1 เราต้องการย้ำเตือนเจ้าว่าความกำกวมหรือความสะเพร่าเกี่ยวกับวจนะของเราแม้เพียงน้อยนิดนั้นก็ไม่อาจเป็นที่ยอมรับได้  เจ้าต้องใส่ใจและเชื่อฟัง และปฏิบัติตามเจตนารมณ์ทั้งหลายของเรา  เจ้าต้องตื่นตัวอยู่เสมอ และต้องไม่แสดงให้เห็นถึงอุปนิสัยอันโอหังหรือคิดว่าตนเองชอบธรรมเสมอ เจ้าต้องพึ่งพาเราตลอดเวลาเพื่อจะเหวี่ยงทิ้งอุปนิสัยตามธรรมชาติเก่าแก่นั้นที่อาศัยอยู่ภายในตัวเจ้า  เจ้าจะต้องสามารถธำรงรักษาสภาวะที่เป็นปกติต่อหน้าเราได้ และครองอุปนิสัยอันมั่นคง  การคิดของเจ้าจะต้องสุขุมและชัดเจน และไม่ควรถูกควบคุมหรือแกว่งไกวโดยบุคคล เหตุการณ์ หรือสิ่งอันใด  เจ้าควรมีความสามารถที่จะสงบนิ่งในการสถิตของเรา และธำรงรักษาไว้ซึ่งความใกล้ชิดและการสามัคคีธรรมอันต่อเนื่องกับเรา  เจ้าต้องแสดงออกถึงความแข็งแกร่งและความเป็นแกนนำ และตั้งมั่นในคำพยานของเจ้าต่อเรา ต้องลุกขึ้นและพูดในนามของเรา และต้องไม่กลัวในสิ่งที่คนอื่นอาจจะพูด  แค่ทำให้เจตนารมณ์ของเราลุล่วงเท่านั้น และจงอย่าให้ผู้ใดมาควบคุมเจ้าได้  สิ่งที่เราเปิดเผยแก่เจ้านั้นต้องได้รับการปฏิบัติตามให้สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของเรา และไม่สามารถล่าช้าได้

2 เราคือสิ่งรองรับของเจ้า และคือโล่ของเจ้า และทุกสิ่งอยู่ในมือของเรา  เช่นนั้นแล้ว เจ้าจะกลัวอะไรอีกเล่า?  เจ้าไม่ใช่เจ้าอารมณ์เกินไปหรอกหรือ?  เจ้าต้องตัดอารมณ์ทั้งหลายของเจ้าทิ้งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เจ้าจะทำได้  เราไม่ทำสิ่งใดออกมาจากอารมณ์ แต่ใช้ความชอบธรรมแทน  จงมีความเชื่อ!  จงมีความเชื่อ!  เราคือผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ของเจ้า บางทีเจ้าอาจมีความเข้าใจลึกซึ้งในสิ่งนี้ แต่เจ้าก็ยังคงต้องระมัดระวัง  เพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของคริสตจักร เจตจำนงของเรา และการบริหารจัดการของเรา เจ้าต้องอุทิศตนอย่างเต็มที่ และเจ้าจะได้เห็นอย่างชัดเจนถึงข้อล้ำลึกและจุดจบทั้งหมด  จะไม่มีการล่าช้าอีกต่อไป วันเวลากำลังจะมาถึงปลายทางแล้ว  เจ้าควรแสวงหาอย่างไรเพื่อที่จะเติบโตและเป็นผู้ใหญ่ในชีวิตของเจ้า? เจ้าสามารถทำตัวเจ้าอย่างไรให้มีประโยชน์ต่อเราในเร็ววันขึ้น?  เจ้าจะทำอย่างไรให้เจตจำนงของเราสามารถได้รับการดำเนินการ?  คำถามเหล่านี้จำเป็นต้องใช้ความคิดให้มากและมีสามัคคีธรรมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกับเรา  จงพึ่งพาเรา เชื่อในเรา จงอย่าประมาท และจงมีความสามารถที่จะเริ่มต้นทำสิ่งทั้งหลายโดยสอดคล้องกับการนำของเรา

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, ถ้อยดำรัสของพระคริสต์ในปฐมกาล บทที่ 9