มนุษย์มีประสบการณ์กับความอบอุ่นของเรา มนุษย์ได้รับใช้เราอย่างจริงจังจริงใจ และมนุษย์ได้นบนอบต่อหน้าเราอย่างจริงจังจริงใจ โดยทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเราในการสถิตของเรา กระนั้นผู้คนทุกวันนี้ก็ไม่อาจสัมฤทธิ์การนี้ได้ พวกเขาไม่ทำสิ่งใดนอกจากร่ำไห้ในวิญญาณของพวกเขาราวกับว่าพวกเขาถูกหมาป่าหิวโหยฉกเอาตัวไป และพวกเขาสามารถเพียงแค่มองมาที่เราอย่างหมดหนทาง ร้องเรียกเราไม่หยุด แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาก็ไม่สามารถหลีกหนีสถานการณ์ลำบากของพวกเขาได้ เราคิดย้อนกลับไปถึงวิธีที่ผู้คนในอดีตได้ให้คำสัญญาในการสถิตของเรา โดยสาบานต่อสวรรค์และแผ่นดินโลกในการสถิตของเราว่าจะตอบแทนความใจดีมีเมตตาของเราด้วยความรักใคร่ของพวกเขา พวกเขาได้ร่ำไห้อย่างโศกเศร้าต่อหน้าเรา และเสียงร้องไห้ของพวกเขาก็ชวนให้หัวใจสลาย ยากที่จะทนรับ เนื่องแต่ความแน่วแน่ของพวกเขา เราจึงจัดเตรียมความช่วยเหลือให้แก่ผู้คนอยู่บ่อยครั้ง หลายครั้งนับไม่ถ้วนผู้คนได้มาตรงหน้าเราเพื่อนบนอบต่อเรา กิริยาน่ารักน่าชื่นชมของพวกเขานั้นยากที่จะลืม หลายครั้งนับไม่ถ้วนพวกเขารักเรา ไม่หวั่นไหวอยู่ในความจงรักภักดีของพวกเขา ความจริงจังจริงใจของพวกเขานั้นน่าเลื่อมใส หลายครั้งนับไม่ถ้วนพวกเขารักเราจนถึงจุดที่ยอมพลีอุทิศชีวิตของพวกเขาเอง พวกเขารักเรามากกว่าตัวของพวกเขาเอง—และเมื่อเห็นความจริงใจของพวกเขา เราก็ยอมรับความรักของพวกเขาเอาไว้ หลายครั้งนับไม่ถ้วนพวกเขาได้มอบตัวพวกเขาเองในการสถิตของเรา เพื่อประโยชน์แห่งเรา โดยไม่แยแสการเผชิญหน้าความตาย และเราได้คลายความกังวลไปจากคิ้วของพวกเขาและประเมินสีหน้าของพวกเขาอย่างรอบคอบ มีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่เรารักพวกเขาเหมือนสมบัติล้ำค่าที่เราทะนุถนอม และมีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่เราเกลียดชังพวกเขาในฐานะศัตรูของเราเอง แม้กระนั้นก็ตาม สิ่งที่อยู่ในจิตใจของเรายังคงพ้นวิสัยการจับความเข้าใจของมนุษย์ เมื่อผู้คนเศร้าใจ เรามาชูใจพวกเขา และเมื่อพวกเขาอ่อนแอ เราก็คอยช่วยพวกเขาไปตลอดทาง เมื่อพวกเขาหลงทาง เราบอกทิศทางแก่พวกเขา เมื่อพวกเขาร่ำไห้ เราเช็ดน้ำตาให้พวกเขา แต่เมื่อเราเศร้าใจ ผู้ใดจะสามารถชูใจเราด้วยหัวใจของพวกเขาได้? เมื่อเรากังวลอย่างที่สุด ผู้ใดคำนึงถึงความรู้สึกของเรา? เมื่อเราเศร้าโศก ผู้ใดจะสามารถเยียวยาบาดแผลในหัวใจของเรา? เมื่อเราจำเป็นต้องมีใครสักคน ผู้ใดอาสาที่จะร่วมมือกับเรา? เป็นไปได้หรือที่ท่าทีแต่เก่าก่อนที่ผู้คนมีต่อเรานั้นบัดนี้สูญหายไปแล้ว ไม่มีวันกลับมา? เหตุใดท่าทีเช่นนั้นจึงไม่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำของพวกเขาเลย? ผู้คนลืมสิ่งเหล่านี้ไปหมดได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะมวลมนุษย์ถูกศัตรูของเขาทำให้เสื่อมทรามหรอกหรือ?

—พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 27

Verse 1

มนุษย์ได้ความอบอุ่นจากพระเจ้า พวกเขาเคยรับใช้พระองค์ด้วยใจ พวกเขาเคยเชื่อฟังอย่างแท้จริง ทำทุกสิ่งล้วนเพื่อพระองค์ แต่บัดนี้ผู้คนทำไม่ได้ ในจิตวิญญาณพวกเขาร่ำไห้ พวกเขามองพระเจ้า ร้องขอให้ช่วย พวกเขาไม่อาจหลีกหนีชะตา

Pre-chorus 1

ผู้คนในอดีตปฏิญาณ ให้คำมั่นต่อโลกและสวรรค์ จะตอบแทนพระเมตตาพระองค์ ด้วยรักทั้งหมดในหัวใจ พวกเขาร่ำไห้ต่อพระเจ้า น้ำเสียงแสนเศร้า ยากจะทน พระเจ้าช่วยมวลมนุษย์เสมอ เพราะความแน่วแน่ที่พวกเขามี

Chorus

ยามผู้คนเศร้าใจ พระเจ้าทรงชูใจ พวกเขา เมื่อพวกเขาอ่อนแอ ทรงช่วยไปตลอดทาง เมื่อพวกเขาหลงทาง ทรงชี้ทางให้เดิน ยามพวกเขาร่ำไห้ พระองค์ทรงช่วยเช็ดน้ำตา แต่ยามพระเจ้าทรงเศร้า ใครเล่าสามารถชูพระทัย ยามพระเจ้าทรงกังวล ใครใส่ใจความรู้สึกพระองค์

Verse 2

นับครั้งไม่ถ้วนที่คนเชื่อฟังพระเจ้าความน่ารักของพวกเขา ช่างน่าจดจำพวกเขาภักดีในความรักต่อพระองค์ความรู้สึกแท้จริงนั้นน่ายกย่อง นับครั้งไม่ถ้วนที่พวกเขารักพระองค์ ชีวิตพวกเขายอมพลีให้ได้ เพราะความมุ่งมั่นตั้งใจจริง พระเจ้าจึงทรงยอมรับความรักนั้น

Pre-chorus 2

นับครั้งไม่ถ้วน พวกเขาเสนอตัวเอง เผชิญความตายอย่างสงบเพื่อพระเจ้า พระองค์จึงทรงคลายกังวลให้พวกเขา ทรงพินิจพิเคราะห์ใบหน้าผู้คน นับไม่ถ้วนที่ทรงรักพวกเขา ราวกับเป็นสมบัติของพระองค์ นับครั้งไม่ถ้วนที่ทรงชังพวกเขา ราวกับพวกเขาเป็นศัตรู แต่คนก็ยังมิอาจหยั่งถึงสิ่งข้างในพระทัย

Chorus

ยามผู้คนเศร้าใจ พระเจ้าทรงชูใจพวกเขา เมื่อพวกเขาอ่อนแอ ทรงช่วยไปตลอดทาง เมื่อพวกเขาหลงทาง ทรงชี้ทางให้เดิน ยามพวกเขาร่ำไห้ พระองค์ทรงช่วยเช็ดน้ำตา แต่ยามพระเจ้าทรงเศร้า ใครเล่าสามารถชูพระทัย ยามพระเจ้าทรงกังวล ใครใส่ใจความรู้สึกพระองค์

Bridge

เมื่อพระเจ้าทรงโศกเศร้า ใครเล่าเยียวยาบาดแผลในพระทัย ใครเล่าพร้อมใจเคียงข้างพระองค์ ในยามพระองค์ต้องการใครสักคน ท่าทีก่อนหน้านี้ของคน ที่มีต่อพระเจ้าได้สูญหาย ไม่มีวันหวนคืนแล้วหรือ เหตุใดไม่มีแม้สักนิด เหลือติดในความทรงจำพวกเขา ผู้คนลืมเลือนสิ่งเหล่านี้ไป เหตุเพราะถูกพวกศัตรูทำให้เสื่อมทราม

Chorus

ยามผู้คนเศร้าใจ พระเจ้าทรงชูใจพวกเขา เมื่อพวกเขาอ่อนแอ ทรงช่วยไปตลอดทาง เมื่อพวกเขาหลงทาง ทรงชี้ทางให้เดิน ยามพวกเขาร่ำไห้ พระองค์ทรงช่วยเช็ดน้ำตา แต่ยามพระเจ้าทรงเศร้า ใครเล่าสามารถชูพระทัย ยามพระเจ้าทรงกังวล ใครใส่ใจความรู้สึกพระองค์

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 27