2 เพลงเฉลิมราชอาณาจักร
(II) พระเจ้าเสด็จมาแล้ว-พระเจ้าทรงเป็นองค์กษัตริย์
1
ณ ช่วงเวลาอันสวยงามนี้ ณ เวลาอันสุขสันต์เบิกบานนี้
คำสรรเสริญกังวานขึ้นทุกแห่งหน ในฟ้าสวรรค์เบื้องบนและแผ่นดินโลกเบื้องล่าง ใครเล่าจะไม่รู้สึกตื่นเต้นไปกับการนี้?
หัวใจของใครกันที่จะไม่สว่างไสว? ใครเล่าจะไม่พิลาปร่ำไห้ไปกับฉากนี้?
ผืนนภาหาใช่ท้องฟ้าเดิม บัดนี้มันเป็นห้วงเวหาแห่งราชอาณาจักร
แผ่นดินโลกหาใช่พิภพพสุธาที่เคยเป็น บัดนี้มันคือผืนแผ่นดินอันศักดิ์สิทธิ์
หลังพิรุณรุนแรงเคลื่อนผ่านไป พิภพเดิมอันโสมมก็ถูกทำให้ใหม่อย่างถ้วนทั่วบริบูรณ์
2
ภูผาทั้งหลายกำลังเปลี่ยนแปลง…ธารน้ำทั้งหลายก็กำลังเปลี่ยนไป…
ผู้คนกำลังเปลี่ยนแปลงเช่นกัน…ทุกสรรพสิ่งกำลังเปลี่ยนไป…
อ้า พวกเจ้าภูผาเงียบงันทั้งหลาย! จงลุกขึ้นและเริงระบำเพื่อเรา!
อ้า พวกเจ้าธารน้ำสงบนิ่งทั้งหลาย! จงไหลต่อไปอย่างอิสระ!
พวกเจ้าเหล่ามนุษย์ที่กำลังฝันถึงความฝันทั้งหลาย! จงปลุกใจตัวพวกเจ้าเองแล้วออกไล่ล่า!
เรามาถึงแล้ว…เราคือพระราชา…
มวลมนุษยชาติจะเห็นหน้าเราด้วยตาของพวกเขาเอง จะได้ยินเสียงเราด้วยหูของพวกเขาเอง
จะใช้ชีวิตแห่งอาณาจักรเพื่อพวกเขาเอง…
ช่างหวานเสียจริง…ช่างไพเราะยิ่งนัก…
ลืมไม่ลง…เป็นไปไม่ได้ที่จะลืม…
3
ในการเผาผลาญของความพิโรธแห่งเรา พญานาคใหญ่สีแดงดิ้นทุรน
ในการพิพากษาอันเปี่ยมบารมีของเรา เหล่ามารเผยแสดงรูปทรงแท้จริงของพวกมัน
ด้วยถ้อยคำอันขรึมเข้มของเรา ผู้คนล้วนรู้สึกละอายล้ำลึก และไม่มีที่ใดให้ซ่อนเร้นกำบังตน
พวกเขาหวนรำพึงถึงอดีต ว่าพวกเขาได้เยาะเย้ยและหัวเราะเยาะเราไว้อย่างไร
ไม่เคยมีแม้สักครั้งที่พวกเขาไม่ได้โอ้อวดตัวเอง ไม่เคยมีแม้สักครั้งที่พวกเขาไม่ได้ท้าทายเรา
วันนี้ ใครเล่าที่ไม่ร่ำไห้? ใครเล่าที่ไม่รู้สึกสำนึกผิด?
ทั่วทั้งสากลพิภพเต็มไปด้วยการร่ำไห้…
เต็มไปด้วยเสียงแห่งความยินดี…เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ…
ความชื่นบานอันหาใดเปรียบปาน…ความชื่นบานอันปราศจากอันใดเทียมทัน…
4
พิรุณหอบเล็กตกเปาะแปะ…เกล็ดหิมะหนาหนักเผยิบผยาบ…
ภายในผู้คน ความโศกเศร้า และความชื่นบานผสมปนเป…บ้างก็หัวเราะ…
บ้างก็ซบสะอื้น…และบ้างก็รื่นเริง…
ราวกับว่าทุกคนได้ลืมไปแล้ว…ว่านี่คือฤดูใบไม้ผลิอันอุดมไปด้วยพิรุณและหมู่เมฆา
ฤดูร้อนหนึ่งแห่งมวลบุปผาที่กำลังระดมผลิดอกบานสะพรั่ง และฤดูใบไม้ร่วงแห่งการเก็บเกี่ยวอันมั่งคั่ง
หรือฤดูหนาวซึ่งเย็นยะเยือกดั่งน้ำค้างแข็งและน้ำแข็ง ช่างไม่มีใครรู้เลย…
ในท้องนภาหมู่เมฆากำลังลอยละล่องไป บนพสุธามหาสมุทรทั้งหลายป่วนปั่น
บรรดาบุตรต่างโบกมือ…ผู้คนขยับเขยื้อนเท้าในการเริงระบำ…
บรรดาทูตสวรรค์กำลังทำงาน…บรรดาทูตสวรรค์กำลังเลี้ยงดู…
ผู้คนบนแผ่นดินโลกทุกคนล้วนเร่งร้อนลุกลน และทุกสรรพสิ่งบนแผ่นดินโลกล้วนทบเท่าทวีคูณ
ดัดแปลงจาก “เพลงเฉลิมราชอาณาจักร” ของ พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล ใน พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์
