1 เราต้องการย้ำเตือนเจ้าว่าความกำกวมหรือความสะเพร่าเกี่ยวกับวจนะของเราแม้เพียงน้อยนิดนั้นก็ไม่อาจเป็นที่ยอมรับได้ เจ้าต้องใส่ใจและเชื่อฟัง และปฏิบัติตามเจตนารมณ์ทั้งหลายของเรา เจ้าต้องตื่นตัวอยู่เสมอ และต้องไม่แสดงให้เห็นถึงอุปนิสัยอันโอหังหรือคิดว่าตนเองชอบธรรมเสมอ เจ้าต้องพึ่งพาเราตลอดเวลาเพื่อจะเหวี่ยงทิ้งอุปนิสัยตามธรรมชาติเก่าแก่นั้นที่อาศัยอยู่ภายในตัวเจ้า เจ้าจะต้องสามารถธำรงรักษาสภาวะที่เป็นปกติต่อหน้าเราได้ และครองอุปนิสัยอันมั่นคง การคิดของเจ้าจะต้องสุขุมและชัดเจน และไม่ควรถูกควบคุมหรือแกว่งไกวโดยบุคคล เหตุการณ์ หรือสิ่งอันใด เจ้าควรมีความสามารถที่จะสงบนิ่งในการสถิตของเรา และธำรงรักษาไว้ซึ่งความใกล้ชิดและการสามัคคีธรรมอันต่อเนื่องกับเรา เจ้าต้องแสดงออกถึงความแข็งแกร่งและความเป็นแกนนำ และตั้งมั่นในคำพยานของเจ้าต่อเรา ต้องลุกขึ้นและพูดในนามของเรา และต้องไม่กลัวในสิ่งที่คนอื่นอาจจะพูด แค่ทำให้เจตนารมณ์ของเราลุล่วงเท่านั้น และจงอย่าให้ผู้ใดมาควบคุมเจ้าได้ สิ่งที่เราเปิดเผยแก่เจ้านั้นต้องได้รับการปฏิบัติตามให้สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของเรา และไม่สามารถล่าช้าได้

2 เราคือสิ่งรองรับของเจ้า และคือโล่ของเจ้า และทุกสิ่งอยู่ในมือของเรา เช่นนั้นแล้ว เจ้าจะกลัวอะไรอีกเล่า? เจ้าไม่ใช่เจ้าอารมณ์เกินไปหรอกหรือ? เจ้าต้องตัดอารมณ์ทั้งหลายของเจ้าทิ้งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เจ้าจะทำได้ เราไม่ทำสิ่งใดออกมาจากอารมณ์ แต่ใช้ความชอบธรรมแทน จงมีความเชื่อ! จงมีความเชื่อ! เราคือผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ของเจ้า บางทีเจ้าอาจมีความเข้าใจลึกซึ้งในสิ่งนี้ แต่เจ้าก็ยังคงต้องระมัดระวัง เพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของคริสตจักร เจตจำนงของเรา และการบริหารจัดการของเรา เจ้าต้องอุทิศตนอย่างเต็มที่ และเจ้าจะได้เห็นอย่างชัดเจนถึงข้อล้ำลึกและจุดจบทั้งหมด จะไม่มีการล่าช้าอีกต่อไป วันเวลากำลังจะมาถึงปลายทางแล้ว เจ้าควรแสวงหาอย่างไรเพื่อที่จะเติบโตและเป็นผู้ใหญ่ในชีวิตของเจ้า? เจ้าสามารถทำตัวเจ้าอย่างไรให้มีประโยชน์ต่อเราในเร็ววันขึ้น? เจ้าจะทำอย่างไรให้เจตจำนงของเราสามารถได้รับการดำเนินการ? คำถามเหล่านี้จำเป็นต้องใช้ความคิดให้มากและมีสามัคคีธรรมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกับเรา จงพึ่งพาเรา เชื่อในเรา จงอย่าประมาท และจงมีความสามารถที่จะเริ่มต้นทำสิ่งทั้งหลายโดยสอดคล้องกับการนำของเรา

ดัดแปลงจาก “บทที่ 9” ของ ถ้อยดำรัสของพระคริสต์ในปฐมกาล ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์