แม้ว่างานของเราช่วยได้อย่างมากสำหรับพวกเจ้า กระนั้นวจนะของเรามักจะไปไม่ถึงพวกเจ้าเสมอ และไม่มีผลใดๆ ในพวกเจ้า มันยากที่จะหาเป้าหมายเพื่อให้เราทำให้มีความเพียบพร้อม และวันนี้เราแทบจะได้หมดหวังในตัวพวกเจ้าแล้ว เราได้สำรวจค้นท่ามกลางพวกเจ้าเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่มันก็ยากที่จะหาใครสักคนที่สามารถเป็นคนรู้ใจของเราได้ เรารู้สึกราวกับว่าเราไม่มีความมั่นใจที่จะทำงานในพวกเจ้าต่อไป และไม่มีความรักที่จะใช้เพื่อรักพวกเจ้าต่อไป นี่เป็นเพราะนานมาแล้วเราได้กลายเป็นขยะแขยงกับ "ความสำเร็จลุล่วง" ของพวกเจ้า ซึ่งเล็กจิ๋วและน่าเวทนาดั่งที่เป็นอยู่ ดูเหมือนราวกับว่าเราไม่เคยได้พูดท่ามกลางพวกเจ้าและไม่เคยได้ทำงานในพวกเจ้า การสัมฤทธิ์ผลของพวกเจ้าน่าคลื่นเหียนเหลือเกิน พวกเจ้ามักจะนำความล่มสลายและความน่าละอายมาสู่ตัวเองเสมอ และพวกเจ้าก็แทบจะไม่มีคุณค่าใดๆ เราแทบจะไม่สามารถพบเจอความคล้ายคลึงมนุษย์ในพวกเจ้า อีกทั้งแทบไม่ได้กลิ่นร่องรอยของมนุษย์ กลิ่นสดใหม่ของพวกเจ้าอยู่ที่ใด? ราคาที่พวกเจ้าได้ชดใช้มานานหลายปีแล้วอยู่ที่ใด และผลลัพธ์อยู่ที่ใด? พวกเจ้าไม่เคยได้พบบ้างเลยหรือ? งานของเราบัดนี้มีการเริ่มต้นใหม่ การเปิดตัวครั้งใหม่ เราจะดำเนินการตามแผนการมหึมา และเราต้องการทำให้งานที่ยิ่งใหญ่ขึ้นสำเร็จลุล่วง กระนั้นพวกเจ้ายังคงกำลังเกลือกกลิ้งอยู่ในโคลนตมเหมือนก่อน มีชีวิตในน้ำที่สกปรกโสโครกแห่งอดีต และได้ล้มเหลวไปแล้วจริงๆ ที่จะปลดปล่อยตัวเองจากสภาวะลำบากใจดั้งเดิมของพวกเจ้า เพราะฉะนั้นพวกเจ้ายังคงไม่ได้รับสิ่งใดจากวจนะของเรา พวกเจ้ายังคงไม่ได้ปลดปล่อยตัวเองจากสถานที่ดั้งเดิมแห่งโคลนตมและน้ำสกปรกโสโครกของพวกเจ้า และพวกเจ้าแค่รู้จักวจนะของเราเท่านั้น แต่โดยข้อเท็จจริงแล้ว พวกเจ้าไม่ได้เข้าสู่อาณาจักรแห่งอิสรภาพของวจนะของเรา ดังนั้นวจนะของเราจึงไม่เคยได้ถูกเปิดกว้างต่อพวกเจ้า วจนะของเราเป็นเหมือนหนังสือแห่งคำเผยพระวจนะที่ได้ถูกปิดผนึกมานานหลายพันปี เราปรากฏต่อพวกเจ้าในชีวิตของพวกเจ้า แต่พวกเจ้าไม่ตระหนักรู้เสมอ พวกเจ้าไม่แม้แต่จะระลึกถึงเรา เกือบครึ่งหนึ่งของวจนะที่เราพูดเป็นเพื่อการพิพากษาของพวกเจ้า และสัมฤทธิ์ผลเพียงครึ่งหนึ่งของผลที่ควรจะสัมฤทธิ์ ซึ่งก็คือการปลูกฝังความกลัวลึกๆ ในพวกเจ้า อีกครึ่งหนึ่งที่เหลือประกอบด้วยวจนะที่จะสอนพวกเจ้าเกี่ยวกับชีวิตและวิธีประพฤติตัวของพวกเจ้าเอง อย่างไรก็ตามคงจะดูเหมือนว่าในความเห็นของพวกเจ้า วจนะเหล่านี้ไม่แม้แต่จะมีอยู่จริง หรือราวกับว่าพวกเจ้ากำลังฟังคำพูดของเด็กๆ คำพูดที่พวกเจ้าแอบยิ้มให้เสมอ แต่ไม่มีวันลงมือทำตามนั้น พวกเจ้าไม่เคยได้เป็นกังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย โดยพื้นฐานแล้วมักจะเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นเสมอที่ทำให้พวกเจ้าได้สังเกตการณ์การกระทำของเรา และผลลัพธ์ก็คือบัดนี้พวกเจ้าได้ตกลงสู่ความมืดและไม่สามารถมองเห็นความสว่างได้ และดังนั้นพวกเจ้าจึงร้องไห้อย่างน่าสังเวชในความมืด สิ่งที่เราต้องการคือการเชื่อฟังของพวกเจ้า การเชื่อฟังอย่างไม่มีข้อแม้ของพวกเจ้า และยิ่งไปกว่านั้น เราพึงประสงค์ให้พวกเจ้าแน่ใจอย่างแท้จริงในทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพูด พวกเจ้าไม่ควรจะนำท่าทีเมินเฉยมาใช้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเจ้าไม่ควรจะเลือกปฏิบัติต่อสิ่งต่างๆ ที่เราพูด อีกทั้งไม่แยแสต่อวจนะของเราและงานของเรา อันเป็นความเคยชินของพวกเจ้า งานของเรากระทำท่ามกลางพวกเจ้า และเราได้ประทานวจนะของเรามากมายมหาศาลให้พวกเจ้า แต่หากพวกเจ้าปฏิบัติต่อเราด้วยวิธีนี้ เราก็จะสามารถเพียงแค่ให้สิ่งที่พวกเจ้าไม่ได้รับและไม่ได้นำไปปฏิบัติแก่ครอบครัวคนต่างชาติ ใครเล่าท่ามกลางสิ่งมีชีวิตที่ทรงสร้างไม่ได้ถูกเราถือไว้ในมือของเรา? คนส่วนใหญ่ท่ามกลางพวกเจ้าเป็น "ผู้สูงวัยที่สุกงอม" และพวกเจ้าไม่มีพลังงานที่จะยอมรับงานประเภทที่เรามีนี้ พวกเจ้าเป็นเหมือนนกหานฮ่าว ซึ่งเพียงแค่ประคองตัวไปเรื่อยๆ และพวกเจ้าไม่เคยได้ปฏิบัติต่อวจนะของเราอย่างจริงจัง ผู้คนหนุ่มสาวไร้สาระไม่มีประโยชน์และหลงระเริงมากเกินไปอย่างสุดขั้ว และคำนึงถึงงานของเราน้อยยิ่งกว่านั้นเสียอีก พวกเขาไม่มีความสนใจที่จะอิ่มอร่อยกับอาหารรสเลิศในงานเลี้ยงรื่นเริงของเรา พวกเขาเป็นเหมือนนกตัวเล็กๆ ที่ได้บินออกจากกรงของมันเพื่อออกไปผจญภัยในที่ห่างไกล ผู้คนหนุ่มสาวและสูงวัยประเภทเหล่านี้จะสามารถมีประโยชน์กับเราได้อย่างไร?

—พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะสำหรับผู้เยาว์และผู้สูงวัย