวกเขาเองด้วยการทำชั่วของพวกเขาเอง  เราไม่ได้เร่งจะลงโทษใคร และเราก็มิได้ปฏิบัติต่อผู้ใดอย่างไม่เที่ยงธรรม—เรานั้นชอบธรรมต่อทุกคน  แน่นอนว่าเรารักบุตรทั้งหลายของเรา และแน่นอนว่าเราเกลียดชังคนชั่วเหล่านั้นที่เยาะเย้ยท้าทายเรา ข้อนี้คือหลักการเบื้องหลังการกระทำทั้งหลายของเรา  พวกเจ้าทุกคนควรมีความรู้ความเข้าใจเชิงลึกในเรื่องกฎการบริหารปกครองของเราไว้บ้าง หากพวกเจ้าไม่มี เช่นนั้นแล้วพวกเจ้าก็จะไม่มีความพรั่นพรึงแม้สักหยด และจะกระทำการอย่างไม่รอบคอบระมัดระวังต่อหน้าเรา  อีกทั้งพวกเจ้าจะไม่รู้ว่าอะไรที่เราต้องการสัมฤทธิ์ผล อะไรที่เราต้องการทำให้สำเร็จลุล่วง อะไรที่เราต้องการได้รับไว้ หรือบุคคลประเภทใดที่ราชอาณาจักรของเราต้องประสงค์

ประกาศกฤษฎีกาบริหารของเรา คือ

1. ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเป็นใคร หากในหัวใจของเจ้าโต้แย้งเรา เจ้าย่อมจะได้รับการพิพากษา

2. บรรดาผู้ที่เราได้เลือกสรรทั้งหลาย จะได้รับการบ่มวินัยสำหรับการคิดที่ไม่ถูกต้องใดๆ โดยทันที

3. เราจะจัดรวมพวกที่ไม่เชื่อในเราไว้ข้างหนึ่ง  เราจะอนุญาตให้พวกเขาพูดและกระทำการอย่างไม่รอบคอบระมัดระวังจวบจนวาระสุดท้ายที่เราจะลงโทษและจัดการพวกเขาให้หนัก

4. เราจะดูแลและอารักขาบรรดาผู้ที่เชื่อในเราตลอดเวลา  ตลอดเวลานั้นเราจะจัดหาชีวิตให้พวกเขาด้วยหนทางแห่งความรอด  ผู้คนเหล่านี้จะมีความรักของเรา และพวกเขาจะไม่ล้มหรือหลงทางอย่างแน่นอน  จุดอ่อนใดๆ ที่พวกเขามีจะอยู่เพียงชั่วคราวเท่านั้น และเราจะไม่จดจำจุดอ่อนเหล่านั้นของพวกเขาอย่างแน่นอน

5. พวกที่ดูเหมือนจะเชื่อ แต่ไม่ได้เชื่อจริงๆ—ผู้ที่เชื่อว่ามีพระเจ้าแต่ไม่แสวงหาพระคริสต์ กระนั้นก็ไม่ได้ต้านทานด้วย—คนเหล่านี้คือผู้คนชนิดที่น่าสงสารมากที่สุด  และเราจะทำให้พวกเขามองเห็นอย่างชัดเจนโดยผ่านทางกิจการทั้งหลายของเรา  เราจะช่วยผู้คนเช่นนั้นให้รอดและนำพวกเขากลับคืนมาโดยหนทางแห่งการกระทำทั้งหลายของเรา

6. บรรดาบุตรหัวปี คนแรกที่ยอมรับชื่อของเรา จะได้รับพร!  เราจะประสาทพรต่างๆ ที่ดีที่สุดแก่พวกเจ้า เปิดโอกาสให้พวกเจ้าชื่นชมยินดีกับพรเหล่านั้นอย่างเต็มหัวใจแน่นอน  จะไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวางการนี้  ทั้งหมดทั้งปวงนี้จะได้รับการตระเตรียมเอาไว้เพื่อพวกเจ้า เพราะนี่คือประกาศกฤษฎีกาบริหารของเรา

