ในเมื่อเจ้าอยู่ท่ามกลางผู้คนในนิเวศของเรา และในเมื่อเจ้าสัตย์ซื่อในราชอาณาจักรของเรา เจ้าต้องยึดมั่นในมาตรฐานแห่งข้อพึงประสงค์ของเราในทุกสิ่งที่เจ้าทำ เราไม่ได้ขอให้เจ้าเป็นเพียงก้อนเมฆที่ล่องลอย แต่ให้เจ้าเป็นหิมะที่เปล่งประกายและครอบครองแก่นแท้ของหิมะนั้น และที่ยิ่งกว่านั้นคือ ครอบครองคุณค่าของหิมะที่เปล่งประกายนั้นด้วย เพราะเรามาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เราจึงไม่เหมือนดอกบัวซึ่งมีเพียงชื่อและไม่มีแก่นแท้ เพราะดอกบัวมาจากโคลนตมและไม่ใช่จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนว่าเวลาที่สวรรค์ใหม่เคลื่อนลงมาบนแผ่นดินโลกและโลกใหม่แผ่ขยายไปทั่วทุกชั้นฟ้าก็คือเวลาที่เรากำลังทำงานท่ามกลางมนุษย์อย่างเป็นทางการอีกด้วย ผู้ใดเล่าท่ามกลางมนุษยชาติที่รู้จักเรา? ผู้ใดได้เห็นชั่วขณะของการมาถึงของเรา? ผู้ใดมองเห็นว่าเราไม่เพียงมีชื่อเท่านั้น แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือเรายังครองแก่นแท้อีกด้วย? เรากวาดก้อนเมฆสีขาวออกไปด้วยมือของเราและเฝ้าสังเกตชั้นฟ้าอย่างใกล้ชิด ไม่มีสิ่งใดในอวกาศที่ไม่ถูกจัดการเตรียมการด้วยมือของเรา และใต้อวกาศลงมานั้น ไม่มีผู้ใดไม่มีส่วนแบ่งปันความพยายามเล็กน้อยของเขาหรือเธอให้กับความสำเร็จลุล่วงแห่งกิจการอันทรงฤทธิ์ของเรา เราไม่ได้มีข้อพึงประสงค์อันยุ่งยากต่อผู้คนบนแผ่นดินโลก เพราะเราคือพระเจ้าผู้ทรงสัมพันธ์กับชีวิตจริงตลอดมาและเพราะเราคือองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ที่สร้างมนุษย์ขึ้นมาและรู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี ผู้คนทั้งปวงอยู่เบื้องหน้าสายพระเนตรแห่งองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่แม้แต่พวกที่อยู่ในมุมโลกอันห่างไกลที่สุดจะหลีกเลี่ยงการพินิจพิเคราะห์แห่งวิญญาณของเราได้? แม้ว่าผู้คน "รู้จัก" วิญญาณของเรา แต่พวกเขายังคงล่วงเกินวิญญาณของเรา วจนะของเราตีแผ่ใบหน้าที่น่าเกลียดของผู้คนทั้งปวง รวมทั้งความคิดส่วนลึกสุดของพวกเขา และทำให้ทุกคนบนแผ่นดินโลกถูกทำให้ชัดเจนโดยความสว่างของเราและล้มลงท่ามกลางการพินิจพิเคราะห์ของเรา อย่างไรก็ตาม แม้จะล้มลง แต่หัวใจของพวกเขาก็ไม่กล้าไถลห่างไปไกลจากเรา ในบรรดาวัตถุแห่งการสร้าง ใครเล่าไม่มารักเราอันเป็นผลจากกิจการของเรา? ใครเล่าไม่โหยหาเราอันเป็นผลจากวจนะของเรา? ใครบ้างไม่มีความรู้สึกผูกพันก่อเกิดขึ้นภายในอันเป็นผลจากความรักของเรา? เป็นเพียงเพราะการทำให้เสื่อมทรามของซาตานเท่านั้นที่มนุษย์ไม่สามารถเข้าถึงสภาวะที่เราพึงประสงค์ แม้แต่มาตรฐานที่ต่ำที่สุดที่เราพึงประสงค์ก็สร้างความคลางแคลงใจในตัวผู้คน ยิ่งไม่พักต้องพูดถึงวันนี้—ยุคสมัยนี้ที่ซาตานวิ่งพล่านและเป็นเผด็จการอย่างบ้าคลั่ง—หรือเวลาที่มนุษย์ถูกซาตานเหยียบย่ำเสียจนทั่วทั้งร่างกายของพวกเขาถูกมูลฝอยอันโสมมเกาะจับเป็นก้อน เมื่อใดกันเล่าที่ความล้มเหลวของมนุษย์ในการเอาใจใส่ดูแลหัวใจของเราอันเป็นผลจากความต่ำทรามของพวกเขานั้นไม่ทำให้เราตรอมใจ? เป็นไปได้หรือที่เราจะเวทนาซาตาน? เป็นไปได้หรือไม่ที่เราถูกเข้าใจผิดในความรักของเรา? เมื่อผู้คนไม่เชื่อฟังเรา หัวใจของเราก็แอบร่ำไห้ เมื่อพวกเขาต้านทานเรา เราจึงตีสอนพวกเขา เมื่อพวกเขาถูกเราช่วยให้รอดและฟื้นคืนชีพจากความตาย เราก็บำรุงเลี้ยงพวกเขาด้วยความเอาใจใส่สูงสุด เมื่อพวกเขานบนอบต่อเรา หัวใจของเราก็สงบและเราสำนึกรับรู้ทันทีถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสวรรค์และแผ่นดินโลกและในทุกสรรพสิ่ง เมื่อมนุษย์สรรเสริญเรา เราจะไม่ชื่นชมการสรรเสริญนั้นได้อย่างไร? เมื่อพวกเขาพบเห็นเราและได้รับการรับไว้โดยเรา เราจะไม่ได้รับสง่าราศีได้อย่างไร? เป็นไปได้หรือที่ ไม่ว่ามนุษย์จะกระทำการและประพฤติตนอย่างไรก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การกำกับดูแลและการจัดหาของเรา? เมื่อเราไม่ได้ให้การชี้ทาง ผู้คนก็เกียจคร้านและเฉื่อยชา นอกจากนี้ พวกเขายังเข้าร่วมการติดต่อเจรจาสกปรกที่ "น่ายกย่อง" เหล่านั้นลับหลังเรา เจ้าคิดหรือว่าเนื้อหนังที่เราใช้สวมใส่ตัวเราเองนั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการกระทำของเจ้า พฤติกรรมของเจ้า และคำพูดของเจ้า? หลายปีแล้วที่เราสู้ทนลมและฝน และเรายังผ่านประสบการณ์กับความขมขื่นของโลกมนุษย์อีกด้วย อย่างไรก็ตาม จากการพิจารณาให้ละเอียดขึ้น ไม่ว่าความทุกข์สักเท่าใดก็ไม่สามารถทำให้มนุษย์ที่มีเนื้อหนังสูญสิ้นความหวังในเรา และนับประสาอะไรที่ความหวานอันใดจะสามารถทำให้มนุษย์แห่งเนื้อหนังกลายเป็นเย็นชา ท้อใจ หรือเมินเฉยต่อเรา จริงหรือที่ความรักที่พวกเขามีต่อเรานั้นจำกัดอยู่ที่การขาดพร่องความทุกข์หรือไม่ก็การขาดพร่องความหวาน?

—พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 9