ไม่ว่าคนเราเข้าใจความจริงมากเพียงใด คนเราได้ลุล่วงหน้าที่ไปแล้วมากเท่าใด คนเราได้รับประสบการณ์ไปมากเพียงใดในขณะที่ลุล่วงหน้าที่เหล่านั้น วุฒิภาวะของคนเรายิ่งใหญ่หรือเล็กน้อยเพียงใด หรือคนเราอยู่ในสภาพแวดล้อมจำพวกใด สิ่งที่คนเราจะขาดเสียไม่ได้ก็คือว่า คนเราต้องเชิดชูบูชาพระเจ้าและพึ่งพาพระองค์ในทุกสิ่งทุกอย่างที่คนเราทำ นี่คือปัญญาจำพวกที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เหตุใดเราจึงกล่าวว่านี่คือปัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด? ต่อให้คนเราได้มาเข้าใจความจริงมากมายแล้ว การนั้นจะใช้ได้หรือหากคนเราไม่พึ่งพาพระเจ้า? ผู้คนบางคน หลังจากได้เชื่อในพระเจ้ามายาวนานขึ้นเล็กน้อยแล้ว ก็ได้มาเข้าใจความจริงบางอย่าง และได้ก้าวผ่านบททดสอบสองสามอย่าง พวกเขาอาจได้รับประสบการณ์ที่สัมพันธ์กับชีวิตจริงมาเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่รู้จักที่จะพึ่งพาพระเจ้า อีกทั้งพวกเขาไม่เข้าใจว่าจะเชิดชูบูชาและพึ่งพาพระองค์อย่างไร ผู้คนเช่นนั้นครองปัญญาหรือไม่? พวกเขาเป็นผู้คนที่โง่เขลามากที่สุด และเป็นจำพวกที่คิดว่าตัวพวกเขาเองหลักแหลม พวกเขาไม่ยำเกรงพระเจ้าและไม่หลบเลี่ยงความชั่ว ผู้คนบางคนกล่าวว่า "ฉันเข้าใจความจริงหลายอย่างและครองความจริงความเป็นจริง ไม่เป็นไรเลยหากจะแค่ทำสิ่งทั้งหลายในลักษณะที่มีหลักการ ฉันจงรักภักดีต่อพระเจ้า และฉันรู้ว่าจะเข้าใกล้ชิดพระองค์อย่างไร ไม่เพียงพอหรือที่ฉันพึ่งพาความจริง?" "การพึ่งพาความจริง" ก็ได้ผลดี ซึ่งเป็นการพูดเชิงคำสอน อย่างไรก็ตาม มีหลายครั้งและหลายสถานการณ์ซึ่งผู้คนไม่รู้ว่าความจริงคืออะไรหรือความจริงหลักธรรมคืออะไรในที่นั้น บรรดาคนเหล่านั้นทั้งหมดที่มีประสบการณ์ที่สัมพันธ์กับชีวิตจริงรู้จักการนี้ ตัวอย่างเช่น เมื่อเจ้าเผชิญประเด็นปัญหาบางอย่าง เจ้าอาจจะไม่รู้ว่า ความจริงที่เกี่ยวพันกับประเด็นปัญหานี้ ควรได้รับการปฏิบัติหรือนำมาประยุกต์ใช้อย่างไร เจ้าควรทำอย่างไรในเวลาที่เหมือนกับเวลาเหล่านี้? ไม่สำคัญว่าประสบการณ์ที่เจ้ามีจะสัมพันธ์กับชีวิตจริงมากเพียงใด เจ้าไม่สามารถอยู่ในการครองความจริงในทุกสถานการณ์ได้ ไม่สำคัญว่าเจ้าได้เชื่อในพระเจ้ามากี่ปี เจ้าได้รับประสบการณ์กับสิ่งทั้งหลายมามากเท่าใด และเจ้าได้รับประสบการณ์กับการตัดแต่ง การจัดการ หรือการบ่มวินัยมามากเพียงใด เจ้าเป็นแหล่งกำเนิดของความจริงกระนั้นหรือ? ผู้คนบางคนกล่าวว่า "ฉันรู้จักถ้อยดำรัสและบทตอนเหล่านั้นซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในหนังสือ 'พระวจนะทรงปรากฏเป็นมนุษย์' จนจำได้ขึ้นใจ ฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพระเจ้าหรือเชิดชูบูชาพระองค์ เมื่อถึงเวลา ฉันก็จะทำได้ดีอยู่แล้วโดยการพึ่งพาพระวจนะเหล่านี้ของพระเจ้า" พระวจนะที่เจ้าได้จดจำไว้นั้นคงที่ แต่ทว่าสภาพแวดล้อมที่เจ้าเผชิญ—ตลอดจนสภาวะทั้งหลายของเจ้านั้น—เปลี่ยนแปลงเสมอ การมีการจับความเข้าใจพระวจนะตามตัวอักษรและการพูดคุยเกี่ยวกับคำสอนฝ่ายจิตวิญญาณมากมาย ไม่เทียบเท่ากับการเข้าใจความจริง นับประสาอะไรที่การนั้นจะเทียบเท่ากับการจับใจความน้ำพระทัยของพระเจ้าในทุกสถานการณ์ ด้วยเหตุนี้ จึงมีบทเรียนที่สำคัญอย่างยิ่งบทหนึ่งให้เรียนรู้ในที่นี้: นั่นก็คือว่า ผู้คนจำเป็นที่จะต้องเชิดชูบูชาพระเจ้าในทุกสรรพสิ่ง และว่าโดยการทำเช่นนั้น พวกเขาสามารถสัมฤทธิ์การพึ่งพาพระเจ้าได้ โดยการพึ่งพาพระเจ้าเท่านั้น พวกเขาจึงจะมีเส้นทางให้ติดตาม มิฉะนั้น แม้เจ้าจะสามารถทำบางสิ่งอย่างถูกต้องและโดยคล้อยตามความจริงหลักธรรม แต่หากเจ้าไม่พึ่งพาพระเจ้า เช่นนั้นแล้ว การกระทำของเจ้าก็เป็นแต่เพียงความประพฤติของมนุษย์ และการกระทำเหล่านั้นก็จะไม่จำเป็นว่าทำให้พระเจ้าพึงพอพระทัย เนื่องจากผู้คนมีความเข้าใจที่ตื้นเขินเกี่ยวกับความจริง พวกเขาจึงมีแววว่าจะติดตามกฎเกณฑ์และเกาะติดกับตัวอักษรและคำสอนอย่างดันทุรัง โดยใช้ความจริงแบบเดียวกันนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่หลากหลาย เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจทำเรื่องมากมายให้เสร็จสิ้นโดยคล้อยตามความจริงหลักธรรมโดยทั่วไป แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นการทรงนำของพระเจ้าได้ในการนี้ อีกทั้งไม่สามารถมองเห็นพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ ในที่นี้ มีปัญหาร้ายแรงอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือว่า ผู้คนทำสิ่งทั้งหลายมากมายโดยอาศัยประสบการณ์ของพวกเขาและกฎเกณฑ์ที่พวกเขาได้เข้าใจ และการจินตนาการแบบมนุษย์เฉพาะอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาแทบจะไม่สามารถสัมฤทธิ์ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดนัก ซึ่งได้มาโดยผ่านทางการเข้าใจน้ำพระทัยของพระเจ้าอย่างชัดเจนโดยการเชิดชูบูชาพระองค์และอธิษฐานต่อพระองค์ และจากนั้นก็พึ่งพาพระราชกิจและการทรงนำของพระองค์ ด้วยเหตุผลนี้เอง เราจึงกล่าวว่า ปัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการเชิดชูบูชาพระเจ้าและพึ่งพาพระองค์ในทุกสรรพสิ่ง

—พระวจนะฯ เล่ม 3 บทเสวนาโดยพระคริสต์แห่งยุคสุดท้าย, การเชื่อในพระเจ้าต้องเริ่มจากการมองทะลุกระแสนิยมอันชั่วของโลก