ผู้ใดกำหนดพิจารณาบทอวสานของผู้คน?

มีอีกเรื่องหนึ่งซึ่งสำคัญสุดขีดที่จะหารือ และนั่นก็คือท่าทีของเจ้าต่อพระเจ้า ท่าทีนี้สำคัญอย่างยิ่งยวด! ท่าทีนี้กำหนดพิจารณาว่า ในท้ายที่สุดแล้ว พวกเจ้าจะเดินเข้าหาความย่อยยับหรือลงไปในบั้นปลายที่สวยงามซึ่งพระเจ้าได้ทรงตระเตรียมสำหรับพวกเจ้า ในยุคแห่งราชอาณาจักร พระเจ้าได้ทรงพระราชกิจมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว และบางที ตลอดครรลองแห่งสองทศวรรษนี้ ลึกๆ แล้ว พวกเจ้าไม่แน่ใจเล็กน้อยเกี่ยวกับว่าพวกเจ้าได้มีผลงานอย่างไร อย่างไรก็ตาม ในพระทัยของพระเจ้า พระองค์ได้ทรงทำการบันทึกที่เป็นจริงและซื่อตรงของพวกเจ้าแต่ละคนไว้แล้ว นับจากเวลาที่แต่ละบุคคลเริ่มติดตามพระองค์และฟังการเทศนาของพระองค์ ค่อยๆ เข้าใจความจริงมากขึ้นเรื่อยๆ และจนกระทั่งถึงเวลาที่แต่ละบุคคลเริ่มทำให้หน้าที่ของพวกเขาลุล่วง พระเจ้าได้ทรงเก็บบันทึกพฤติกรรมทุกลักษณะซึ่งถือเป็นของแต่ละบุคคลไว้แล้ว ในขณะที่กำลังทำให้หน้าที่ของพวกเขาลุล่วงและกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งแวดล้อมและการทดสอบทุกรูปแบบ อะไรเล่าคือท่าทีทั้งหลายของผู้คน? พวกเขามีผลงานอย่างไร? พวกเขารู้สึกอย่างไรต่อพระเจ้าในหัวใจของพวกเขา?…พระเจ้าทรงมีรายการบัญชีของทั้งหมดนี้ พระองค์ทรงมีบันทึกของสิ่งนั้นทั้งหมด บางที จากมุมมองของพวกเจ้า ประเด็นปัญหาเหล่านี้อาจสับสน อย่างไรก็ตาม จากที่ซึ่งพระเจ้าทรงยืนอยู่ ประเด็นปัญหาเหล่านั้นทั้งหมดชัดเจนราวแก้วผลึก และไม่มีแม้แต่วี่แววของความยุ่งเหยิงแม้เพียงน้อยนิด นี่เป็นประเด็นปัญหาที่เกี่ยวข้องกับบทอวสานของแต่ละบุคคล และแตะต้องไปถึงโชคชะตาและความสำเร็จที่คาดว่าน่าจะเป็นไปได้ในภายภาคหน้าของแต่ละบุคคลอีกด้วย และยิ่งกว่านั้น นี่คือที่ซึ่งพระเจ้าทรงทุ่มเทความพยายามอันอุตสาหะของพระองค์ทั้งหมด ดังนั้นพระเจ้าจะไม่มีวันทรงทอดทิ้งแม้แต่น้อย อีกทั้งไม่ทรงยอมผ่อนปรนต่อความประมาทใดๆ พระเจ้ากำลังทรงทำการบันทึกเรื่องราวนี้ของมวลมนุษย์ โดยทำการจดบันทึกครรลองทั้งหมดของพวกมนุษย์ในการติดตามพระเจ้าของพวกเขา ตั้งแต่ปฐมกาลไปจนถึงกาลอวสาน ท่าทีของเจ้าต่อพระองค์ในระหว่างช่วงเวลานี้ได้กำหนดพิจารณาโชคชะตาของเจ้าไว้แล้ว นี่ไม่จริงหรอกหรือ? บัดนี้ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าพระเจ้าทรงชอบธรรม? การกระทำของพระองค์เหมาะสมหรือไม่? พวกเจ้ายังคงมีจินตนาการอื่นใดบ้างเกี่ยวกับพระเจ้าในหัวของพวกเจ้าหรือไม่? (ไม่) เช่นนั้นแล้วพวกเจ้าจะพูดว่าบทอวสานของผู้คนมีไว้เพื่อให้พระเจ้าทรงกำหนดพิจารณา หรือมีไว้เพื่อให้ผู้คนกำหนดพิจารณาด้วยตัวเองกันเล่า? (บทอวสานเหล่านั้นมีไว้เพื่อให้พระเจ้าทรงกำหนดพิจารณา) ใครเล่าที่กำหนดพิจารณาบทอวสานเหล่านั้น? (พระเจ้า) เจ้าไม่แน่ใจใช่หรือไม่? พี่น้องชายหญิงจากฮ่องกง