1 ธรรมชาติของมนุษย์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง  สิ่งที่อยู่ในหัวใจของพวกเขาไม่สอดคล้องกับเจตจำนงของเรา—มันไม่ใช่สิ่งที่เราจำเป็นต้องมี  สิ่งที่เรารังเกียจที่สุดคือความดื้อดึงและการกระทำผิดซ้ำซากของมนุษย์ แต่อะไรคือกำลังบังคับที่ยั่วยุให้มนุษย์ล้มเหลวต่อไปในการรู้จักเรา ให้มนุษย์รักษาระยะห่างจากเราอยู่เสมอ และให้มนุษย์ไม่เคยกระทำการสอดคล้องกับเจตจำนงของเราเบื้องหน้าเรา แต่กลับต่อต้านเราลับหลังเรา?  นี่คือความจงรักภักดีของพวกเขาหรือ?  นี่คือความรักที่พวกเขามีต่อเราหรือ?  เหตุใดพวกเขาจึงไม่สามารถกลับใจและเกิดอีกครั้งได้?  เหตุใดผู้คนจึงเต็มใจตลอดกาลที่จะใช้ชีวิตอยู่ในหนองบึงแทนที่จะเป็นสถานที่ที่ปราศจากโคลนตม?  เป็นไปได้หรือว่าเราได้ปฏิบัติต่อพวกเขาไม่ดี?  เป็นไปได้หรือว่าเราได้ชี้ทิศทางให้พวกเขาผิด?  เป็นไปได้หรือว่าเรากำลังนำทางพวกเขาไปสู่นรก?

2 ทุกคนเต็มใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ใน “นรก”  เมื่อความสว่างมา ดวงตาของพวกเขาก็มืดบอดในทันใด เพราะทุกสิ่งทุกอย่างภายในพวกเขามาจากนรก  ถึงกระนั้นผู้คนก็ไม่รู้เท่าทันในเรื่องนี้ และเอาแต่ชื่นชม “พรจากนรก” เหล่านี้  พวกเขาถึงกับกอดพรจากนรกนั่นไว้แน่นแนบอกของพวกเขาราวกับสมบัติล้ำค่า หวาดกลัวว่าเราจะคว้าสมบัติล้ำค่าเหล่านั้นไป ทิ้งให้พวกเขาไร้ซึ่ง “รากเหง้าแห่งการดำรงอยู่ของพวกเขา”  ผู้คนยำเกรงเรา ซึ่งเป็นเหตุให้เมื่อเรามาที่แผ่นดินโลก พวกเขาก็อยู่ห่างไกลจากเรา เกลียดชังที่จะเข้ามาใกล้เรา เพราะพวกเขาไม่เต็มใจที่จะ “นำปัญหามาให้ตัวพวกเขาเอง” แต่ปรารถนาที่จะดำรงความปรองดองภายในครอบครัวของพวกเขาแทน เพื่อที่พวกเขาอาจได้ชื่นชม “ความสุขบนแผ่นดินโลก”

3 ตั้งแต่ชั่วขณะที่เรามาถึง สันติสุขก็หายไปจากบ้านของพวกเขา  เราเจตนาที่จะทุบประชาชาติทั้งหมดให้เป็นเศษเล็กเศษน้อย โดยยิ่งไม่ต้องพูดถึงครอบครัวของมนุษย์  ผู้ใดจะสามารถหลีกหนีจากการคว้าจับของเราได้?  เป็นไปได้หรือที่บรรดาผู้ที่ได้รับพรอาจหลีกหนีเพราะเหตุแห่งความไม่เต็มใจของพวกเขา?  จะมีทางเป็นไปได้หรือที่พวกที่ทนทุกข์กับการตีสอนอาจได้รับความเห็นใจของเราเพราะเหตุแห่งความยำเกรงของพวกเขา?  ในวจนะของเราทั้งหมด ผู้คนได้เห็นเจตจำนงของเราและการกระทำของเรา แต่ผู้ใดจะมีวันสามารถหลุดพ้นจากความยุ่งเหยิงแห่งความคิดต่างๆ ของพวกเขาเอง?  ผู้ใดจะมีวันสามารถหาทางออกได้ไม่ว่าจะจากภายในหรือจากภายนอกวจนะของเรา?

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 27