พวกเจ้าควรจะสามารถมองเห็นทุกการกระทำจากมือของเราและทุกความคิดจากหัวใจของเราในทุกด้าน  ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพื่อพวกเจ้าหรอกหรือ?  ใครบ้างในหมู่พวกเจ้าที่เป็นเพื่อเรา?  พวกเจ้าเคยตรวจดูความคิดทั้งหลายในหัวใจของพวกเจ้าหรือคำพูดจากริมฝีปากของพวกเจ้าบ้างหรือไม่?  พวกเจ้าเคยใช้แนวทางที่มีจิตสำนึกกับสิ่งเหล่านี้บ้างหรือไม่?  ช่างฟุ้งซ่าน!  ช่างไร้สาระ!  พวกเจ้าไม่ยอมรับการยับยั้งชั่งใจทั้งหลายของพระวิญญาณบริสุทธิ์!  เราได้เปล่งเสียงของเราภายในตัวเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่ได้รับปฏิกิริยาใดๆ เลย  จงอย่าปัญญาเบาอีกต่อไปเลย!  หน้าที่ของเจ้าคือจับความเข้าใจความประสงค์ของเรา ยิ่งไปกว่านั้น มันคือเส้นทางที่เจ้าควรเข้าสู่ พวกเจ้างุนงงอย่างที่สุด พวกเจ้าไม่มีความรู้ความเข้าใจเชิงลึก และพวกเจ้าไม่เห็นอย่างชัดเจนว่าอะไรที่เราปรารถนาจะทำให้สำเร็จลุล่วงในตัวเจ้า หรือได้รับจากเจ้า!  การจะจับความเข้าใจความประสงค์ของเรานั้น เจ้าต้องเริ่มด้วยการเข้ามาใกล้ชิดเราและสนทนากับเรามากขึ้น  เจ้าพูดเสมอว่าเจ้าไม่สามารถจับความเข้าใจความประสงค์ของเราได้ หากเจ้าเต็มเปี่ยมไปด้วยสิ่งทั้งหลายของเจ้าเองอยู่แล้ว เช่นนั้นแล้วเราจะทำงานกับเจ้าได้อย่างไร?  เจ้าไม่ทำการริเริ่มและมาอยู่เบื้องหน้าเรา กลับเอาแต่รอคอย นิ่งเฉย  เราพูดว่าเจ้าเหมือนหนอน กระนั้นเจ้ายังรู้สึกว่าถูกให้ร้ายและปฏิเสธที่จะยอมรับเรื่องนี้  ครั้งนี้เจ้าควรลุกขึ้นมาและร่วมมือกับเรา!  จงอย่านิ่งเฉย!  นั่นจะฉุดรั้งชีวิตของเจ้า  การเป็นฝ่ายรุกจะนำประโยชน์มาสู่เจ้า หาใช่ผู้อื่นไม่  เจ้ายังไม่ตระหนักและเข้าใจเรื่องนี้อีกหรือ?  ความประสงค์ของเราเผยอยู่ในตัวเจ้าเสมอ พวกเจ้าไม่เคยล่วงรู้ถึงมันเลยหรือ?  เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่เคยให้ความสนใจมันเลย?  เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่เคยสามารถจับความเข้าใจความประสงค์ของเรา?  การจับความเข้าใจความประสงค์ของเราจะไม่สามารถนำคุณประโยชน์ใดๆ มาให้เจ้าได้เลยอย่างแท้จริงหรือ?

เราปรารถนาให้เจ้าพิจารณาความประสงค์ของเราในทุกแง่มุม เพื่อที่เราจะมีหนทางก้าวไปข้างหน้าและมีบ้านที่ใช้เพื่อหยุดพักโดยผ่านทางตัวเจ้า  จงอย่าขัดขวางเราอีกต่อไปเลย—การนั้นช่างไร้หัวใจเกินไป!  เจ้าไม่มีความเข้าใจคำพูดทั้งหลายของเรา และไม่ตอบรับต่อคำพูดเหล่านั้น ดูเถิดว่าบัดนี้คือยุคสมัยใด ไม่อาจมีการรอคอยต่อไปอีกแล้ว!  หากเจ้าไม่ติดตามรอยเท้าของเราอย่างใกล้ชิด เช่นนั้นแล้ว มันก็จะสายเกินไป นับประสาอะไรที่จะมีหนทางใดๆ ให้เจ้าสามารถไถ่มันได้