จงพูดออกมา—ใครกำหนดพิจารณาบทอวสานเหล่านั้น? (ผู้คนนั่นเองที่กำหนดพิจารณาบทอวสานเหล่านั้นด้วยตัวเอง) ผู้คนกำหนดพิจารณาบทอวสานเหล่านั้นด้วยตัวเองหรือไม่? เช่นนั้นแล้วนั่นจะไม่ได้หมายความว่าบทอวสานของผู้คนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระเจ้าเลยหรอกหรือ? พี่น้องชายหญิงจากเกาหลีใต้ จงพูดออกมา (พระเจ้าทรงกำหนดพิจารณาบทอวสานของผู้คนบนพื้นฐานของการกระทำและความประพฤติทั้งหมดของพวกเขา และโดยสอดคล้องกับเส้นทางที่พวกเขาอยู่) นี่เป็นการตอบโต้ที่ไม่ลำเอียงอย่างมาก มีข้อเท็จจริงข้อหนึ่งที่นี่ที่เราต้องแจ้งให้พวกเจ้าทั้งหมดรับรู้ กล่าวคือ ตลอดครรลองแห่งพระราชกิจความรอดของพระเจ้า พระองค์ทรงได้กำหนดมาตรฐานสำหรับพวกมนุษย์ไว้แล้ว มาตรฐานนี้คือว่าพวกเขาต้องฟังพระวจนะของพระเจ้าและเดินในทางของพระเจ้า เป็นมาตรฐานนี้เองที่ถูกใช้ในการชั่งน้ำหนักบทอวสานของผู้คน หากเจ้าฝึกฝนปฏิบัติโดยสอดคล้องกับมาตรฐานนี้ของพระเจ้า เช่นนั้นแล้วเจ้าจะสามารถได้รับบทอวสานที่ดีได้ หากเจ้าไม่ทำเช่นนั้น เช่นนั้นแล้วเจ้าก็จะไม่สามารถได้รับบทอวสานที่ดีได้ เช่นนั้นแล้วใครเล่าที่เจ้าจะพูดว่าเป็นผู้กำหนดพิจารณาบทอวสานนี้? ไม่ใช่พระเจ้าที่ทรงกำหนดพิจารณาบทอวสานโดยลำพัง หากแต่เป็นพระเจ้าและพวกมนุษย์ร่วมกัน สิ่งนี้ถูกต้องหรือไม่? (ถูกต้อง) เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นเล่า? เป็นเพราะเป็นพระเจ้านั่นเองที่ทรงปรารถนาอย่างแข็งขันที่จะมีส่วนร่วมในพระราชกิจแห่งความรอดของมวลมนุษย์และตระเตรียมบั้นปลายที่สวยงามสำหรับมนุษยชาติ พวกมนุษย์ก็คือเป้าหมายของพระราชกิจของพระเจ้า และบทอวสานนี้ บั้นปลายนี้ คือสิ่งที่พระเจ้าทรงตระเตรียมไว้สำหรับพวกเขา หากไม่ได้มีเป้าหมายให้พระองค์ทรงพระราชกิจด้วย เช่นนั้นแล้วพระองค์ก็คงจะไม่จำเป็นต้องทรงพระราชกิจนี้ หากพระองค์ไม่ได้กำลังทรงพระราชกิจนี้ เช่นนั้นแล้วพวกมนุษย์ก็คงจะไม่มีโอกาสได้รับความรอด พวกมนุษย์เป็นพวกที่จะได้รับการช่วยให้รอด และแม้ว่าการได้รับการช่วยให้รอดนั้นเป็นส่วนที่แฝงอยู่ในกระบวนการนี้ แต่ท่าทีของพวกที่กำลังเล่นบทนี้นั่นเองที่กำหนดพิจารณาว่าพระเจ้าจะทรงประสบความสำเร็จในพระราชกิจของพระองค์ในการช่วยมวลมนุษย์ให้รอดหรือไม่ หากไม่ใช่เพราะการทรงนำที่พระเจ้าทรงให้แก่เจ้า เจ้าก็คงจะไม่รู้จักมาตรฐานของพระองค์ อีกทั้งเจ้าก็คงจะไม่มีวัตถุประสงค์ หากเจ้ามีมาตรฐานนี้ วัตถุประสงค์นี้ แต่เจ้ายังคงไม่ร่วมมือ นำไปฝึกฝนปฏิบัติ หรือยอมจ่ายราคา เช่นนั้นแล้วเจ้าก็จะไม่ได้รับบทอวสานนี้ ด้วยเหตุผลนี้เราจึงพูดว่าบทอวสานของคนผู้หนึ่งไม่สามารถแยกจากพระเจ้าได้ และนั่นก็ไม่สามารถแยกจากบุคคลผู้นั้นได้เช่นกัน เช่นนั้นแล้ว บัดนี้พวกเจ้าก็รู้แล้วว่าผู้ใดกำหนดพิจารณาบทอวสานของผู้คน

—พระวจนะฯ เล่ม 2 ว่าด้วยการรู้จักพระเจ้า, วิธีรู้จักพระอุปนิสัยของพระเจ้าและผลลัพธ์ที่พระราชกิจของพระองค์จะสัมฤทธิ์