I

สมมติว่าบุคคลหนึ่งเพียงเชื่อในชะตากรรมเท่านั้น

และถึงขั้นรู้สึกเกี่ยวกับชะตากรรมนั้นอย่างลึกซึ้ง

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่สามารถรู้จักและยอมรับในอธิปไตย

ของพระผู้สร้างเหนือชะตากรรมของมวลมนุษย์ได้

ไม่สามารถยอมรับและนบนอบอธิปไตยนั้น

ในกรณีเช่นนั้น ชีวิตของเขาก็จะเป็นโศกนาฏกรรม

ไม่ว่าอย่างไรก็จะอยู่อย่างสูญเปล่า เป็นความว่างเปล่า

เขาจะไม่สามารถยอมสยบอยู่ใต้อำนาจครอบครอง

ของพระผู้สร้างอยู่ดี

ไม่สามารถกลายเป็นมนุษย์ทรงสร้าง

ในความหมายที่จริงแท้ของคำศัพท์นั้น

และไม่สามารถได้รับการยอมรับของพระผู้สร้างได้

บุคคลหนึ่งซึ่งรู้จักและมีประสบการณ์กับ

อธิปไตยของพระผู้สร้างอย่างแท้จริงควรอยู่ในสภาวะที่เป็นบวก

ไม่ใช่สภาวะที่เป็นลบหรือยอมจำนน

ในขณะที่ยอมรับว่าสรรพสิ่งถูกกำหนดชะตากรรม

เขาจะมีคำนิยามที่ถูกต้องแม่นยำของชีวิตและชะตากรรม

อยู่ในหัวใจของตน

นั่นก็คือ ชีวิตของมนุษย์ล้วนอยู่ภายใต้อธิปไตยของพระผู้สร้าง

II

เมื่อพวกเขามองย้อนกลับไปยังถนนที่ตนได้เดินมา

เมื่อพวกเขาย้อนรำลึกถึงทุกระยะของการเดินทางในชีวิต

พวกเขาย่อมมองเห็นว่า ในทุกย่างก้าว

ไม่ว่าการเดินทางนั้นจะทุลักทุเลหรือราบรื่น

พระเจ้าทรงนำทางพวกเขา

และทรงจัดการเตรียมการเส้นทางนั้นให้พวกเขาอยู่

นั่นเป็นการทรงวางแผนอันพิถีพิถันของพระเจ้า

รวมถึงเป็นการจัดการเตรียมการอันระมัดระวังของพระองค์นี่เอง

ที่นำทางพวกเขามาถึงทุกวันนี้โดยไม่รู้ตัว

พวกเขาตระหนักว่าการที่สามารถยอมรับ

อธิปไตยของพระผู้สร้างได้

ยอมรับความรอดของพระองค์ได้—

นั่นคือพรอันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของมนุษย์!

เมื่อพวกเขาย้อนมองการเดินทางของตน

เมื่อพวกเขามีประสบการณ์กับอธิปไตยของพระเจ้าอย่างแท้จริง

พวกเขาย่อมอยากอย่างจริงแท้มากขึ้นที่จะนบนอบ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่พระเจ้าได้ทรงจัดการเตรียมไว้

และจะมีความตั้งใจแน่วแน่และมีความเชื่อมากขึ้น

ในการยอมให้พระเจ้าทรงจัดวางเรียบเรียงชะตากรรมของตน

และไม่กบฏต่อพระเจ้าอีกต่อไป

จาก พระวจนะฯ เล่ม 2 ว่าด้วยการรู้จักพระเจ้า, พระเจ้าพระองค์เอง พระผู้ทรงเอกลักษณ์ 3